Του Σεραφείμ Αθανασίου
«Γνωστά σε όλους μας τα κακά της μοίρας, των Ελλήνων πολιτών.
Μια ζωή αγώνας επιβίωσης των περισσοτέρων από μας. Λίγοι ανάμεσά μας οι εκλεκτοί, που δυστυχώς νοιάζονται μόνο για τη σκούφια τους, και για ζωή χαρισάμενη των ιδίων και συγγενών τους.
Έχουν χαθεί εκείνοι οι παλιοί Ευεργέτες που με χαρά πρόσφεραν από το περίσσευμα τους, προκειμένου να βοηθήσουν να ορθοποδήσει η περήφανη και -σχεδόν- πάντα, δυστυχώς, φτωχή Χώρα. μας.
Την σήμερον ημέρα, και μέσω των τηλεοπτικών καναλιών τα έχουμε όλα, χωρίς όμως, ουσιαστικά, να έχουμε τίποτε. Μέσα στο όμορφο, άνετο ή φτωχικό σπίτι μας, ακόμη και στα μαντριά μας ή στις λαγκαδιές, όταν βρισκόμαστε ανάμεσα στα μηρυκαστικά ζωντανά μας, ή στο δρόμο που βαδίζουμε με εκείνο το διαβολο-κινητό, ενημερωνόμαστε για το τί γίνεται στα πέρατα του κόσμου και πόσοι πέθαναν ή την «σκαπούλαραν» από γρίπη, βολές πολυβόλων ή μαχαίρια (από αυτά, δεν ζει κανένας) που κόβουν λαρύγγια.
Και εκείνοι (οι καναλάρχες) χωρίς φραγμούς και ανά πάσα στιγμή, ακόμη και με έκτακτες ανακοινώσεις, μας παρουσιάζουν αυτές τις ακατάλληλες προς θέαση ειδήσεις και με την «παιδαγωγική» σύσταση του τηλεπαρουσιαστή ή της τηλεπερσόνας πως χρειάζεται πολλή προσοχή, και πως δεν πρέπει να δουν σκληρές σκηνές ιδιαίτερα οι πάσχοντες από καρδιά ή τα ανήλικα παιδιά.
Μένω με την εντύπωση ότι μας κοροϊδεύουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και δεν πιστεύω ότι τους πιάνει κάθε τόσο η αγάπη, για τον ανώνυμο καρδιακό ή το ανήλικο παιδί της όποιας μάνας.
Νομίζω πως πρέπει να είναι το επαγγελματικό τους μυστικό, από το οποίο αποκομίζουν περισσότερα κέρδη…
Όταν εμείς οι Έλληνες-ακόμη και οι πιτσιρικάδες-ακούμε «συστάσεις» για προσοχή, να μην κάνουμε αυτό ή εκείνο, θα το κάνουμε με το παραπάνω και ας πάει και το «παλιάμπελο».
Θα πάμε ανάποδα σαν τον κάβουρα. Θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να μάθουμε πιο είναι εκείνο το πολύ απαγορευτικό. Και στην προκειμένη περίπτωση, στρογγυλοκαθόμαστε στους καναπέδες των σπιτιών μας ή στις καρέκλες των καφενείων και άλλων κέντρων, για να μάθουμε τι έγινε στην «κολοπετινίτσα», και να γίνει περιβόλι η άρρωστη καρδιά των πασχόντων και όσοι από μας δεν έχουμε άρρωστη και στενάχωρη καρδιά, να αποκτήσουμε.
Οι καναλάρχες όμως, πετυχαίνουν το σκοπό τους με κείνες τις συστάσεις που έκαναν ή κάνουν και μάλιστα πολλές φορές ώρες πριν από το δελτίο, και τούτο γιατί αφήνουν τα περιθώρια χρόνου στις διαφημιζόμενες επιχειρήσεις, ώστε να προλάβουν για να δώσουν τα όποια… σποτάκια τους.
Οι Μεγαλοκαναλάρχες σκέπτονται μόνο το κέρδος ακόμη και με τα μπλα – μπλα τους, που μας προσφέρουν οι προσερχόμενοι ξερόλες σε εκείνα τα «πάνελ», ή δεν ξέρω πως αλλιώς ονομάζουν εκείνες τις τηλεοπτικές συγκεντρώσεις.
