Γράφει ο Ιωάννης Πασσιάς, Χημικός 6ου Γενικού Λυκείου Βόλου
Ομολογώ ότι δεν είμαι τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας σας, όμως έπεσε στα χέρια μου το φύλλο της 8ης Μαρτίου 2015. Αποφάσισα να γράψω μερικές σκέψεις ενός πολίτη που σκέφτεται διαφορετικά από τους κεντρικούς αρθογράφους της εφημερίδας σας.
Υπάρχει έντονα στην εφημερίδα η άποψη της θυματοποίησης του Ελληνικού λαού από μία φιλελεύθερη ευρωπαϊκή ελίτ που προσπαθεί να οδηγήσει το λαό μας στη δουλεία και την εκμετάλλευση. Ομως ας σκεφτούμε ψύχραιμα, ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και συνεπώς της Ελλάδας είναι δημοκρατικά εκλεγμένες και οι δημοκρατικοί θεσμοί στις χώρες αυτές λειτουργούν αποτελεσματικά με διαφάνεια, κοινοβουλευτικό έλεγχο και είναι ανοικτές κοινωνίες. Οπότε τα μνημόνια συνεργασίας και κατανόησης υπογράφηκαν από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που προωθούσαν τα συμφέροντα των λαών τους και δεν μπορούμε να δηλώνουμε ότι εμπεριείχαν το στοιχείο της υποδούλωσης.
Το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι δημοσιονομικό. Αυτό σημαίνει ότι οι παροχές προς τους Ελληνες πολίτες ήταν υπερβολικές για το μέγεθος της Ελληνικής οικονομίας συνδυαζόμενες με το έντονο στοιχείο της κακοδιαχείρισης, της διαφθοράς και της σπατάλης. Η δημοσιονομική επεκτατική πολιτική των τελευταίων 30 ετών κρύβει το σπέρμα των προβλημάτων που προέκυψαν, μέσα από ένα υπερβολικό δανεισμό. Επιδόματα, πρόωρες και υπερβολικές συντάξεις, ανυπαρξία ελέγχου στις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες, αλόγιστες στρατιωτικές δαπάνες και αθρόες κομματικές προσλήψεις και γενικότερα ένας κομματικός κρατισμός που επεκτάθηκε σε κάθε οικονομική δραστηριότητα οδήγησαν τη χώρα μας στην τραγική αυτή οικονομική κατάληξη.
Και όλα αυτά γιατί έγιναν; Γιατί ο λαϊκισμός συνδυαζόμενος με την αριστεροσύνη μιας λαϊκής ελίτ (συνεπικουρούμενη από μία πνευματική ελίτ) είχαν την απαίτηση για ισότητα απέναντι στα δικαιώματα και κυρίως στο εισόδημα. Δανεισμός για να εξισωθούμε όλοι οικονομικά. Με παροχές που υποθήκευαν το μέλλον για να κερδίσουμε το παρόν (το εκλογικό παρόν) και που καλόπιανε τους πολίτες και τους ευνούχιζε πολιτικά κάνοντάς τους να μην μπορούν να δουν καθαρά το επερχόμενο κακό. Θυμάμαι προσωπικά μόνο τους κυρίους Μητσοτάκη και Μάνο να φωνάζουν για αυτό που συνέβαινε. Αφού το δανεικό κρατικό χρήμα ήταν άφθονο, ήταν επόμενο να συρρικνωθεί η παραγωγική βάση της χώρας και να οδηγηθούμε σε οικονομική παράλυση όταν το κρατικό δανεικό χρήμα έγινε ακριβό.
Και εδώ τίθεται ένα θέμα. Μπορεί η αριστερή κρατικίστικη αντίληψη να παράγει πλούτο όταν σκέφτεται μόνο το πώς θα τον διανείμει με όρους ισότητας; Τι απαντήσεις μπορεί να δώσει για την ανάπτυξη όταν η μόνη της σκέψη είναι οι κρατικές προσλήψεις, οι κρατικές δαπάνες και η ενίσχυση των κρατικών εταιρειών με παλαιοκομματικούς όρους; Ποια η θέση της σε έναν κόσμο ανοικτό και παγκοσμιοποιημένο, όπου η τεχνολογία δημιουργεί αμείλικτες συνθήκες ανταγωνισμού; Ποιο δρόμο δείχνει στη νέα γενιά για να παράγει και να συνεργαστεί σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν παρατηρούμε να την οδηγεί σε φοβικές και εθνικιστικές λογικές απομόνωσης; Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Υπουργού Παιδείας που κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της αριστείας, παράδειγμα καταστροφικό αριστερής μονολιθικότητας που κρύβει άγνοια για το πώς λειτουργεί ο σημερινός ανοικτός κόσμος όπου θέλουμε καινοτόμες πρωτοποριακές ιδέες από τη νέα γενιά.
Πιστεύω πως η αριστερά δεν μπορεί να δει το μέλλον. Θα ανακυκλωθεί και θα βρεθεί μπροστά στα ιδεολογικά της αδιέξοδα που έχουν σχέση με τις ουτοπικές της θέσεις και την έλλειψη ρεαλισμού. Το να ξεκινήσει η επανάσταση από την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας είναι ένα φρούδο ιδεολόγημα που δεν ενδιαφέρει κανέναν Έλληνα πόσο μάλλον τον Ευρωπαίο πολίτη. Η λύση στην αριστερά είναι αυτή του ιστορικού συμβιβασμού, που θα πρέπει να ακολουθήσει έστω με καθυστέρηση 40 περίπου ετών και να λειτουργήσει σε αυτή τη φάση εξυγιαντικά μόνο σε επίπεδο κοινωνικών θεσμών αφήνοντας την οικονομία να λειτουργήσει με καθαρά φιλελεύθερα, παραγωγικά, ανταγωνιστικά και κυρίως εξωστρεφή παγκοσμιοποιημένα κριτήρια.
