Η κατάλευκη θωριά του διαγράφηκε στον αέρα σαν μια σημαία ειρήνης. Μέσα στο φως του ήλιου οι αλαβάστρινες φτερούγες κινήθηκαν χαρωπά. Μια βαθιά ανάσα χαράς, ένα ευτυχισμένο ρίγημα φούσκωσε τα χιονάτα πούπουλα. Κούνησε δεξιά κι αριστερά το ράμφος και άφησε απαλά το σώμα του να στηριχτεί αναπαυτικά στα δυο του πόδια. Χρύσισε ο ήλιος τα φτερά του και αυτό τέντωσε αγέρωχα και ηδονικά το λαιμό του. Αστραφτε ολόκληρο σαν πολύτιμο πετράδι. Εμοιαζε σα να είχε έρθει απ’ τα ουράνια, απ’ τα μέρη εκείνα που ποτέ δεν πάτησε άνθρωπος, απ’ τα μέρη που όλα λάμπουν. Μες τη ματιά του καθρεφτίζονταν αιθέριοι κόσμοι.
Ευχήθηκα να με πάρει μαζί του, να μου δείξει τον κόσμο εκείνον το μαγεμένο που δε γνώρισα, τον κόσμο εκείνον που κρατούσε στα απόρθητα φυλλοκάρδια του και που το γέμιζε με μιαν εσωτερική αντανάκλαση, λες και έλαμπε από το υπέροχο μυστικό που κρατούσε περήφανα μέσα του. Ξεδίπλωσε τις φτερούγες του, διάφανες κάτω απ’ τις πορφυρές αχτίδες. Τα μάτια του, σαν τα φλογάτα ρουμπίνια που φορούν οι πριγκίπισσες των παραμυθιών, λουσμένα στο δράμα μιας μακρινής χώρας, που τη θεωρούσε πατρίδα του.
Εμεινε τόσο μόνο, όσο χρειάστηκε, για να λαμπρύνει με την παρουσία του το γύρω χώρο. Μετά οι κάτασπρες φτερούγες κινήθηκαν γρήγορα και υψώθηκε στο γαλάζιο ουρανό, πλαισιωμένο από ένα γλαυκό συννεφάκι που τρέμιζε και φωσφόριζε γύρω του.
Κατάλευκο, ελπιδοφόρο πουλί. Είθε να έρχεσαι συχνά στους ανθρώπους. Και να τους φέρνεις τα μηνύματα της ειρήνης, της αγάπης και της γαλήνης.
