Γράφει ο Ανδρέας Φ. Βασιλείου, Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος, Ειδικός Παιδαγωγός, Πολιτικός Επιστήμονας
Πόσες φορές την ημέρα δεν προφέρουμε τη λέξη «σπίτι»! Είναι ο χώρος εκείνος, όπου ζούμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Εκεί κοιμόμαστε, εκεί καθόμαστε, εκεί τρώμε και εκεί αναπνέουμε. Εκεί βρίσκονται τα δωμάτια του ύπνου, του φαγητού, καθώς και οι άλλοι χρήσιμοι χώροι. Ακόμα και η αυλή του σπιτιού μας προσφέρει. Μήπως όμως και ο κήπος δεν έχει τις ομορφιές του;
Ο άνθρωπος αγαπά και περιποιείται το σπίτι του. Πολλές προσπάθειες καταβάλλει κάθε άνθρωπος για να αυξήσει τις ανέσεις του σπιτιού του.
Πόσα ποιήματα και ωραία διηγήματα δεν έχουν γραφεί για το σπίτι: Το δίστιχο «σπίτι μου, σπιτάκι μου και πετροκαλυβάκι μου!» δείχνει τη μεγάλη λαχτάρα του ανθρώπου για το σπίτι του. Τα σπίτια των χωριών είναι συνήθως ισόγεια, ενώ των πόλεων είναι πολυώροφα.
Το σπίτι ικανοποιεί μια από τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Οι ανάγκες της τροφής και του ντυσίματος βρίσκονται σε στενή σχέση με την ανάγκη του σπιτιού. Ολα τα είδη των τροφών του ο άνθρωπος τα συγκεντρώνει στο σπίτι του. το ίδιο συμβαίνει και με τα είδη του ντυσίματος και των κλινοσκεπασμάτων του.
Στο χώρο του σπιτιού τους τα μέλη κάθε οικογένειας βρίσκουν ζεστασιά και γαλήνη. Εκεί συζητούν, φωνάζουν, τραγουδούν και διασκεδάζουν. Είναι ο χώρος όπου ξεκουράζονται οι άνθρωποι τα βράδια, ύστερα από την εργασία της ημέρας.
Δίπλα στο τζάκι του σπιτιού, καθισμένη η γιαγιά τα βράδια του χειμώνα, λέει τα όμορφα παραμύθια στα εγγονάκια της. Εκεί βρίσκεται και ο παππούς που διηγείται συναρπαστικές ιστορίες του πολέμου.
Μέσα στον ιερό χώρο του σπιτιού τους οι άνθρωποι κινούνται άνετα και ελεύθερα. Μέσα σ’ αυτόν τον χώρο τα παιδιά διαβάζουν τα μαθήματα του σχολείου. Εδώ μένει και εργάζεται όλη την ημέρα η βασίλισσα της οικογένειας, η μητέρα.
Γενικά, η χαρούμενη σπιτική ατμόσφαιρα, δίνει φτερά και ελπίδες στα μέλη της οικογένειας, για να συνεχίσουν τον αγώνα της ζωής. Κάθε γωνιά του σπιτιού έχει να διηγηθεί τη δική της ωραία ιστορία. Ολοι οι άνθρωποι ανθολογούν τα πιο όμορφα λόγια, όταν μιλούν για τη φωλιά της οικογένειάς τους. Ενα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας απορροφιέται απ’ τον καλλωπισμό των σπιτιών.
Ο ποιητής Γεώργιος Αθανας υμνεί με υπέροχα λόγια ένα μέρος του σπιτιού, την αυλή. Στο θαυμάσιο αυτό ποίημα βλέπουμε το ξεχείλισμα των συναισθημάτων κάθε ανθρώπου για το φτωχικό του σπιτάκι. Ανάμεσα στα τόσα όμορφα, ο ποιητής γράφει και τη στροφή: «Στου σπιτιού μου την αυλή το χειρότερο πουλί λέει το πιο γλυκό τραγούδι!».
Ακόμα, πρέπει να τονίσουμε ότι στον ιερό σπιτικό χώρο σφυρηλατούνται οι ανθρώπινοι χαρακτήρες. Μέσα στη γλυκιά οικογενειακή ατμόσφαιρα, οι συμβουλές των γονέων ασκούν ευεργετική επίδραση στα παιδιά! Το σπίτι, με άλλα λόγια, μοιάζει με θερμοκήπιο, όπου ζουν και αναπτύσσονται τα τελειότερα δημιουργήματα της φύσης, οι άνθρωποι. Δίκαια, λοιπόν, το αγαπάμε και το περιποιούμαστε όσο πιο καλά μπορούμε. Δίκαια τα χείλη μας δε χορταίνουν να ψιθυρίζουν το δίστιχο του ποιητή: «Ω, σπίτι μου καλό και τιμημένο, χίλιες φορές ας είσαι ευλογημένο!»
