Του συν/χου δασκάλου, Ν. Τσεκούρα
Αγαπητοί μου αναγνώστες, πιστεύω ότι η πεζή εποχή μας έχει ανάγκη από λίγο χιούμορ, λίγη ευθυμία και λίγη ξεκούραση για να διασκεδάσει το άγχος της σημερινής οικονομικής κρίσης.
Τα θέματα που διάλεξα και δημοσιεύω σήμερα, είναι ιστορικά ανέκδοτα, αποφθέγματα και επιγράμματα, με σατιρικούς στίχους. Για κάθε ανέκδοτο, παραθέτω και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του δημιουργού του για να κατατοπίζονται καλύτερα οι αναγνώστες.
1ον Ο ΦΕΡΩΣ ήταν διάδοχος του Αιγύπτιου Φαραώ Ραμεσή του Β΄ (1324-1258), που κατέκτησε τους Χετταίους, σταθεροποίησε τη βασιλεία του και είχε 170 τέκνα.
Ο διάδοχός του όμως ο Φερώς, δεν έκανε κανένα αξιόλογο κατόρθωμα. (Μόνον μια φορά σήκωσε το ακόντιό του και χτύπησε… τον ποταμό Νείλο, επειδή έσχε πλημμυρίσει και είχε κάνει μεγάλες καταστροφές στη χώρα του. ο Φερώς, από τη στιγμή εκείνη τυφλώθηκε.
Ύστερα από χρόνια ήρθε χρησμός που έλεγε ότι θα ξαναδεί το φως του, αν νίψει τα μάτια του με ούρα γυναίκας, που δεν γνώρισε άλλον άνδρα, εκτός από τον νόμιμον σύζυγό της.
Ο Φερώς δοκίμασε, φυσικά, πρώτα τα ούρα της δικής του γυναίκας, αλλά δεν είδε κανένα όφελος. Στη συνέχεια δοκίμασε τα ούρα πολλών άλλων υπάνδρων γυναικών, ώσπου επιτέλους, ξαναβρήκε το φως του. Στη συνέχεια, μάζεψε όλες της γυναίκες που είχε δοκιμάσει, εκτός εκείνης που έγινε αιτία να θεραπευθεί, έβαλε φωτιά και τις έκαψε όλες μαζί και πήρε σύζυγό του τη γυναίκα, με της οποίας τα ούρα ξαναβρήκε το φως του…
2ον Ο ΚΑΜΒΥΣΗΣ: Βασιλιάς των Μήδων και Περσών (529-521 π.Χ.)
Ο Καμβύσης άφησε όνομα για την αυστηρότητά του και για το σεβασμό του στη δικαιοσύνη. Διηγούνται μεταξύ άλλων ότι ένα δικαστή που τον έπιασε να δωροδοκείται, τον τιμώρησε με τον εξής σκληρό τρόπο:
Διέταξε να τον θανατώσουν και ύστερα παράγγειλε να τον γδάρουν και με το δέρμα του να επενδύσουν τη δικαστική έδρα. Έτσι κάθε νέος δικαστής θα μάθαινε τι τον περίμενε, αν δεν δίκαζε δίκαια.
3ον ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ: Ονομαστός νομοθέτης της Σπάρτης. Έζησε το 800 π.Χ. και ήταν ο θεμελιωτής του Σπαρτιατικού μεγαλείου. Ιδιαίτερα αυστηροί ήταν οι νόμοι του για τους μοιχούς.
Κάποτε, λοιπόν, ένας ρώτησε σε κάποιο Σπαρτιάτη:
– Ποια τιμωρία επιβάλει στους μοιχούς η Πολιτεία;
– Ξένε μου, σε μας δε γίνεται κανείς μοιχός.
– Κι αν υποθέσουμε πως γίνεται;
– Πληρώνει την αξία ενός μεγάλη ταύρου, ο οποίος, αφού σκύψει ψηλά από τον Ταΰγετο, να μπορεί να πιει νερό, κάτω από τον Ευρώτα ποταμό.
– Μα πως είναι δυνατόν να υπάρξει ένας τόσο μεγάλος ταύρος;
Τότε ο Γεράδας – έτσι έλεγαν το Σπαρτιάτη – γέλασε και είπε:
– Άρα, δεν μπορεί να υπάρξει μοιχεία και στη Σπάρτη.
4ον ΠΙΤΤΑΚΟΣ: Ήταν ένας από τους Εφτά Σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας. Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη περί το 648 π.Χ. Κυβέρνησε δικτατορικά αλλά δίκαια τη Λέσβο δέκα χρόνια. Κάποτε τον ρώτησαν:
– α) Πότε ένας άρχοντας θεωρείται ότι πέτυχε στο έργο του;
– «Όταν κάμει τους άλλους να φοβούνται όχι αυτόν, αλλά για τυχόν παραλείψεις του».
– και β) Ποια είναι η καλύτερη δημοκρατία;
– «Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου δεν επιτρέπει εις τους κακούς ν’ άρχουν και εις τους καλούς να μη άρχουν».
5ον Ο ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: (448-404 π.Χ.). Περιβόητος Πολιτικός και στρατιωτικός. Έδρασε κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ.).
