Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Οχι, δεν θέλει να αισθάνεται καμιά ευσπλαχνία γι αυτούς που τον ικετεύουν. Οι επαίτες τού προκαλούν αηδία. Απλώνουν σα θάλασσα την ψυχή τους, ζητώντας από παντού ν’ ανοίξουν οι δρόμοι και να φανερωθούν οι φιλεύσπλαχνοι. Και κλαίνε και ξανακλαίνε, ενώ καταβροχθίζουν την ελεημοσύνη των χριστιανικών χεριών.
Αξιοθρήνητα πλάσματα που σέρνουν στα δίχτυα της γλώσσας τους, για πολλοστή φορά, την ικεσία, κρατώντας την παλάμη τους ανοιχτή με πείσμα, ενώ προσμένουν να πέσει ο οβολός. Και, ξαφνικά, πέφτουν δύο χοντρές σταλαγματιές ζεστή βροχή, σα δύο μαργαριτάρια, σπειρωτά, στην άδεια χούφτα.
Αυτός χαμογελάει. Ύστερα, κλείνει το χέρι του, σφιχτά, νιώθοντας να φλέγεται το κορμί του. Ο λυτρωμένος νους, σκυμμένος, συλλογίζεται:
Η χούφτα χόρτασε, δε θέλει τίποτα πια, γέμισε ελεημοσύνη. Εσείς τι γνώμη έχετε, τελικά, για τη συμπάθεια; Σίγουρα, είναι μία κακή ελεημοσύνη. Το βρίσκει, άλλωστε, δύσκολο να μπορεί κανείς να ελεεί και, ταυτόχρονα, να ’ναι βέβαιος πως έκανε το καθήκον του σωστά. Ξέρει στο βάθος πως οι ελεήμονες προσπαθούν να συγκαλύψουν τα λάθη τους με πράξεις ελεημοσύνης. Κι ένα πράγμα δεν τους ταιριάζει: Να ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά. Μόνο έτσι αυτοί μπορούν να νιώσουν μακαρισμένοι. Μα και δεξιά και ζερβά, έτσι κι αλλιώς, θα βρεθεί ο δρόμος της ντροπής. Και πώς θα μπορέσουμε μετά να γλιτώσουμε; Τι είναι δεξιά, τι είναι ζερβά, το αμάξι, απ’ όπου θέλεις, το οδηγείς. Στην άκρη, όλοι οι δρόμοι οι στραβοί, στον ίδιο γκρεμό σε φέρνουν.
Ξέρει ακόμα πως το κόκαλο, που πετάει κανείς στο σκυλί, δεν είναι ευσπλαχνία. Ευσπλαχνία είναι να μοιράζεσαι το κόκαλο, που έχεις, με το σκυλί, όταν είσαι πεινασμένος, όχι λιγότερο απ’ το πεινασμένο ζώο.
Αυτός, όμως, κατέχει κι ένα ανώτατο μυστικό: Όποιος ευσπλαχνίζεται τον φτωχό, δανείζει στο Θεό!
Εμπρός, λοιπόν, σπλαχνιστείτε το φτωχό δούλο του Θεού, και στ’ άγια πόδια του συρθείτε και γονατίστε.
Καλοί μου Χριστιανοί, για ελάτε στο καλύβι μου και πέστε προσκυνήματα πολλά στον ασπρομάλλη γέρο. Βλέπω φαρδιά φτερά στις πλάτες σας ν’ ανοιγοκλείνουν. Πετάξτε τα κλειδιά των κελαριών, αφέντες, στα πηγάδια. Γλιτώστε απ’ την τροφή και το πιοτό, γλιτώστε από το μιαρό μυαλό σας. Λυτρώστε από το σώμα την ψυχή, να σηκωθεί να φύγει! Να έρθει στη λιμασμένη αγκάλη μου, να σμίξει με τη δική μου…
