Σαράντα μέρες πέρασαν από τότε που έφυγες από κοντά μας. Από ανάμεσά μας, από δίπλα μας συνάδελφε Βαγγέλη. Γιατί ήσουν όντως πλάι μας, 15 χρόνια τώρα. Γιατί ήσουν «μπροστάρης» μας πάντα. Ιδίως τους τελευταίους 18 μήνες, από τον Ιούλιο του 2013, που οι τότε κυβερνώντες, αποφάσισαν να μας τελειώσουν επαγγελματικά «εν μια νυκτί».
Ανέλαβες τα πάντα. Εσύ μας ξεσήκωνες για τις καθόδους μας στην Αθήνα, για να διαμαρτυρηθούμε για τον άδικο τρόπο απόλυσής μας. Εκεί, ήσουν από τους τελευταίους που έκανες πίσω, με μάτια κόκκινα και πρησμένα από τα δακρυγόνα, που μας ψέκαζαν για να μας απωθήσουν. Δεν δείλιασες ποτέ. Βροντοφώναζες την αδικία που είχε γίνει στον κλάδο μας σε κάθε ευκαιρία. Σε εφημερίδες, σε τηλεοράσεις, παντού. Ανέλαβες τους δικηγόρους όταν κινηθήκαμε πλέον νομικά. Ετρεχες παντού για να προλάβεις κάθε καινούργιο εμπόδιο που σκαρφίζονταν, προκειμένου να πετύχουν την ολική εξόντωση του κλάδου μας.
«Σχολικός φύλακας». Εσύ έγινες ο φύλακας για όλους εμάς τους συναδέλφους σου. Υπήρχαν φορές, που σε πικράνανε κάποιοι. Σε αμφισβήτησαν. Ίσως δεν καταλάβαιναν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν, ότι όλα τα έκανες με ανιδιοτέλεια, ορμώμενος μόνο και μόνο από το άδικο, που είχε πέσει ανελέητο πάνω μας. Και ξημέρωσε η 17η Φεβρουαρίου. Κεραυνός εν αιθρία στην κυριολεξία. Λίγες μέρες πριν, είχαμε ακούσει καλά νέα από την καινούργια κυβέρνηση. Οτι θα αποκαταστήσει την αδικία εις βάρος μας και θα επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Λίγες μέρες, που σε είδαμε να χαλαρώνεις κάπως, να χαμογελάς. Επέστρεψε η ελπίδα. Πρώτη φορά εδώ και τόσους μήνες τολμούσαμε να αισιοδοξούμε. Κι αφεθήκαμε συγκρατημένα.
Την Κυριακή το απόγευμα στις 15 Φεβρουαρίου, είχαμε κατέβει στην παραλία σε συγκέντρωση συμπαράστασης στην κυβέρνηση. Εκεί αποφασίστηκε να γίνει μια μίνι πορεία. Ήταν η πρώτη φορά που είπες: – Να σας αφήσω μια φορά κι εγώ να φύγω; Ήταν η πρώτη φορά που εγκατέλειπες πορεία. Είχες το γιο σου στο σπίτι άρρωστο. Ποιος ήξερε τότε, ότι την επόμενη μέρα θα μας άφηνες για πάντα. Σαράντα μέρες Βαγγέλη χωρίς εσένα. Χωρίς την πληθωρική παρουσία σου. Ακόμα δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Μαζευόμαστε στις συναντήσεις μας και περιμένουμε πως θα έρθεις.
Δεν ξέρω ποιος αποφασίζει για όλα αυτά. Ο Θεός, η μοίρα; Σίγουρα όμως ήταν άδικο που σε πήρε. Από την οικογένειά σου πρώτα απ’ όλα. Απ’ τη γυναίκα σου και το γιο σου που υπεραγαπούσες. Απ’ όλους εμάς, που μετά την απώλειά σου μείναμε μόνοι μας. Τώρα, που πιθανόν έρχεται η δικαίωση. Κι εσύ δεν θα σαι εδώ να τη ζήσεις, να τη χαρείς, να δεις τους αγώνες μας να αναγνωρίζονται. Να δεις το δίκιο για το οποίο τόσο πάλεψες να θριαμβεύει. Απίστευτο! Απλά απίστευτο!!
Καλό σου ταξίδι στην αιωνιότητα, συνάδελφε, φίλε, «αρχηγέ», Βαγγέλη. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Όποιος ξεχνιέται, πεθαίνει πραγματικά. Εσύ θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας.
Σ’ ευχαριστούμε για όλα όσα έκανες για μας και σου υποσχόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα σου, όποτε χρειάζεται, ενάντια στο άδικο. Και ξέρουμε ότι τώρα πια θα σαι «ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ» δικός μας για πάντα!
Οι συνάδελφοί σου
Σχολικοί φύλακες Βόλου
