Γράφει η Δάφνη Μουντούρη
Ο Βαγγέλης δεν είναι πια εδώ. Η σορός του βρέθηκε έπειτα από πολύ καιρό σε προχωρημένο στάδιο σήψης. Χειρότερο όμως από ένα σώμα σε αποσύνθεση, είναι μια συνείδηση, η οποία αντί να ανθίζει και να εξελίσσεται, βαλτώνει και μουχλιάζει σε ένα σώμα νεανικό, που όμως έχει μείνει χρόνια πίσω, που βασανίζει, τραμπουκίζει και μάχεται καθετί διαφορετικό από αυτό που θεωρεί φυσιολογικό. Τι είναι όμως το φυσιολογικό; Είναι φυσιολογικό να κλειδώνεις κάποιον σε μια ντουλάπα και να μην τον αφήνεις να βγει αν δεν τραγουδήσει, για να διασκεδάσει εσένα και την παρέα σου, επειδή έχεις την εντύπωση ότι είσαι πιο «άντρας» από αυτόν κι έτσι θα δείξεις την κυριαρχία σου στην αγέλη; Ομως, αν θέλεις να είσαι ο ισχυρός στην αγέλη, ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, εκείνη που σε κάνει άνθρωπο και όχι ζώο;
Ο Βαγγέλης δεν είναι πια εδώ. Ακόμη και μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, η μνήμη του βεβηλώθηκε και από άλλα ανώνυμα «ηλεκτρονικά ζώα της αγέλης», τα οποία ανάμεσα σε διάφορα μηνύματα μίσους του ευχήθηκαν «καλό ψόφο». Προσπαθώ να καταλάβω τι λάθος είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος για να του αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Κατά πάσα πιθανότητα το μόνο λάθος του ήταν ότι «δεν ήταν αρκετά άντρας», όπως έλεγαν οι «παλίκαροι» και βασανιστές του. Αλλά, αν είναι να θεωρείται κάποιος άντρας, προκαλώντας πόνο, τόσο σωματικό, όσο και ψυχικό σε ένα άλλο άνθρωπο, ευχαριστώ, δε θα πάρω. Οι «άντρακλες» που οδήγησαν το Βαγγέλη και τον κάθε Βαγγέλη στο θάνατο δε φτάνουν ούτε κατά διάνοια αυτό που λέμε ανδρισμός, μπέσα, φιλότιμο.
Ο Βαγγέλης δεν είναι πια εδώ. Και για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα, ο ορισμός του ανδρισμού σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια έχει ως εξής: « Ο ανδρισμός είναι μια μορφή πολιτισμού. Περιλαμβάνει την ασφάλεια, την ευθύνη, την ανιδιοτέλεια και γενικούς κανόνες ηθικής, όπως ειλικρίνεια και σεβασμός». Ο ορισμός αυτός από μόνος του μας οδηγεί εύκολα στο συμπέρασμα ότι τα άτομα που οδήγησαν αυτό το παιδί στο τραγικό αυτό τέλος, όχι μόνο άντρες δεν είναι, μα ανήθικοι εγκληματίες και μόνο έτσι τους αξίζει να αντιμετωπίζονται. «Να τιμάς τα παντελόνια που φοράς», έλεγαν οι παλαιότεροι, όμως τα δικά τους παντελόνια έχουν κυλιστεί στο βούρκο και κανένα απορρυπαντικό δεν ξεπλένει ένα τόσο άδικο θάνατο. Η εποχή του φόβου τελικά δεν έχει περάσει. Είναι ακόμα εδώ και μας στοιχειώνει με κάθε τέτοια είδηση, με κάθε τέτοια πράξη και πλέον έχει πρόσωπο. Ας μην ξεχάσουμε τόσο εύκολα αυτή τη φορά.
