ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Η σήψη της ανθρωπιάς μας…

η-σήψη-της-ανθρωπιάς-μας-610255

Γράφει η Νάντια Σαρρή, φοιτήτρια Ειδικής Αγωγής του Π.Θ.

Στο Δελχί της Ινδίας, μια γυναίκα βιάζεται κάθε 18 ώρες. Στο Σουδάν, 12.000 παιδιά χρησιμοποιήθηκαν ως στρατιώτες τον τελευταίο χρόνο. Το 2013, 1.5 εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν από φυματίωση. Στις ΗΠΑ, 1 στις 5 μαθήτριες έχουν αντιμετωπίσει βία σε ερωτική σχέση.

Στη Γάζα, η Σάλμα ένα μικρό κοριτσάκι 40 ημερών πέθανε από υποθερμία από το νερό της βροχής. Στην Ελλάδα της κρίσης κατά το 2009 με 2012, συντελέστηκαν 3.124 αυτοκτονίες των θυμάτων της οικονομικής κρίσης.

Στην Ελλάδα του 2015, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης εξωθήθηκε στην αυτοκτονία μετά από ψυχοσωματική βία, πέθανε μετά από σήψη.

Νούμερα θανάτων, περιοχές, κοινωνικά φαινόμενα και πίσω από όλα που αραδιάζουν οι δημοσιογράφοι απόλυτα ωμά και ψύχραιμα είναι άνθρωποι… Ανθρωποι που πεθαίνουν καθημερινά γύρω μας, άνθρωποι που κουβαλάνε το δικό τους δράμα που τελικά διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται για προσωπικά δράματα αλλά για κοινωνικά φαινόμενα σε έξαρση. Δεν ξέρω για ποιόν από όλους να στεναχωρηθώ και να πενθήσω; Για όλους ή μήπως για κανέναν;

Γιατί στο φινάλε είτε την έλεγαν Σάλμα, είτε Αλεξ, είτε Βαγγέλη, εγώ κατανάλωσα τον θάνατό τους σαν ένα προϊόν θεάματος. Θέαμα για την εποχή μας είναι η κάθε ένδειξη αδυναμίας που εκφράζεται με κάθε είδους διαφορετικότητα. Γιατί είναι ένας αγώνας αντοχής, η πίεση και οι δυσκολίες που δέχονται κάποια παιδιά. Διασκεδάζει όσους διψούν για θέαμα και καταστεί τους άκαμπτους σε δημοφιλείς. Αυτό είναι και το πρότυπο του πετυχημένου ανθρώπου στις ταινίες. Οι σκληροί κερδίζουν καθώς ξέρουν να ποδοπατούν τους άλλους.

Μάλλον πρέπει να πενθήσω για μένα και για όλα αυτά που δέχομαι, χωρίς πια να μου προξενούν καν λύπη, σαν φυσιολογικά ή σαν προβλήματα της εκάστοτε κοινωνίας. Πάντως σίγουρα όχι δικά μου προβλήματα.

Ενα γνώριμο θεριό είναι ο άνθρωπος που αγαπά να εξουσιάζει τις αδύναμες ψυχές. Αυτό είμαστε όλοι… και οι πρωταγωνιστές κι οι κομπάρσοι και οι θεατές!

Γίναμε σάπιοι και μέσα στη σήψη μας πάψαμε να είμαστε άνθρωποι. Μείναμε ακούνητα και αγέλαστα ανθρωπάκια να κοιτάμε την ζωούλα μας, τη δουλειά μας και τη γεμάτη στερεότυπα καθημερινότητα αδιαφορώντας έτσι για ό,τι υπάρχει έξω από αυτή. Ή μάλλον δεν είμαστε εντελώς ακούνητοι και αγέλαστοι, λυπόμαστε κιόλας. Λυπόμαστε όταν κάποιος από τους εκατομμύρια θανάτους που συντελούνται καθημερινά έρθει πιο κοντά μας, όμως κι αυτή σε ένα μήνα το πολύ θα έχει περάσει και πάλι τα ίδια από την αρχή.

Και αυτό γιατί μάθαμε να γυρνάμε την πλάτη στα λάθη… Λάθη που μας φτύνουν κατάμουτρα κι εμείς προσπαθούμε να βρούμε το σύννεφο. Ενα σύννεφο που δημιουργήθηκε απ’ την πινελιά του καθενός μας!

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου