Γράφει η Νάντια Σαρρή, Φοιτήτρια Ειδικής Αγωγής του Π.Θ.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν τέσσερις φίλες… η ανασφάλεια, η επιβολή, η απόσταση και η εγωκεντρικότητα!
Συχνά πυκνά λοιπόν συνήθιζαν να συναντιούνται και για ατελείωτες ώρες να μιλάνε. Τις έδενε ένα περίεργο συναίσθημα, μια οικειότητα παράξενη. Ωσπου μια μέρα η επιβολή, καθώς δεν της έκαναν το χατίρι τα έβαλε αρχικά με την ανασφάλεια που είναι πάντα μες την γκρίνια και τη θλίψη. Στην συνέχεια με την απόσταση, που ποτέ δεν εμβάθυνε στα ζητήματα και τα κοίταζε αφ’ υψηλού και τέλος με την εγωκεντρικότητα, που μια ζωή νόμιζε ότι ήταν στο κέντρο του κόσμου. Ετσι λοιπόν κι η εγωκεντρικότητα θυμωμένη της λέει «μιλάς εσύ, που το αγαπημένο σου χόμπι είναι να εκμηδενίζεις και να καπελώνεις τους άλλους…». Τότε λοιπόν η επιβολή έβαλε την ουρά στα σκέλια και με κατεβασμένο κεφάλι έφυγε. Από τότε οι τέσσερις φίλες δεν ξαναβρέθηκαν όλες μαζί. Η μία είχε Αγγλικά, η άλλη φροντιστήριο, η άλλη δουλειά και η άλλη σχολή.
Ομως καθώς ο καιρός περνούσε οι φίλες ξαναβρίσκονταν κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα και παρά τις διαφωνίες τους υπήρχε κάτι δυνατό ανάμεσά τους. Τι ήταν αυτό… η μία συμπλήρωνε την άλλη!
Η εγωκεντρικότητα δημιουργεί συνήθως ανασφάλειες, οι οποίες μας ωθούν στην επιβολή στους άλλους και τελικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι η απόσταση απ’ αυτούς.
Κι αυτό είναι ίσως το κλειδί της ιστορίας. Τέσσερις φίλες, τέσσερα διαφορετικά χαρακτηριστικά που το καθένα στηρίζει και ανέχεται το άλλο. Διότι εγωκεντρικοί είμαστε από τη φύση μας, αλλά αν προσπαθούσαμε να δούμε και λίγο το συνάνθρωπό μας και δεν επικεντρωνόμασταν τόσο στον εαυτό μας δεν θα είχαμε τόσες ανασφάλειες κι ως εκ τούτου θα μαθαίναμε να προσφέρουμε και όχι να επιβαλλόμαστε με αποτέλεσμα, αντί για την απόσταση θα υπήρχε μοιρασιά.
Κι όμως είναι τόσο δύσκολο να δούμε τα κομμάτια αυτά του εαυτού μας… κι είναι ο φόβος εκείνος που μας κάνει να τα αγνοούμε, ζώντας με τις ψευδαισθήσεις μας. Μόνο όταν νικήσουμε το φόβο μας θα μπορέσουμε να δούμε και να αποδεχτούμε όλες εκείνες τις αθέατες πτυχές του εαυτού μας και να τις εισάγουμε σ’ ένα ισορροπημένο εαυτό…
Γιατί όσο και να τις κρύβουμε στο υποσυνείδητό μας, πάντα θα ξαναπετάγονται σε ανύποπτο χρόνο και θα μας ενοχλούν, υπενθυμίζοντάς μας ότι πρέπει να ξεβολευτούμε και να δούμε τον εαυτό μας απαλλαγμένο από ταμπέλες και πολύχρωμα γυαλιά!
