Του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού, εφημερίου του Ι.Ν.Αγ. Δημητρίου Αλμυρού
Υπήρχε κάποτε στην αρχαία εποχή η τάση, ο άνθρωπος να φοβάται το λουτρό, την καθαριότητα. Απέφευγε κάθε επαφή με το νερό και την πλύση του σώματός του. Σήμερα, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Η καθαριότητα και η υγιεινή του σώματος υποδηλώνουν τον πολιτισμό μας. Μάλιστα, έχουν δημιουργηθεί ολόκληρα κτιριακά συγκροτήματα, οι λεγόμενες λουτροπόλεις, που εξυπηρετούν αυτή την ανάγκη του ανθρώπου για υγεία και καθαριότητα. Μια καθαριότητα του σώματος που συνιστά και αποδέχεται και η πίστη μας, καθώς το σώμα μας είναι «ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος».
Ομως, όπως λερώνεται το σώμα, έτσι λερώνεται και η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Και καθώς καθαρίζουμε τους ρύπους τους σωματικούς, χρειάζεται να σκεπτόμαστε και τους ρύπους της ψυχής μας. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στις αρχαίες κρήνες των Εκκλησιών, συναντούμε την καρκινική επιγραφή: «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν». Αυτή την εικόνα της πνευματικής καθαριότητας έχει υπόψη του ο συντάκτης του Ακαθίστου Ύμνου και απευθύνει προς την Παναγία μας ένα χαιρετισμό, ο οποίος την περιγράφει ως λουτήρα που ξεπλένει τη συνείδηση του ανθρώπου. Αναλογίζεται πως ο Κύριός μας, ο Υιός της Παρθένου, καθάρισε δια του αίματός Του την αμαρτία του κόσμου και ότι καθάρισε τις συνειδήσεις μας από κάθε ανομία.
Τι είναι, όμως, η συνείδηση, για την οποία κάνει λόγο ο ποιητής; Συνείδηση είναι ο έμφυτος ηθικός νόμος, η φωνή του Θεού, η κρίση μας για το καλό ή το κακό. Μια διήγηση αναφέρει πως ο Βαλτάσαρ, ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων, για να ξεχάσει τα κακουργήματά του διοργάνωσε μια ξέφρενη γιορτή. Τη στιγμή, όμως, που σήκωνε το ποτήρι του για να ξεχάσει πίνοντας κρασί, είδε στον απέναντι τοίχο τρεις λέξεις: «μάνη – θέκελ – φαρές». Δηλαδή, ζυγίστηκες – μετρήθηκες – και βρέθηκες ελλιπής, ένοχος! Ηταν, λοιπόν, αυτός ο αδέκαστος κριτής, η συνείδηση, που έκρινε τον αμετανόητο βασιλέα.
Η συνείδηση είναι κάτι που ακολουθεί συνεχώς τον άνθρωπο. Οσο και να θέλουμε να την αποδιώξουμε, τόσο αυτή θα μας συνοδεύει. Η συνείδηση είναι καλά ριζωμένη στην καρδιά μας. Και σαν συνοδευτεί από τον αυτοέλεγχο, την αυτοκριτική, τότε γεννά την ενοχή, την αγωνία! Και η λύση;
Η λύση είναι μονάχα μία: ο λουτήρας που ξεπλένει τις συνειδήσεις μας. Δηλαδή το μέγα Μυστήριο της μετανοίας, το οποίο ως θείο δώρο μας χάρισε ο Υιός της Παναγίας μας και το οποίο βρίσκεται στη διάθεσή μας πάντοτε, ιδιαίτερα δε τις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ο κατάλληλος ιατρός μας προσμένει. Αυτός δεν είναι άλλος παρά ο πνευματικός – εξομολόγος, στον οποίο θα εναποθέσουμε τα προβλήματα και τις ενοχές μας. Τα κρίματα και τα βάρη της ψυχής μας.
Ας βρούμε, λοιπόν, τον κατάλληλο ιατρός της ψυχής μας και ας απαλλάξουμε τη συνείδησή μας από τα φορτία της ενοχής. Τούτο το έχουμε ιδιαίτερα ανάγκη τούτες τις ημέρες, που εγγίζουμε ακόμη περισσότερο προς τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου μας. Αλλά και σε κάθε στιγμή της ζωής μας, όπου τα φορτία πολλές φορές είναι όντως δυσβάσταχτα και οι ελπίδες μας μερικές φορές εξανεμίζονται και χάνουμε κάθε ικμάδα χαράς και αισιοδοξίας.
«Χαίρε», λοιπόν, «Θεοτόκε, γιατί κι εγώ είμαι χαρούμενος αφού ο Χριστός, που έφερες στον κόσμο Συ, καθάρισε τη συνείδησή μου».
