Ισως φίλε μου να κλάψεις μα ίσως και να γελάσεις, του Σουρή τα παρακάτω τα στιχάκια άμα διαβάσεις.
Στίχους που τους είχε γράψει τη περίοδο Τρικούπη, που ίδιους θα ’γραφε νομίζω και την εποχή ετούτη.
Αφορμή για να τους γράψει τότε ήταν η χρεοκοπία, κατά το έτος χίλια οκτακόσια, ενενήκοντα και τρία.
«Ποιός είδε κράτος λιγοστό, σ’ όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς, να χει επτά πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;
Να χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε, τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Ολα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν, ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν, δεν ξέρουμε τι λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει, από προς πάππου κι από παππού, σύγχρονος μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό ναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο, στα 2 φορώντας στα πόδια που χει, στο να λουστρίνι στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο, λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ, το δε βαριέσαι κι ωχ αδερφέ.
Ωσάν πολίτης σκυφτός ραγιάς, σαν πιάσει πόστο, δερβεναγάς.
Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς.
Ω Ελλάς ηρώων χώρα τι γαιδάρους βγάζεις τώρα».
ΓΙΑΣΟΥΝΤ
