Η φρεσκάδα της παιδικής φαντασίας από το Εργαστήρι κουκλοθέατρου του Πορφυρογένειου Ιδρύματος Αγριάς
Τα τελευταία χρόνια στο Ιδρυμα Νικολάου κι Ελένης Πορφυρογένη, λέμε με κάθε ευκαιρία – και το εννοούμε – ότι το εργαστήρι κουκλοθέατρου είναι το καμάρι μας. Και κάθε χρόνο, ανυπόμονα σαν τα μικρά παιδιά, προσμένουμε την ετήσια παράσταση του εργαστηρίου, στην οποία τα παιδιά παρουσιάζουν τις δημιουργίες τους σε ένα θέαμα, που με την καθοδήγηση της δασκάλας τους Σταυρούλας Μαστρογιάννη, προετοιμάζουν. Αλλοτε πρόκειται για διασκευές, άλλοτε πάλι για ιστορίες που τα ίδια τα παιδιά επινόησαν κι αυτοσχεδιασμούς. Κάθε φορά όμως εκπλήσσει το επίπεδο αυτών των «παραγωγών» που θα το ζήλευε επαγγελματικός θίασος.
Τί να πρωτοθαυμάσεις, την πρωτοτυπία των ιστοριών, την ανεξάντλητη εφευρετικότητα που από τα πιο ευτελή αντικείμενα και υλικά ανακύκλωσης, πλαστικά μπουκάλια, αφρολέξ και χαρτοπολτό καταφέρνει να στήσει έναν θαυμαστό πολύχρωμο κόσμο στον οποίο οι μικροί κουκλοπαίκτες με επιδεξιότητα χειρίζονται τους εντυπωσιακούς ήρωες των ιστοριών τους, τις γιγαντόκουκλες και κάθε μεγέθους κούκλες.
Ηρθε λοιπόν η σειρά της φετινής παράστασης, το «Τσίρκο Κουκούτσι». Δεν πρόλαβα την «πρεμιέρα» στο Ιδρυμα, αλλά ήρθα στη δεύτερη παρουσίαση, την Κυριακή 8 Μαρτίου στο Βόλο, στο θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής. Και πάλι, τα παιδιά του εργαστηρίου με τη δασκάλα τους κατάφεραν το θαύμα: μέσα στα εκπληκτικά σκηνικά – αυτοσχέδια τραμπολίνα, μονόζυγα, μαγικά κουτιά του ταχυδακτυλουργού, την μπάρα του απίθανου Σαμψών, μέχρι ένα κανόνι που εκτοξεύει ανθρώπους, όλα από χαρτομάζα, μεταχειρισμένα υλικά και μικροαντικείμενα που ζωντάνεψαν χάρη στην αστείρευτη φαντασία των δημιουργών -παρέλασαν ζογκλέρ, ακροβάτες, χορεύτριες και μάγοι, ξυλοπόδαροι και σχοινοβάτες, μια ακαταμάχητη πιανίστρια και μια εκπληκτική ορχήστρα με κοντραμπάσο, κιθάρα, ακορντεόν, τρομπέτα, σαξόφωνο και έναν δεξιοτέχνη ντράμερ, κάθε νούμερο παρουσιασμένο με άψογο επαγγελματισμό από το νάνο κονφερανσιέ. Στη σκηνή υπήρχε απόλυτη προσήλωση, αλλά και άμεση αντιμετώπιση των αναπόφευκτων απροόπτων. Ξεχωριστό σχόλιο θα άξιζε η μουσική συνοδεία και τα ηχητικά εφέ από τον Γιάννη Κουλιανό. Και το κοινό; Μες στο αδιαχώρητο του θεάτρου υπήρχε χαρά και συμμετοχή, ενθουσιασμός, ακούγονταν επιφωνήματα θαυμασμού. Μικροί και μεγάλοι θεατές γελάσαμε και επευφημήσαμε. Εφυγα από το θέατρο εντυπωσιασμένη, συγκινημένη όσο λίγες φορές, από την ομορφιά, το κέφι, τη δύναμη του δημιουργικού οίστρου, όταν η φρεσκάδα της παιδικής φαντασίας συναντά μια εμπνευσμένη καθοδήγηση.
Κι είναι τα λόγια του Ιρανού κουκλοπαίκτη Behrooz Gharibpour στο φετινό διεθνές μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθέατρου στις 21 Μαρτίου, πολύ ταιριαστά. Γράφει χαρακτηριστικά:
«Ολο και περισσότερο εκτίμησα το κουκλοθέατρο ως μια γλώσσα τόσο πολυσχιδής και βαθιά, όσο κι η πανάρχαια ικανότητά μας για χαρά και λύπη, μελαγχολία και ευτυχία…Εχω την πεποίθηση ότι η εφεύρεση του κουκλοθέατρου είχε ένα μεταμορφωτικό αποτέλεσμα ανάλογο της εφεύρεσης του τροχού και τουλάχιστον μείωσε τις αποστάσεις και τα επικοινωνιακά χάσματα ανάμεσά μας. Εχει την ικανότητα να ξυπνά στις συνειδήσεις του κοινού ένα στοιχείο παιδικότητας με το οποίο απελευθερώνεται από τις αυταπάτες της ηλικίας και του χρόνου και ανακαλύπτει ένα φανταστικό σύμπαν, όπου αντικείμενα φτιαγμένα από ξύλο ή άλλα άψυχα υλικά, παίρνουν ζωή. Ισως η μεγαλύτερη ευθύνη κάθε καλλιτέχνη στο πεδίο του κουκλοθέατρου, ανεξαρτήτου γλώσσας, εθνικότητας ή υπόβαθρου, είναι να ξυπνήσει αυτό το «παιδί» στις καρδιές των χιλιάδων συνανθρώπων μας που μολύνουν τον πλανήτη με αίμα και βία…να θυμηθούν την παιδική ηλικία, τις χαρές και τα υπέροχα όνειρά της…Οσοι αγαπάτε το κουκλοθέατρο από καρδιάς, Χαρούμενη Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθέατρου».
Αγαπητό μας εργαστήρι κατασκευής και εμψύχωσης κούκλας, ανεβάσατε τον πήχη πολύ ψηλά και μας κάνετε να ανυπομονούμε για το επόμενο δημιούργημά σας!
Κατερίνα Μιλτ. Πορφυρογένη
