Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ο Κυναίγειρος (ή Κυνέγειρος) δεν ήταν άλλος από τον αδερφό τού Αισχύλου, κι ένας ονομαστός Αθηναίος μαραθωνομάχος. Το όνομά του μας φέρνει πίσω στη μικρή παιδιάδα της Β.Α. Αττικής, όπου το 490 π. Χ. έγινε η ομώνυμη μάχη.
Η πεδιάδα αυτή του θανάτου μας έδωσε τους ενδοξότερους νεκρούς της αρχαιότητας, κι ένας από αυτούς είναι ο Κυναίγειρος, που, μόλις οι Πέρσες εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης του Μαραθώνα και, τρομαγμένοι και ταπεινομένοι, άρχισαν να τρέχουν προς τα πλοία τους για να σώσουν τη ζωή τους (όσοι δεν είχαν σκοτωθεί στη μάχη), ο Κυναίγειρος προσπάθησε με το χέρι του να εμποδίσει μία περσική τριήρη να φύγει. Τότε, ένας Πέρσης τού έκοψε το χέρι μ’ ένα τσεκούρι, με αποτέλεσμα να πέσει στη θάλασσα.
Κατά την παράδοση, όταν του έκοψαν το δεξί χέρι, ο Κυναίγειρος κράτησε την τριήρη με το αριστερό. Κι όταν του το έκοψαν και αυτό, χρησιμοποίησε τα δόντια. Η μεγαλειώδης αυτή σκηνή υπάρχει σε μία τοιχογραφία του ζωγράφου Μήκωνα,, που απεικονίζει τη μάχη του Μαραθώνα, και βρίσκεται στην Ποικίλη Στοά της αγοράς των Αθηνών.
Φαντάζομαι ότι θα αποθεώθηκε μετά τη γενναία και πατριωτική αυτή πράξη ο μαραθωνομάχος. Πώς ήταν δυνατόν ν’ αναμιχθεί με το πλήθος των κοινών θνητών ένας τέτοιος ήρωας; Γι αυτό, η ιστορία σηκώνει τους ήρωες πολύ ψηλότερα από την κοινή γενιά των θνητών, τυλίγοντάς τους με το μύθο. Ανώτεροι των κοινών ανθρώπων και θαυμαστοί για τα χαρίσματα που έχουν από το Θεό και τη Φύση, οι ήρωες δεν έχουν εν τούτοις βγει από τις τάξεις της ανθρωπότητας, της οποίας συμμερίζονται τις αναπόφευκτες συμφορές.
Η μυθολογία των ηρώων με γεμίζει με πίστη και συγκίνηση. Για μένα, τέτοιοι ήρωες γίνονται ποιμένες λαών. Ο Μαραθώνας, πεδίο των ηρωικά πεσόντων και μνημείο του ελληνικού πολιτισμού, μας θυμίζει την ηρωική εποχή της Ελλάδας με τους ηγεμονικούς νεκρούς. Και η εν τάφω ζωή των ηρώων δεν είναι η κάτωχρη και άχρωμη εκείνη ύπαρξη των σκιών. Είναι ζωή πλήρης και λαμπρή, και οι ήρωες παραμένουν εκεί, δόξασμένοι, τιμημένοι και αιώνιοι.
