Γράφει ο Φάνης Δημουλάς, Φοιτητής
Ο Πρόεδρος της Κομισιόν J.C.Juncker έκανε στην Welt της Κυριακής μια δήλωση που αναμένεται να δημιουργήσει εξελίξεις στο άμεσο μέλλον. Βασισμένος στο γεγονός ότι η Ε.Ε. δεν λαμβάνεται αρκούντως σοβαρά στην εξωτερική πολιτική σε διεθνές επίπεδο πρότεινε τη δημιουργία ενός συλλογικού στρατού της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενας τέτοιος στρατός επιχειρηματολόγησε θα βοηθούσε στο συντονισμό εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, θα αναλάμβανε τις ευθύνες της Ευρώπης στον κόσμο και θα εξοικονομούσε χρήματα από τις αμυντικές δαπάνες (σε βάρος μιας πιθανής απώλειας του Veto σε θέματα εθνικής άμυνας) αποθαρρύνοντας ταυτοχρόνως τη ρωσική επεκτατική πολιτική στην ανατολική Ευρώπη.
Το σκεπτικό πίσω από την πρόταση του Juncker είναι απλό. Η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική λειτουργούν σαν μοχλοί οι οποίοι μεταφράζουν την κρατική δύναμη σε διακρατική πίεση συνεπώς μια κρατική οντότητα όπως η Ε.Ε. η οποία δεν έχει στρατό έχει πολύ μικρή παρουσία σε διεθνές επίπεδο παρόλο που τα κράτη μέλη της πληρώνουν πολύ ακριβά για την άμυνα τους. Βεβαίως τα μέλη της Ε.Ε. έχουν στρατούς οι οποίοι όμως, με μόνες σημαντικές εξαιρέσεις τη Γαλλία και την Μ. Βρετανία, μπορούν να λειτουργήσουν με μόνο γνώμονα το αμυντικό συμφέρον του κράτους στο οποίο ανήκουν.
Υπάρχουν όμως και άλλα συμφέροντα πίσω από τη δήλωση αυτή τα οποία σχετίζονται και επηρεάζουν άμεσα με τα συμφέροντα των «μεγάλων». Εν προκειμένω η Βρετανία η οποία είναι 100% αντίθετη στην ιδέα της ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής και η Γερμανία η οποία θέλει να αφήσει πίσω το μοντέλο της διευρυμένης Ελβετίας που υιοθέτησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά χωρίς να ρισκάρει τη φήμη που οικοδόμησε σαν φιλειρηνικό κράτος μη σχετιζόμενο με το ναζιστικό παρελθόν του, ενώ η Γαλλία πρότεινε τη δημιουργία ενός κοινού ταμείου για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών επιχειρήσεων ως συμβιβαστική λύση. Συνεπώς η συγκεκριμένη αλλαγή πλεύσης του Juncker εάν συνεχιστεί θα έχει ως αποτέλεσμα την μεταμόρφωση της Ε.Ε. σε μια πολιτική ένωση στον πυρήνα της κοινής αγοράς. Ακόμη και η Ελλάδα επηρεάζεται καθώς οι φωνές που απαιτούν αλλαγή της γεωστρατηγικής πλεύσης της χώρας όλο και πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό.
Με δεδομένες τις μεγάλες διαφορές των επιμέρους μπλοκ της Ε.Ε. αναφορικά με την κοινή αμυντική πολιτική ο βασικός στόχος της Ελλάδας πρέπει να είναι η χρονική επίσπευση των συνομιλιών για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η θέση της Γαλλίας η οποία θέλει την αμυντική ολοκλήρωση αλλά σίγουρα θα αρνηθεί την γερμανική ηγεμονία και σε αυτό το μέτωπο. Ο δεύτερος είναι ότι η Ελλάδα έχει στρατηγική θέση στην ανατολική μεσόγειο, επομένως όποια γεωπολιτική κατεύθυνση και αν ακολουθήσει στο μέλλον η χώρα θα έχει δεσμευτική επίπτωση στην οικονομική πολιτική δηλαδή τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές. Ο χρονικός ορίζοντας της συζήτησης αναμένεται να είναι μετά τις εκλογές στην Ισπανία και πριν τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω είναι προφανές ότι εάν η κυβέρνηση θέλει να κρατήσει τη χώρα εντός της ευρωπαϊκής ένωσης με ευνοϊκότερους όρους θα πρέπει να επιδιώξει τη χρονική σύμπτωση των διαπραγματεύσεων για τα δύο αυτά θέματα και πρέπει να χρησιμοποιήσει την επιτυχία της εσωτερικής πολιτικής για να αποκομίσει τη σταθεροποιητική επίδραση το ευρωστρατού και στο χώρο του Αιγαίου (εκτός από την ανατολική Ευρώπη) κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχή ανακήρυξη της ΑΟΖ.