Όπως όμως και να έχει το πράγμα, εμείς όλοι βγαίνουμε αποχαυνωμένοι και με ένα κεφάλι κουδούνι, χώρια που νομίζουμε ότι με τα όσα ακούσαμε γίναμε τρόπον τινά οικονομολόγοι με τη διαφορά, πως ο προϋπολογισμός μας, με εκείνες τις αφαιμάξεις που χωρίς ντροπή και τσίπα άλλοι αποφάσισαν, όλο και φθίνει, και οι τσέπες του παντελονιού μας μένουν αδειανές.
Όμως, δυστυχώς, δεν είναι μόνο οι απαγορευμένες ειδήσεις ή τα πάνελ που παρακολουθούμε και γινόμαστε «οικονομολόγοι»…
Υπάρχουν και κάποια άλλα προγράμματα που με πολλή όρεξη μας προσφέρονται και τούτο γιατί «νοιάζονται» για μας, μια που ζούμε στη Χώρα των Λωτοφάγων και πρέπει να μορφωθούμε ανάλογα.
Προέβλεψαν και μας παρουσιάζουν σε καθημερινή μάλιστα βάση, φρεσκότατα και πολυτελή μενού φαγητών με τα οποία η μάνα τρώει και στο παιδί της δεν δίνει.
Ο,τι τραβάει η όρεξή μας, μπορούμε να το έχουμε μπροστά στα μάτια μας. Και εκείνα( τα μάτια) τρώνε, τρώνε, τρώνε, όχι μόνο κατά την λαϊκή παροιμία, ψάρια, αλλά οτιδήποτε άλλο «γουστάρουν», αφήνοντας και την κοιλιά μας να γεμίζει «περίδρομο» και «κοπανιστό» αέρα. Κάτι όμως είναι και αυτός ο «περίδρομος» ή ο «κοπανιστός» αέρας.
Ολα, λοιπόν, τα κανάλια που ανταγωνίζονται να παρουσιάσουν τα καλύτερα φαγητά και χωρίς πιστεύω πρόθεση, οδηγούν -δυστυχώς- κάποιους συμπολίτες μας σε απέραντη θλίψη και στην αυτοκτονία, και τούτο, γιατί εκείνοι οι δυστυχείς, δεν θα έχουν ούτε μια έστω κόρα ψωμιού να βάλουν στο στόμα τους, ή λίγο γάλα να δώσουν στο άρρωστο παιδί τους.
Και σε πολλά κανάλια βλέπουν Βασιλικά, Προεδρικά, Πρωθυπουργικά, Βουλευτικά, Εφοπλιστικά και λοιπών πλουσίων λαχταριστά γεύματα ή δείπνα, ενώ εκείνοι, όντες περήφανοι και αξιοπρεπείς ως Έλληνες και μια που δεν μπορούν να χορτάσουν τη δική τους ή των παιδιών τους την πείνα, τους παίρνει το παράπονο και καταλαμβάνονται από απόγνωση και απελπισμένοι, πλέον, φτάνουν δυστυχώς στα άκρα.
Προ ημερών, άκουσα ή κάπου διάβασα πως ένα 26άχρονο παλικάρι σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή του την ώρα που έβλεπε στην τηλεόραση λαχταριστά φαγητά, ενώ εκείνο «έδενε» σφιχτά μια θηλιά στο λαιμό του.
Πριν τρεις μέρες μια 55ντάχρονη μάνα παίρνοντας αγκαλιά τον 30ντάχρο άνεργο γιό της, κλαίγοντας και αποχαιρετώντας τη στερημένη τους ζωή, από τον 6ο όροφο του διαμερίσματος που έμειναν, βγήκαν στη βεράντα και με ένα σάλτο βρέθηκαν στο πλακόστρωτο του πεζοδρομίου στο οποίο άφησαν την τελευταία τους πνοή μπροστά στα μάτια των καλών γειτόνων τους που τους προμήθευαν χωρίς τυμπανοκρουσίες τρόφιμα, εκείνοι όμως, από φιλότιμο και περηφάνια, προτίμησαν το θάνατο και όχι την συνεχή επαιτεία.
Ενας γνωστός των Αθηνών Δικηγόρος, ο οποίος εξ αιτίας των Μνημονίων και της μεγάλης κρίσης σταμάτησαν οι δουλειές του, τα έδωσε και εκείνος από τον 7ο όροφο του γραφείου του στο Σύνταγμα, αφήνοντας πίσω σύζυγο μωρό παιδί.
