Γράφει η Νάντια Σαρρή, φοιτήτρια Εδικής Αγωγής
Aν με μια λέξη θα περιέγραφα την τάση της κοινωνίας μας σήμερα θα ήταν η λέξη… νούμερα!
Νούμερα που τείνουν να αντικαταστήσουν φυσιογνωμίες, προσωπικότητες και συναισθήματα.
Γιατί αντί αυτών το ύψιστο χαρακτηριστικό του καθένα είναι τα νούμερα από το προσωπικό του barcode. Μπορεί όταν ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Μιχελάκης, πρότεινε να αντικατασταθούν οι παλιές κάρτες προέλευσης και αποχώρησης των δημοσίων υπαλλήλων με κάρτες barcode, όλοι μας να παραξενευτήκαμε. Ομως σταδιακά είδαμε την τάση σε παγκόσμιο επίπεδο να κατοχυρωθούν οι άνθρωποι με ένα barcode που ένα ειδικό scanner ανά πάσα στιγμή θα μπορεί να το διαβάζει αναγνωρίζοντας ποιός είναι απέναντί του. Κι εδώ η προσωπική αντωνυμία ποιος δεν ήρθε για να χαρακτηρίσει κάποιον άνθρωπο, αλλά έναν αριθμό.
Καθώς φαίνεται οι άνθρωποι να αγαπούν πολύ τους αριθμούς. Μετρούν λοιπόν τον απέναντί τους με αριθμούς που αντιστοιχούν στο ύψος του, στα κιλά του, στην ημερομηνία γέννησής του ή ακόμη και με το πόσο τους αγαπούν. Γιατί δυστυχώς μάθαμε από μικροί να ρωτάμε τους γονείς μας πόσο μας αγαπούν ή μέχρι που και μεγαλώνοντας εμπορευματοποιήσαμε την ερώτηση, μετρώντας την αγάπη του άλλου στα δώρα και τις βαρύγδουπες εκφράσεις…
Κι έτσι το ενδιαφέρον μας στράφηκε σε ερωτήσεις σχετικά με την ηλικία του άλλου, το ετήσιο εισόδημά του, το εξάμηνο των σπουδών του ή ακόμη και το νούμερο του τζίν ή των παπουτσιών του. Ερωτήσεις όμως που εγώ αρνούμαι πεισματικά να απαντήσω. Αλλοι το θεωρούν κόμπλεξ κι άλλοι άρνηση για την πραγματικότητα. Εγώ απλώς πιστεύω πως δεν είμαι η ηλικία μου, τα ρούχα μου, το περιεχόμενο της τσέπης μου ή αριθμός του πάσο μου. Κι αυτό γιατί όλα αυτά είναι απλώς…αριθμοί.
Δεν νιώθω αριθμός γιατί προσπαθώ καθημερινά να είμαι άνθρωπος!
Αγαπώ, στεναχωριέμαι, χαίρομαι και μαλώνω έντονα.
Κλαίω εύκολα κι έτσι σήμερα μπορώ να γελάω με την ψυχή μου…
Φοβάμαι να κοιτάξω τον πραγματικό μου εαυτό, όμως έτσι βρήκα θάρρος να σηκωθώ από τον καναπέ μου και να βγω να ζήσω.
Φλυαρώ συχνά, αλλά έμαθα και να σιωπώ όταν πρέπει και να αράζω για μένα.
Σίγουρα όλα αυτά δεν μπορεί να τα δει κάποιος με γυμνό μάτι κι αυτό γιατί γίνονται αντιληπτά μόνο από τα μάτια της καρδιάς. Κι όταν κάποιος θα αφεθεί ελεύθερος για να δει με την καρδιά, θα αφήσει πίσω τις άσχημες και μονότονες γραμμές του barcode και θα αντικρύσει χρώματα, μπαλόνια, λουλούδια, σοκολάτες κι ανθρωπιά, φιλότιμο, ευγένεια. Παρόλα αυτά οι άνθρωποι αγαπούν τους αριθμούς κι έτσι εγώ εσύ κι όλοι μας είμαστε το νούμερο 1. Ελα όμως που το 1 είναι ο πιο μοναχικός αριθμός… Γι’ αυτό σου λέω, σταμάτα να είσαι νούμερο!
