Γράφει η Νάντια Σαρρή, Φοιτήτρια Ειδικής Αγωγής
Μπορεί να έφτασα τέταρτο έτος, φοιτήτρια παιδαγωγικού τμήματος και να χρωστάω ακόμα γλωσσολογία 2ου έτους, αλλά τουλάχιστον φρόντισα να ξέρω τη διάκριση μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη κι έτσι να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ, να δω, να συναισθανθώ.
Κι επειδή ούτε οι καθωσπρέπει κύριοι και κυρίες την ενημέρωσης και των ΜΜΕ δεν έχουν αντιληφθεί αυτή τη διάκριση, θα αντιγράψω από το λεξικό τη μετάφραση των όρων.
«Μετανάστης είναι αυτός που αλλάζει τόπο διαμονής με κίνητρο συνήθως τη δουλειά, πχ Ελληνες μετανάστες στην Αυστραλία/Η.Π.Α/ Γερμανία».
«Πρόσφυγας είναι αυτός που αναγκάζεται ή εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα ή τον τόπο διαμονής του, π.χ. Ελληνες πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Μήπως τώρα καταλάβατε τη διαφορά, όσο προσπαθείτε μέσω ενός πιο φτιασιδωμένου λεξιλογίου να πλασάρετε μια πραγματικότητα λιγότερο σκληρή και θλιβερή;
Δεν είναι λοιπόν μετανάστες αυτοί που πέρα από την πείνα, τη φτώχεια και τις κακουχίες, είδαν να τους ισοπεδώνουν οι βόμβες το σπίτι και όλα τους τα υπάρχοντα.
Αυτοί που είδαν να ακρωτηριάζονται, να καίγονται και να σκοτώνονται με βάναυσο τρόπο γνωστοί, φίλοι και συγγενείς τους.
Αυτοί που είδαν το παιδί τους να χάνει τη ζωή του από όπλο ή σπαθί ενός ψυχασθενή.
Αυτοί που στοιβάχτηκαν σε σάπιες βάρκες, γιατί κάποιος τους πούλησε ελπίδες για μια χώρα της Δύσης που τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, που θα τους προσφέρει δουλειά και θα χαρούν τον υπέροχο ήλιο της.
Αυτοί που εγκατέλειψαν τα ερείπια των σπιτιών τους, για να βρεθούν σε μια πλατεία με τσιμέντο που πέρα από την ευκαιρία για ηλιοθεραπεία, δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει…
Εσύ λοιπόν Χριστιανέ που γιόρταζες πριν μόνο λίγο καιρό την Ανάσταση του δικού σου Θεού και προσκυνούσες τον εσταυρωμένο… κατάλαβε ότι οι παππούδες μας που πάλευαν να φύγουν με οποιοδήποτε τρόπο από τη Μ. Ασία, δεν ήταν μετανάστες ήταν πρόσφυγες. Δεν ήρθαν για να σου κάνουν κακό, να σε ληστέψουν, να σε βιάσουν ή να σε σκοτώσουν, απλώς προσπάθησαν να μην πεθάνουν από το χέρι του κατακτητή.
Προσπάθησε λοιπόν να νιώσεις την απελπισία και την κατάσταση που βρίσκονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρίζεις, κοιτάς με απέχθεια και σταυρώνεις τις ψυχές τους ξεχνώντας αυτή τη φορά τη χριστιανική σου ταυτότητα.
Εσύ ιδεολόγε και επαναστάτη αριστερέ, κατάλαβε για μία φορά ότι δεν υπάρχει χρόνος να χρωματίσεις κόκκινα τα πανό του κόμματός σου με τα οποία θα ξεχυθείς στις πορείες και τα συλλαλητήρια κατά του ρατσισμού. Προσπάθησε να καταλάβεις μία φορά ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση άμεση και συλλογική γιατί ΤΩΡΑ αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν στέγη, φαγητό και τώρα που γράφω αυτό το άρθρο κάποιοι που γλίτωσαν από τον πόλεμο παραδίνονται στα κύματα.
Αν μέσα στις υποχρεώσεις και το οικονομικό μας αδιέξοδο μας έχει μείνει ακόμα λίγη ανθρωπιά στα κουφάρια που περιφέρουμε, ας αφήσουμε κάθε διαφωνία και ας διεκδικήσουμε κάποια βοήθεια για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας. Ας απαιτήσουμε μια κάποια υποτυπώδη υποδομή για να δεχτεί αυτούς τους ανθρώπους μέχρι να μεταφερθούν σε χώρες που μπορούν να τους ξανά ζωντανέψουν τις ελπίδες τους και να τους δώσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια…
Κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα μας το στερούν καθημερινά, σε εμένα και σε εσένα, στα ίδια της τα παιδιά. Σε εμάς όχι σε κάποιον ξένο ή αλλοδαπό, πρόσφυγα ή μετανάστη.
