Γράφει ο Φάνης Δημουλάς, Φοιτητής Γεωπονικής Σχολής Αθηνών
Από όλα τα δρώμενα της ως επί των πλείστων Ελληνογερμανικής διένεξης στα πλαίσια της Ε.Ε. αυτό που με προβλημάτισε (και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει) είναι η απροκάλυπτη συμπεριφορά της Γερμανίας ως αφεντικό της ενωμένης Ευρώπης στην οποία όλοι συμμετέχουμε με την προϋπόθεση πως είμαστε ισότιμοι εταίροι. Οδεύουμε λοιπόν σε μια γερμανική Ευρώπη ή μήπως η γερμανική ελίτ έχει άλλα σχέδια;
Τα επιχειρήματα εναντίων των πολιτικών της λιτότητας έχουν διατυπωθεί από πολύ πιο καταρτισμένους επιστήμονες και η θέση τους έχει επιβεβαιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την πραγματικότητα εκτός και αν όλοι είμαστε ανόητοι των Γερμανών μόνο εξαιρουμένων. Το ερώτημα άδω όμως είναι το εξής, πως γίνεται να έχει πεισθεί όλη η υφήλιος και οι Γερμανοί, λαός και ελίτ μαζί να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν; Είναι δυνατόν η Καγκελάριος της Γερμανίας να «προτρέπει» τους Ελληνες να δουλεύουν περισσότερο όταν οι Γερμανοί δουλεύουν λιγότερες ώρες με πολύ μεγαλύτερους μισθούς, είναι δυνατόν η Bild να ρωτά αν ο Τσίπρας είναι μεγαλύτερη απειλή για την Γερμανία από τον Putin; Ομως ο παραλογισμός συνεχίζεται, από τη μια ακούμε την καγκελάριο να δηλώνει σε όλους τους τόνους την πίστη της στην ενωμένη Ευρώπη των ισότιμων εταίρων και από την άλλη ο κος Σόιμπλε φέρεται περίπου σαν τον Πάπα του Eurogroup. Πολύ περίεργος τρόπος να διαφημιστεί η δημοκρατικότητα του κοινού μας σπιτιού. Ή μήπως οι Γερμανοί υπολογίζουν στη διακριτικότητα του Farage και της Le Pen να μην αναφέρουν την ουσιαστική περιθωριοποίηση των αξιωματούχων τους μπροστά στον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας;
Η γερμανική εμμονή με το σκληρό ευρώ και η άρνηση της στη χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής μέχρι στιγμής έχει αποδοθεί πλήρως στον παθολογικό φόβο που έχει καλλιεργηθεί στον γερμανικό λαό από τη σύνδεση του υπερβολικού πληθωρισμού με την άνοδο του Hitler στην εξουσία Υπάρχει όμως και μια πλευρά της ανόδου του Hitler στην εξουσία μέσω της κρίσης η οποία τεχνηέντως αποκρύπτεται από τους Γερμανούς πολίτες. Η οικονομική κρίση που συνέβαλλε τα μέγιστα στην άνοδο των ναζί στην εξουσία έχει τις ρίζες της εκτός από τον υπερπληθωρισμό στις παράλογες απαιτήσεις που επιβλήθηκαν από τους νικητές του πρώτου ΠΠ και την μετέπειτα σκληρή δημοσιονομική και νομισματική πολιτική που αύξησε και δεν μείωσε τα καθόλου προβλήματα. Η άλλη γερμανική εμμονή είναι η άρνηση των Γερμανών να τονώσουν τις φτωχές οικονομίες της Ευρωζώνης μέσω ενός σχεδίου «Μέρκελ» και η απαίτησή τους από αυτές να υιοθετήσουν πολιτικές λιτότητας και μεταρρυθμίσεων κάτι που και πάλι κρίνεται ως παράλογο από όλο τον κόσμο πλην Γερμανών. Μάλιστα ο παραλογισμός φαίνεται ακόμα πιο έντονα όταν λάβουμε υπόψη ότι οι εξαγωγές της Γερμανίας στην Ευρώπη θα πολλαπλασιαζόντουσαν (πολλοί από τα 12 εκατομμύρια των φτωχών Γερμανών θα αύξαναν τις απολαβές τους) μιας και οι χώρες που χρειάζονται αυτή τη βοήθεια είναι έντονα εισαγωγικές.
