Γράφει ο Ανδρέας Φ. Βασιλείου, Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος, Ειδικός Παιδαγωγός, Πολιτικός Επιστήμονας
Μέσα σ’ έναν κήπο όμορφο κι ανθοστόλιστο, ανάμεσα σε πολλά ωραία λουλούδια, χρυσάνθεμα, μενεξέδες, τριαντάφυλλα, γλαδιόλες και ορτανσίες, γεννήθηκε ένα μικρό γαρίφαλο.
Πόσο ωραία χρώματα είχε! Στη μέση ήταν ροζ με κάτι μικρές άσπρες κουκίδες και πιο έξω κοκκίνιζε, ώσπου τα πέταλά του γίνονταν τόσο ζωηρά και έντονα που θαρρείς πετούσαν φλόγες. Τα φύλλα του ήταν καταπράσινα και οι δροσοσταλίδες της αυγής που είχαν καθίσει πάνω τους άστραφταν κάτω απ’ τις πρώτες αχτίνες του ήλιου σα διαμάντια.
Καθόταν ήσυχα αγναντεύοντας ένα γύρο και χαιρόταν το χάδι του ήλιου. Ηταν ένα γλυκό ανοιξιάτικο πρωινό. Ηταν το πρώτο λουλούδι που ξύπνησε τόσο πρωί.
Τι όμορφος που ήταν ο κήπος. Γύρω του τα όμορφα λουλούδια είχαν ακόμα γερμένα τα κεφαλάκια τους μέσα στα φύλλα. Σε λίγο άρχισαν σιγά σιγά να ξυπνούν και να τεντώνουν τα βελούδινα πέταλά τους που γέμισαν με άρωμα την ατμόσφαιρα.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο μικρό μας γαρίφαλο, που δε χόρταινε να θαυμάζει όλα αυτά τα γοητευτικά πράγματα. Σε μια στιγμή ένιωσε μιαν ανεξήγητη ανησυχία. Και δεν είχε άδικο. Ένας άνθρωπος το είχε πλησιάσει κρατώντας στο χέρι του ένα ψαλίδι. Τι τρόμο πήρε το καημένο το λουλουδάκι και πόσο πόνεσε σαν το έκοψαν και το πήραν μακριά απ’ τη μάνα του σ’ ένα περιβάλλον άγνωστο και εχθρικό, μέσα σε ένα γυάλινο βάζο. Εψαχνε μήπως δει κανένα σύντροφό του απ’ τον κήπο, αλλά φαίνεται πως δεν είχαν πάρει άλλο λουλούδι.
Πέρασαν μερικές μέρες. Το γαριφαλάκι έχανε σιγά σιγά τη δροσιά και την ομορφιά του. Το υπέροχο άρωμά του εξαφανίστηκε και αυτό. Ωσπου ένα πρωί μια υπηρέτρια το πήρε απότομα μέσα απ’ το βάζο και το πέταξε αδιάφορα στα σκουπίδια.
Αυτό δεν μπορούσε να πιστέψει στην κακή του μοίρα. Πώς γινόταν μια τέτοια ομορφιά να έχει ένα ωραίο φρικτό τέλος. Ωστε απ’ εδώ και μπρος γρήγορα, για να τελειώσουν τα βάσανά του. Και δεν άργησε κι αυτό να γίνει. Αργά το βράδυ ξεψύχησε μέσα στη βρώμα, την ασχήμια και το σκοτάδι.
