Γράφει η Κατερίνα Παπανάτσιου, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας
Η φετινή 8η Μάρτη, παγκόσμια ημέρα των γυναικών, φωτίζει ξεχωριστά τη νέα πραγματικότητα μετά τις εκλογές της 25ης Μάρτη που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη, την κοινωνία και τις ανάγκες της πρωταγωνιστές. Οι γυναίκες, ενώ αποτέλεσαν από τα πρώτα θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στους αγώνες για αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη στην Ελλάδα της κρίσης, συνεχίζοντας την ένδοξη ιστορία του γυναικείου κινήματος.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι γυναίκες υφίστανται δυσανάλογα, σε σχέση με τους άντρες, τις επιπτώσεις της ανεργίας, της απουσίας κοινωνικής συνοχής, της περιστολής των δικαιωμάτων, της φτώχειας. Οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές πλήττουν κυρίως τις γυναίκες, καθώς είναι εκείνες που παραδοσιακά αναλαμβάνουν ρόλο στήριξης μέσα στην οικογένεια για να φροντίσουν τα παιδιά, τους ηλικιωμένους της οικογένειας και πολλές φορές τους ψυχολογικά και οικονομικά αποδεκατισμένους συζύγους. Γυναίκες δραστήριες και στην πλέον παραγωγική ηλικία αναγκάζονται μέχρι και να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους γι’ αυτό το σκοπό, με το βάρος αυτό να πέφτει περισσότερο στις ανύπαντρες μητέρες.
Άλλωστε, ακόμα και προ κρίσης η ανεργία, η ανασφάλεια, οι μικρές αμοιβές και η περιορισμένη ιεραρχική εξέλιξη έπλητταν κατά βάση τις γυναίκες. Οι γυναίκες εργάζονται σε θέσεις μερικής απασχόλησης πολύ περισσότερο από ότι οι άνδρες ενώ ακόμα και για ισοδύναμες θέσεις, οι μισθοί τους είναι αρκετά χαμηλότεροι από εκείνους των ανδρών συναδέλφων τους. Η ανεργία των γυναικών είναι μεγαλύτερη από αυτή στους άντρες και στις νέες γυναίκες φτάνει το 60%. Οφείλουμε βέβαια, να κάνουμε και την εξής παραδοχή. Οι διακρίσεις στον χώρο της εργασίας, ποτέ δεν εξαλείφθηκαν πραγματικά. Η εργοδοτική βία συνεχίζει να παίρνει διάφορες μορφές, με πιο χαρακτηριστικές την σεξουαλική παρενόχληση και τον εκβιασμό διακοπής μιας εγκυμοσύνης. Στον αντίποδα, οτιδήποτε αφορά την κοινωνική προστασία έχει συρρικνωθεί.
Οι γυναίκες φαίνεται λοιπόν να έχουν δύο επιλογές στο θολό τοπίο της κρίσης: ή υποτάσσονται ή ανακαλύπτουν τρόπους να αντισταθούν. Πρώτο δείγμα αντίστασης στην «πρεμιέρα» της κρίσης ήταν η συνδικαλίστρια-μετανάστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα που ακόμα και μετά το βιτριόλι της εργοδοσίας συνέχισε υποδειγματικά να αγωνίζεται. Στην πρώτη γραμμή του αγώνα βρέθηκαν και πολλές άλλες γυναίκες όπως αυτές στις Σκουριές της Χαλκιδικής που πάλεψαν – και ακόμα παλεύουν – για να σώσουν τη γη και τα νερά τους. Την σκυτάλη πήραν και οι απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, μια ξεκάθαρα γυναικεία υπόθεση δύναμης, αξιοπρέπειας και αγώνα. Ακόμα κι αν πάμε λίγο πιο μακριά, θα δούμε τις Κούρδισσες αντάρτισσες στο Κομπάνι να πολεμάνε τους σκοταδιστές του ISIS με αποφασιστικότητα και αυτοθυσία. Μπορούμε να δούμε και πολλά άλλα παραδείγματα αν στρέψουμε το βλέμμα μας στην καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας που αγωνίζεται σκληρά μέσα σε έναν καταιγισμό άδικων μέτρων λιτότητας που της επέβαλαν.
Στην νέα κατάσταση που βρισκόμαστε, βλέπουμε από τις πρώτες κιόλας μέρες το τοπίο να αλλάζει. Η Κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ βάζει μπροστά ένα σχέδιο αποκατάστασης των αδικιών που δημιούργησαν οι πολιτικές λιτότητας με πρώτο σταθμό το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Ήδη από τις προγραμματικές της δηλώσεις, η Κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αντιμετωπίσει τα ζητήματα των έμφυλων διακρίσεων, να εκσυγχρονίσει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης της Ισότητας των Φύλων και να αντιμετωπίσει με κάθε μέσο τη βία κατά των γυναικών. Για τον νεοφιλελευθερισμό, ο ρόλος της γυναίκας ήταν το να αποτελεί έναν αδύναμο κρίκο που θα πληρώνει με το παραπάνω τα «σπασμένα» της κρίσης. Στο σχέδιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η γυναίκα δεν μπορεί παρά να είναι πρωταγωνιστής, η ισότητα και η αλληλεγγύη προτεραιότητα.
