Του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού, εφημερίου του Ι.Ν.Αγ. Δημητρίου Αλμυρού
Οσο ήταν ο Ιησούς και οι μαθητές του στην Καισάρεια του Φιλίππου, τους αποκάλυψε ότι ήταν ο υπεσχημένος Μεσσίας και ότι επρόκειτο να θανατωθεί και μετά από τρεις ημέρες να αναστηθεί. Κάποια στιγμή κάλεσε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές κοντά του και τους είπε: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του Ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη την λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού» (Μάρκ. 8,34-9,1).
Το να είσαι μαθητής του Χριστού σημαίνει πλήρη ανατροπή της κοσμικής λογικής. Ενώ διάφοροι φιλοσοφο-θρησκευτικοί ηγέτες έταξαν ευτυχία, άνεση, ασφάλεια, απομόνωση από το κακό κ.λπ., ο Ιησούς αντίθετα δηλώνει, θαρραλέα και δημοσίως, ότι για να είσαι μαθητής Του οφείλεις πρώτα να απαρνηθείς τη σιγουριά σου, την εξασφάλιση του ονόματος και του κύρους σου, να πάψεις να εξαρτάς το νόημα της ύπαρξής σου από τις κοινωνικές σου διασυνδέσεις και την προσφορά σου, να αρνηθείς το άγκιστρο της ασφάλειάς σου και την εγωιστική αυτοδιαιώνισή σου ή την διαιώνιση του εγωισμού σου. Να δεχτείς συνειδησιακά πως το νόημα δεν βρίσκεται στην ικανοποίηση των απαραίτητων φυσικών απαιτήσεών σου, αλλά στη συνάντηση και εσωτερική σχέση με τον Χριστό, δια των οποίων βρίσκει ο πιστός την ουσία της ζωής. Παράλληλα με την άρνηση όλων των καταστάσεων, αποφάσεων και πράξεων που γαντζώνουν τον άνθρωπο γερά στις δικές του δυνάμεις, στις οποίες, και ένεκα των οποίων, βασίζεται δυστυχώς για να ζήσει – αλλά και οι οποίες διαιωνίζουν την αμαρτία του (όταν αποδίδουμε όλα τα χαρίσματα, ικανότητες, «τάλαντα», άξιες πράξεις μας, όχι στην αγάπη του Θεού, αλλά στη δική μας αξιοσύνη και μεγαλείο) – ο πραγματικός μαθητής του Χριστού οφείλει να σηκώνει τον προσωπικό του σταυρό και να ακολουθεί σε όλα τον σταυρωθέντα Κύριο.
Οι μαθητές βίωσαν τη δόξα του Χριστού και είδαν τον Ιησού στο μεγαλείο και τη μεγαλοπρέπειά του πάνω στο Θαβώρ, να μεταμορφώνεται μπροστά τους και να λάμπει περισσότερο και από τον ήλιο. Άκουσαν μάλιστα και τα λόγια του Θεού Πατέρα να τους λέγει ότι «Αυτός είναι ο αγαπητός μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου» (Β΄ Πέτρου 1,17). Δεν ακολούθησαν λοιπόν όποιον να’ ναι και δεν εμπιστεύτηκαν έναν τυχαίο κήρυκα Ιουδαίο, αλλά τον ίδιο τον Κύριο της δόξης και του ακτίστου φωτός. Αυτόν που και οι προφήτες προανήγγειλαν και δια του Αγίου Πνεύματος παρουσίασαν στην ανθρωπότητα πολλούς αιώνες πριν εμφανιστεί στη γη. Ο γνήσιος επομένως αναζητητής της αιώνιας και ουρανόθεν αποκαλυπτόμενης αλήθειας συντάσσεται με το μέρος της φωνής του Θεού και της αξιοπιστίας του ευαγγελικού λόγου! Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός χρησιμοποίησε την έκφραση «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» (Μκ. 4,23/ Ματθ. 11,15/13,9 κ.λπ.). «Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει!». Και όπως ο ίδιος εξηγεί: «Πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως είναι οι εκλεκτοί (αυτοί που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της σωτηρίας)» (Ματθ. 20,16). Με αυτές τις προϋποθέσεις, όντως ο Σταυρός του Χριστού αποκτά νόημα, ουσία και υπόσταση για τον άνθρωπο!
