Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου, Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
Η αντιπρόταση των εταίρων – δανειστών στην τελική πρόταση, που κατέθεσε η Ελληνική Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, η οποία, πραγματοποιώντας τις μεγαλύτερες δυνατές υποχωρήσεις, κινείται οριακά προς την κατεύθυνση να αποφευχθεί η περαιτέρω «πολεμικού τύπου» οικονομική ύφεση της Χώρας και να κατανεμηθούν, για πρώτη φορά, δικαιότερα τα βάρη, αποτελεί, αναμφισβήτητα, ένα κείμενο «ρήξης».
Δεν αποτελεί, καν, ένα κείμενο για τις ανάγκες και το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, δηλαδή τακτική, για να κερδίσουν κάτι περισσότερο. Πρόκειται για «πολεμικό τελεσίγραφο», το οποίο, εάν υλοποιούνταν», θα οδηγούσε την Ελλάδα σε βαθύτερη ύφεση και περαιτέρω εξοντωτική εξαθλίωση του Λαού.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι πού οφείλεται αυτή η «εμμονική» και «παράλογη» συμπεριφορά των εκπροσώπων των δανειστών, και ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας, η οποία, με τις ακολουθούμενες έως τώρα και προτεινόμενες εκ νέου σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές απέναντι στην Χώρα μας, διαλύει πλήρως το πλαίσιο και το «κέλυφος» λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η πρώτη προσέγγιση στην απάντηση αυτού του ερωτήματος είναι, αναμφισβήτητα, η ιδεοληπτική, δογματική, νεοφιλελεύθερη μονεταριστική αντίληψη, που παραδοσιακά επέδειξε το Δ.Ν.Τ. με όποια Χώρα και αν «ασχολήθηκε» (υπήρξε πλήρης διάλυση των κοινωνικών και οικονομικών δομών) και τηρεί απαρέγκλιτα, με μανιχαϊστικό τρόπο, το Βερολίνο και οι «δορυφόροι» του έναντι του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, στην προσπάθειά του να «ηγεμονεύσει», όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά.
Η πολιτική αυτή, η οποία δεν αποτελεί απλώς «γέννημα» κάποιων πολιτικών μυαλών, αλλά είναι συνέπεια της υποστήριξης των τεράστιων παγκοσμίων οικονομικών συμφερόντων, που ολοένα και περισσότερο, στην σημερινή φάση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, συγκεντρώνονται σε μικρές ομάδες διεθνών τραπεζών και θεσμικών επενδυτών, που ελέγχουν και χειραγωγούν τους θεσμούς και τις Χώρες.
Είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό το γεγονός ότι, ενώ μέχρι πριν λίγο διάστημα, υπήρξε παραφιλολογία περί αποχώρησης του Δ.Ν.Τ. από την αντιμετώπιση του «Ελληνικού προβλήματος» και μετατροπής αυτού καθαρά σε «Ευρωπαϊκό ζήτημα», στην τελική κρίσιμη φάση επανήλθε δριμύτερο το Δ.Ν.Τ., το οποίο, μαζί με την Ε.Κ.Τ., εμφανίζονται ως «θεματοφύλακες» και «χωροφύλακες» των «ιερών» του σκληρού νεοφιλελευθερισμού. Δεν πρέπει ποτέ, άλλωστε, να μας διαφεύγει, ότι η επιλογή του Μ. Ντράγκι στην προεδρία της Ε.Κ.Τ., άλλοτε Αντιπροέδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου της Goldman Sachs International και Εκτελεστικού Διευθυντή της Παγκόσμιας Τράπεζας, δεν ήταν τυχαία.
Η δεύτερη προσέγγιση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, πέραν του νεοφιλελεύθερου ιδεολογικού «αυτισμού», που αποτελεί την κυρίαρχη ιδέα και πολιτική άποψη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, η επιδίωξη των εταίρων δανειστών, να συνεχισθεί η σκληρή μνημονιακή καταστροφική πολιτική για την Ελλάδα, «κινητήριο δύναμη» αποτελεί η υπαρκτή υστεροβουλία του Γερμανικού «Imperium». Όταν πλέον, αποδεδειγμένα, όλοι οι παγκοσμίως προβεβλημένοι οικονομολόγοι ομιλούν για πλήρως αποτυχημένη πολιτική, με αποκορύφωμα το άρθρο του εκδότη του «Spiegel», που χαρακτήρισε την κ. Μέρκελ αποκλειστικά υπεύθυνη για την μη διάσωση της Ελλάδος, τονίζοντας ότι, όλα αυτά τα χρόνια, χορηγήθηκε στην Χώρα μας «τοξικό δηλητήριο», η «εμμονή» σ’ αυτές τις πολιτικές «φωτογραφίζει» τις πραγματικές προθέσεις.
Και αυτό γιατί, αφενός, επιδιώκεται η πολιτική «τιμωρία» και η ηθική «εξόντωση» του Ελληνικού Λαού, ο οποίος, με την ψήφο του στις τελευταίες εκλογές, αμφισβήτησε αυτή την μνημονιακή πολιτική και επιδιώκει την ανατροπή της και, αφετέρου, η μετατροπή της Ελλάδος, με ευθύνη της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας της και του μνημονιακού πολιτικού προσωπικού, σε «διεθνές πειραματόζωο» και σε «αποικία χρέους», προσδίδει άμεσα οικονομικά οφέλη στην Γερμανία, η οποία κέρδισε 80 δις ευρώ περίπου από την διαχείριση της κρίσης, από το 2010 έως σήμερα. Αλλά, παραπέρα, έχει και «πολιτικά οφέλη», σύμφωνα με τις βαθύτερες αντιλήψεις της Γερμανικής πολιτικο-οικονομικής «ελίτ», αφού χρησιμοποιείται αυτή ως πολιτικό «εργαλείο» για την σταδιακή μετατροπή της Γερμανίας σε ιδιότυπη «αυτοκρατορική» Ευρωπαϊκή δύναμη.