Στην πόλη του Βόλου συνάνθρωποί μας και ανάμεσά τους νέοι γεμάτοι υγεία και πανεπιστημιακή μόρφωση, χωρίς δουλειά και στέγη, διαμένουν σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και κοιμούνται δίπλα και πάνω σε σωρούς σκουπιδιών.
Ευτυχώς και Δόξα τω θεώ που με την κοινωνική της μέριμνα και την ανάλογη ευαισθησία που δείχνει η Μητρόπολή μας, με τον καλό μας Δεσπότη κ. Ιγνάτιο και τους συνεργάτες αυτού, καθώς επίσης και το φιλάνθρωπο ενδιαφέρον των συμπολιτών μας με εκείνο το «κοινωνικό παντοπωλείο» του Δήμου Βόλου, σιτίζονται πολλές οικογένειες και μεμονωμένα άτομα, αλλά έως πότε.
Όλοι ή σχεδόν όλοι μας, και με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, ιδιαίτερα στα τελευταία πέντε χρόνια, έχουμε έλθει σε απόγνωση, επειδή οι Κυβερνώντες αυτόν τον τόπο, με τις θανάσιμες Μνημονιακές επιλογές τους και με τα πολλά τους «θα» και «θα», μας έχουν δώσει μεγάλη πίκρα, αβεβαιότητα και αγωνία και ο καθένας από μας ζει το προσωπικό του δράμα, με τους προσωπικούς του προβληματισμούς, ενώ συνήθισε να περπατά σιωπηλός σε εκείνο το δικό του δύσβατο μονοπάτι ζωής.
Δυστυχώς μας έβγαλαν βίαια και κυριολεκτικά αρπάζοντάς μας από τον ίσιο μας δρόμο, και μας πέταξαν σε εκείνα τα κακοτράχαλα και σκοτεινά μονοπάτια.
Στην ίδια μοίρα βρίσκονται οι περισσότεροι Έλληνες, ακόμη και αν είναι σε βρεφική ηλικία, μικρά παιδιά, νέοι και μεσήλικες ή στην ηλικία των… περήφανων γηρατειών.
Όλες αυτές τις ηλικίες, ένας καταστρεπτικός και ολέθριος ανεμοστρόβιλος, αρχικά με φτερά αθώας περιστεράς και ως σωτήρας όλων, ξεπρόβαλε από το Ηρωικό Καστελόριζο, θέλοντας να μας προστατέψει, από έναν νέο Τιτανικό που μας απειλούσε να μας ρίξει στα βράχια ή στον βυθό του Αιγαίου, μια που βρισκόταν στο Καστελόριζο.
Στη συνέχεια, εκείνο το Καράβι μας «στραβά αρμένισε» και «έμπαζε νερά». Και για να σωθούν οι επιβαίνοντες εν προκειμένω και η Ελλάς (και ΠΡΕΠΕΙ να σωθεί και να σωθούν), ο ίδιος ο ανεμοστρόβιλος «αποφάσισε και διέταξε πόσες πενταροδεκάρες θα μείνουν ακόμη στις αδειανές μας τσέπες και πόσες εκείνος θα πάρει για να κλείσει τους αχόρταγους «πάτους» και «τρύπες»- έτσι μας είπαν, εκείνου του καινούργιου κατά τα άλλα Τιτανικού.
Είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση όλων μας, αλλά προς Θεού όχι και στα άκρα η απελπισία μας, ιδιαίτερα των νέων. Αυτή η Χώρα και οι κάτοικοί της, στο διάβα των χρόνων, έχει και έχουν περάσει περισσότερα δεινά και ανείπωτες συμφορές και στάθηκε στα πόδια της.
Το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα. Μπόρα και τσουνάμι δυνατό μας βρήκε, θα το νικήσουμε ,θα το διαβούμε και θα περάσουμε στην αντίπερα όχθη. Κουράγιο, λοιπόν θα περάσει κι αυτό.
Θα βγούμε στο ξέλακο και όρθιοι θα σταθούμε στα πόδια μας, χωρίς να χρειαζόμαστε ανάδελφα δεκανίκια και θα αποκτήσουμε τις δικές μας πραγματικές τροφές, και όχι σαν εκείνες που μας λανσάρουν και προσφέρουν στο γυαλί οι κάθε λογής πρωτοκλασάτοι δήθεν σεφ, με τις δήθεν πρωτ «…άκλαστες» και γεμάτες άνοστο νάζι του γυαλιού, μαγείρισσες.