Για να ερμηνεύσουμε αυτή την φαινομενικά παράλογη στάση πρέπει να μιλήσουμε για το σχέδιο Marshall μιας και είναι το πιο κοντινό ιστορικά ανάλογο γεγονός. Το σχέδιο Marshall προϋπέθετε γενναιόδωρο δανεισμό στις καταστρεμμένες από τον πόλεμο χώρες της δυτικής Ευρώπης με στόχο την ανοικοδόμησή τους. Τα δάνεια αυτά σχεδόν εξολοκλήρου δαπανήθηκαν για τη αγορά προϊόντων από τις Η.Π.Α. δημιουργώντας μια τεράστια ζήτηση για τα προϊόντα της βαριάς αμερικάνικης βιομηχανίας που ως αποτέλεσμα του πολέμου απέκτησε τεράστια παραγωγική ισχύ. Τα πολιτικά οφέλη όμως είναι πολύ πιο σημαντικά διότι το σχέδιο Marshall μέσω της διάρθρωσης του χρέους των Γερμανών δημιούργησε τον αμερικάνικο δούρειο Ίππο στην ΕΚΑΧ. Αρα λοιπόν η οικονομική βοήθεια έχει πάντοτε εκτός από αμοιβαία κέρδη και γεωπολιτικά ανταλλάγματα.
Η κα Μέρκελ προσπαθώντας να πείσει τον κόσμο για την ορθότητα του «παραλογισμού» της συχνά αναφέρεται στο παράδειγμα της Σουαβής νοικοκυράς οποία ποτέ δεν ξοδεύει πιο πολλά από όσα έχει και ταυτοχρόνως η πολιτική που υιοθετεί είναι αυτή του Εμπενίζερ Σκρούτζ, δηλαδή αποζητά το maximum κέρδος έστω και αν χρειάζεται να καταφύγει σε αντιευρωπαϊκές εκβιαστικές τακτικές και ποτέ δεν αποταμιεύει αν δεν υπάρχει λόγος στο μέλλον να ξοδέψει. Ποτέ δεν είχα την τύχη να γνωρίσω Σουαβή νοικοκυρά αλλά κάτι μου λέει ότι οι χαρωπές πληθωρικές Γερμανίδες που βλέπω στα ντοκιμαντέρ για το οκτόμπερφεστ κάθε άλλο παρά καιροσκόπες εκβιάστριες είναι. Στην υποθετική περίπτωση λοιπόν που η Γερμανία και μαζί με αυτήν και οι υπόλοιποι πλούσιοι δορυφόροι της συναινέσουν σε ένα νέο σχέδιο «Μέρκελ» είναι προφανές ότι θα έπρεπε να μοιραστούν την γεωπολιτική ηγεμονία τους με τις δομές των Βρυξελλών και τα υπόλοιπα ισχυρά κράτη της ΕΕ. Περιμένει κανείς σώφρων άνθρωπος τον Εμπενίζερ Σκρουτζ να δώσει ένα δάνειο και μετά να μοιραστεί τα κέρδη με τον ταμία της τράπεζας; Αντίθετα συμφέρει πολύ τους Γερμανούς να διασπαστεί η ζώνη του ευρώ ώστε να αναλάβουν αυτοί και οι δορυφόροι τους την κηδεμονία των φτωχών αλλά σκληρά εργαζόμενων λαών της ανατολικής και της κεντρικής Ευρώπης που έχουν συνηθίσει στην πολιτική ηγεμονία από ξένα κέντρα εξουσίας παρά να ξοδεύουν τα χρήματά τους για την απόκτηση επιρροής στους πάντα αντιδραστικούς νοτιοευρωπαίους. Προς αυτήν την κατεύθυνση είναι και τα αιτήματα του Γερμανικού στρατού για επέκταση, η προπαγάνδα από την πλειοψηφία του γερμανικού τύπου και η άρνηση των Γερμανών να οπλίσουν τους Ουκρανούς που συνεπικουρείται από προσωρινές ανάγκες της γαλλικής οικονομίας. Μια ισχυρή Ουκρανία θα αποτελούσε αντίπαλο δέος στην προοπτική μιας γερμανικής ανατολικής Ευρώπης. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός ήταν αρκετά αποκαλυπτικός όταν απάντησε στον γερουσιαστή McKein: «Δεν με ενδιαφέρει τι νομίζεις. Δεν μετράς. Η Γερμανία μετράει γιατί δίνει δουλείες και η Ρωσία γιατί δίνει ενέργεια».
Με άλλα λόγια ο Εμπενίζερ Σκρουτζ μπήκε στο σπίτι μεταμφιεσμένος σε Σουαβή νοικοκυρά και τώρα θέλει να ξεφύγει με τη σοδειά της χρονιάς. Θα ήταν κωμικό εάν δεν εμπεριείχε τη χειρότερη οικονομική τραγωδία της εποχής.
