Γράφει ο Φάνης Δημουλάς, Φοιτητής
Η πρωτομαγιά είναι μια γιορτή παγκόσμια με κέντρο τον εργάτη. Ο τρόπος εορτασμού σε κάθε χώρα είναι διαφορετικός και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού οι εργάτες ζουν και εργάζονται σε χώρες που διαφέρουν σε πολιτισμό και οικονομία αναπόφευκτα και η κοινωνική συμπεριφορά του λαού θα ακολουθήσει τους τοπικούς ρυθμούς. Βεβαίως όλες αυτές οι διαφορές ωχριούν μπροστά στο μήνυμα που είναι η πάλη της εργατικής τάξης για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης κοινωνίας και η απόδοση φόρου τιμής στους πεσόντες αυτού του αγώνα.
Είναι αναμφίβολο ότι οι θυσίες του εργατικού κινήματος στο παρελθόν καρποφόρησαν και η σοδειά που δώσανε στις επόμενες γενιές ήταν καλή αλλά μόνο ένας αφελής θα μπορούσε να αναπαυθεί στις δάφνες των παλαιών αγώνων. Αλλωστε η κάθε γενιά έχει ηθικό χρέος να παραδώσει στην επόμενη μια καλύτερη κοινωνία από αυτή που παρέλαβε, αυτό είναι άμεσο αποτέλεσμα της τεκνοποίησης και των γονικών ενστίκτων του ανθρώπου μεταφρασμένο σε κυρίαρχη ιδεολογία της κοινωνίας και συνεπώς δεν απαιτεί περαιτέρω τεκμηρίωση. Ενα άλλο αναμφίβολο γεγονός είναι η αποτυχία του παγκοσμίου εργατικού κινήματος να επιβάλει την παραπάνω συλλογιστική στον παγκόσμιο καπιταλισμό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Βεβαίως, κάποιος μπορεί να αντιτάξει ότι το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων του 80 είναι σαφώς κατώτερο αυτού των εργαζομένων του 2010 αλλά αυτό είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η υπόλοιπη είναι ότι το συγκεκριμένο σύστημα σύγκρισης είναι λειψό διότι δεν περιέχει τους εργοδότες και τα μεγαλοστελέχη. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η εισοδηματική αύξηση των χρηματικών απολαβών και των προνομίων των εργαζομένων έχει αυξηθεί πολύ λιγότερο από αυτήν των εργοδοτών ενώ ταυτόχρονα το κόστος ζωής μέσω της δημιουργίας νέων αναγκών, ουσιαστικών και τεχνητών, έχει αυξηθεί. Αν μάλιστα συνεκτιμήσουμε και την άμετρη γιγάντωση της αιθερικής οικονομίας (δηλαδή του χρηματοπιστωτικού τομέα) που λειτουργεί πλέον παρασιτικά στην πραγματική, τότε η αλήθεια δεν είναι απλά πικρή αλλά κονιώδης. Ομως, αυτή η φαινομενικά ζοφερή κατάσταση έχει και μερικά φωτεινά σημεία που αν αξιοποιηθούν με τον σωστό τρόπο μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την επίτευξη μιας δικαιότερης κοινωνίας. Βασική προϋπόθεση για να το πετύχουμε αυτό είναι η σωστή ανάλυση του σύγχρονου κόσμου στον οποίο καλείται να δράσει το εργατικό κίνημα. Η πρώτη παραδοχή που πρέπει να γίνει είναι η μισθολογική εξομοίωση της εργατικής και της μέσης τάξης σε σύγκριση με την «χρυσή» τάξη του 1%. Η δεύτερη παραδοχή είναι η κοινωνικοποίηση της πληροφορίας σε βαθμό ανεπανάληπτο στην ιστορία. Η τρίτη είναι ότι οι χώρες που παρουσιάζουν την μεγαλύτερη ανάπτυξη το πραγματοποιούν μέσω του καπιταλιστικού τρόπου, ενώ στον ήδη ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο τα μαχητικά σοσιαλιστικά-εργατικά κόμματα που μπόρεσαν για σημαντικό χρονικό διάστημα να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό έχουν αποδυναμωθεί η διαβρωθεί σε εξευτελιστικό βαθμό. Η τέταρτη παραδοχή είναι η ικανότητα των οργανωμένων συμφερόντων να δαπανήσουν τεράστια χρηματικά ποσά για να ελέγξουν τη νομοθετική διαδικασία ή και την εκλογική εάν αυτό χρειαστεί. Η πέμπτη παραδοχή είναι η απουσία μιας παγκόσμιας οργανωτικής δομής που να τιθασεύει τις τάσεις του καπιταλισμού για βίαιες καθιζήσεις. Η έκτη είναι η αμερικανοποίηση της ζωής όλων των ανθρώπων λόγω του μοντέλου ανάπτυξης και η αναπόφευκτη αμερικανοποίηση της νοοτροπίας που ακολουθεί. Η έβδομη και πιο σημαντική παραδοχή είναι η έλλειψη ενός κοινού ιδεολογικού σημείου αναφοράς που να αποτελεί βάση για τη συγκρότηση μελλοντικών κινημάτων σε διεθνές επίπεδο.
Η τελευταία παραδοχή είναι που θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον καθώς θα είναι απόρροια σύνθεσης όλων των υπόλοιπων και βασική προϋπόθεση για την αλλαγή του σκεπτικού αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Οι προηγούμενες παραδοχές σε συνδυασμό με την κυρίαρχη ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς και της εν μέρει δίκαιης δαιμονοποίησης των πρώην καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού που έχει επικρατήσει στους κύκλους των διανοούμενων καθιστά την εδραίωση ενός μαρξιστικού ιδεολογικού σημείου αναφοράς ασύμφορη στρατηγική για τα εργατικά κινήματα. Αντίθετα ίσως είναι πιο έξυπνη η υιοθέτηση ενός νέο-Διαφωτισμού ο οποίος φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο στην εποχή και στην νοοτροπία που αυτή φέρνει, είναι πιο εύκολα αποδεκτός από τον μέσο άνθρωπο και δίνει πολύ λιγότερες αιτίες αντίδρασης από τον δυτικό κόσμο που είναι φυσικό να δει με κάποια πατρική στοργή ένα τέτοιο κίνημα. Με λίγα λόγια μια νεοαστική επανάσταση στόχος της οποίας θα είναι η κατάργηση της παρασιτικής νεοφεουδαρχίας των τραπεζιτών επί της πολιτείας και της πραγματικής οικονομίας.