Τα ελαττώματά του ήταν τόσα πολλά και μεγάλα, όσο και τα προτερήματά του.
α) Κάποτε ο μικρός Αλκιβιάδης, πάλευε μ’ ένα συνομήλικό του και επειδή κινδύνευε να νικηθεί, τον δάγκωσε στο αυτί, δυνατά. Και εκείνος του είπε: – (Αλκιβιάδη, δαγκώνεις σα γυναίκα). – Όχι σαν γυναίκα, αλλά σαν λέων! Ήταν η απάντησή του.
β) Θέλοντας κάποτε ο Αλκιβιάδης να συναντήσει τον Περικλή, πήγε στο σπίτι του. Τον απάντησαν ότι ο μεγάλος Πολιτικός δεν ευκαιρεί, γιατί ετοιμάζεται να λογοδοτήσει στους Αθηναίους. Ο Αλκιβιάδης τότε έφυγε λέγοντας: – Και δεν θάταν καλύτερο να σκεφτεί το πως να μη λογοδοτήσει στους Αθηναίους;
γ) Είχε ακόμη και αμέτρητες συζυγικές απιστίες, που η γυναίκα του αναγκάστηκε και γύρισε στον πατέρα της. Ο πρόωρος, όμως, θάνατός της, φανέρωσε ότι είχε ραγίσει η καρδιά της, από την απιστία του.
6ον ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ (384-322). Περίφημος ρήτωρ και πολιτικός της αρχαιότητας. Αντίπαλος του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Τον χαρακτήριζε το φλογερό πάθος της φιλοπατρίας.
Είναι γνωστό, πως ο Δημοσθένης δεν ομιλούσε ποτέ «εκ του προχείρου». Οι λόγοι του ήσαν όλοι επιμελώς παρασκευασμένοι, πράγμα για το οποίο οι αντίπαλοί του τον ειρωνεύονταν.
Μεταξύ αυτών, κάποιος Πυθέας, είπε κάποτε:
– Τα λόγια σου, Δημοσθένη, μυρίζουν λυχνάρι!
– Ναι, Πυθέα, αποκρίθηκε ο Δημοσθένης. Αλλού ο λύχνος σου και ο λύχνος μου, δεν νοιώθουν τα ίδια πράγματα.
«Δημοσθένους λόγοι, λυχνίας όζουσιν».
«Ού ταυτά γαρ εμοί και σοι, ω Πυθέα, ο λύχνος σύνοιδε!».
7ονΤέλος, αγαπητοί μου αναγνώστες, θα ήταν μεγάλη παράλειψή μου να μη μνημονεύσω και το αξιομνημόνευτο συμβάν της πασίγνωστης Κας ΔΟΜΝΑΣ ΣΑΜΙΟΥ.
(Μια Αποκριάτικη χρονιά που πήγε στην ΞΑΝΘΗ, για να μαζέψει λαϊκό υλικό: (Ήθη, έθιμα, παραδόσεις και λαϊκά τραγούδια), πήγε στο σπίτι μιας υπέργειας γριάς.
– Γιαγιά, ξέρεις να μου πεις τίποτε παλιά ήθη, έθιμα, παραδόσεις και λαϊκά τραγούδια;
– Ναι, ναι ξέρω, ξέρω. Κάτσε να στα πω. Η ξανθιώτισσα γιαγιά εξιστορούσε και η Κα ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ, τα κατέγραφε. Όταν κάποια στιγμή, η γιαγιά σταμάτησε να εξιστορεί, η Κα ΔΟΜΝΑ τη ρώτησε:
– Γιαγιά μου, δε θυμάσαι και κανένα άλλο ανέκδοτο, πιο χωρατό;
– Ναι, ναι ξέρω ακόμα ένα, αλλά αντρεπόμαι να στο πω.
– Πέστο μου, πέστο μου, μη ντρέπεσαι, εγώ δε θα σε παρεξηγήσω.
– Όχι – όχι, δεν θα στο πω, διότι η μακαρίτισσα η μάνα μου, μ’ έβαλε και ορκίστηκα να μην το μαρτυρήσω σε κανέναν.
– Μα και εγώ γιαγιά μου σ’ ορκίζομαι στ’ άσπρα μου μαλλιά, ότι δεν θα το μαρτυρήσω σε κανέναν.
Η Ξανθιώτισσα γιαγιά, ύστερα από την επιμονή της Κας ΔΟΜΝΑΣ, τράβηξε την καφετένια μαντίλα της που είχε μπορμπουλωμένο το πρόσωπό της και εξιστόρησε βέβαια όχι το ίδιο το ανέκδοτο, αλλά τον όρκο που την υπέβαλε να τηρήσει η μακαρίτισσα μάνα της.
– «Κόρη μου, άμα μαρτυρήσεις το μυστικό που σούπα, θα ψωριάσ’ το (μν……..σ)».
Η Κα ΔΟΜΝΑ, όταν άκουσε τον βαρύ όρκο της γιαγιάς, τήρησε την υπόσχεσή της και έτσι μοιραίως, δεν μας έγινε γνωστό, το Ξανθιώτικο καυτό ανέκδοτο…
