Του Βασίλη Καραμπερόπουλου
Το πόσο ασφυκτικός είναι ο κλοιός στα ελληνικά νοικοκυριά, όσον αφορά την οικονομική τους θέση, φαίνεται πως δεν γνωρίζουν, ούτε η οικονομική και πολιτική ελίτ της Δύσης, αλλά ούτε ακόμα και η πλειονότητα των προνομιούχων κρατών, αν αναλογισθεί κανείς πως αντιμετωπίζουν την κρίση, με τα πικρόχολα σχόλια των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Πέραν μακριά από την πραγματικότητα, μιλούν συχνά για τον «μοναδικό δρόμο» που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας, τον δρόμο , τον συνήθη της τελευταίας πενταετίας, που μας οδήγησε στη λιτότητα, την ανυποληψία, την υποτέλεια. Μας συνιστούν «πίσω ολοταχώς» σα να μην ήταν αυτός ο ολισθηρά οικονομικά δρόμος που απέφερε τους 1.500.000 ανέργων, τα 3.000.000 κάτω από το όριο της φτώχειας, τα 300.000 κλειστά μαγαζιά, τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που κατέφυγαν στο εξωτερικό για δουλειά. Και ακόμα ο δρόμος αυτός, επαρμένος με ψευδολογίες, όταν ακόμα και αυτό το πασιφανές χρέος μας το παρουσιάζουν σαν «βιώσιμο» όταν είναι επίσης εμφανής η οικονομική κατρακύλα, επιστέγασμα των οικονομικών «επιτευγμάτων». Μη νομίσετε πως και η σημερινή Κυβέρνηση, είναι όπως λέει «αριστερή». Οχι γιατί καμιά από τις διακηρυγμένες θέσεις της δεν έχουν «αριστερό» χρώμα. Απλώς ζητάει να κάνει το σωστό, να κάνει πράγματα που σε άλλες χώρες τα κάνουν δεξιές κυβερνήσεις, γιατί είναι σοβαρές και δεν έχουν διαπλεκόμενα παρακλάδια. Και αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ μη νομίσετε πως θέλουν τη ρήξη με το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Απλώς θέλουν να ανασάνουν, να σπάσει αυτός ο ασφυκτικός οικονομικά κλοιός, να ζήσουν χωρίς μνημόνια και Τρόικες, να ξαναβάλουν στην τσέπη τους αυτά που τους έκλεψαν με τις περικοπές και την υπερφορολόγηση. Ζητάνε πολλά; Οχι, γιατί αυτά που ζητάνε, τα δικαιούνται, είναι δικά τους και αυτό ούτε μπορεί να το καταλάβουν οι χορτάτοι. Πού να ξέρουν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, πως όλα αυτά που τα «αναλύουν» με τα κομπιούτερ και παραθέτουν όσον αφορά την Ελλάδα, νούμερα και προσθαφαιρέσεις, σε πίνακες και γυάλινες οθόνες, δεν είναι νεκροί αριθμοί, είναι άνθρωποι, εγώ, εσύ, ο διπλανός μας, άστεγοι που ψάχνουν μια κεραμίδα να απαγκιάσουν, νηστικοί που κοιτάζουν να γεμίζουν το στομάχι τους με συσσίτια, τους σκουπιδοτενεκέδες, τα πεταμένα των «λαϊκών», άνθρωποι άφραγκοι για 20-25 μέρες αφού τους τέλειωσε η ισχνή σύνταξη. Δεν μπορούν αλήθεια να καταλάβουν αυτοί οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, γιατί δεν ένιωσαν ποτέ στο πετσί τους τη δυστυχία που εκπέμπουν οι στοιβαγμένοι στα λεωφορεία, οι αρρωστημένοι ψυχικά, οι κοιμισμένοι στα παγκάκια, το «καλέ κυρά πεινάω» που ακούγεται και πάλι, σποραδικά, αναπαράγοντας το αιματόβρεχτο δράμα της κατοχής.
Μας φλόμωσαν λοιπόν, καθημερινά, με αναλύσεις και καταλαβαίνει και ο πιο αδαής, ποιος είναι ο μικρόκοσμος που τους προσδιορίζει. Και αν ρωτήσεις τον οποιοδήποτε από τους “αναλυτές” της δυστυχίας μας, αν μπορεί αυτός να ζήσει με 400 ευρώ το μήνα, κάνει πως δεν ακούει και ούτε απαντάει. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα για χιλιάδες νοικοκυριά. Δεν μπορούν να καταλάβουν, οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, αλλά και πολλοί δικοί μας, διαβρωμένοι από τον ανίκητο “ρεαλισμό” που τον επικαλούνται για τις διαπραγματεύσεις , ότι ο άνθρωπος που δεν έχει να χάσει τίποτα, γιατί ποτέ δεν βρέθηκαν στη θέση του, και θα φωνάξει, θα σηκώσει τη μαγκούρα, θα αμυνθεί και θα επιτεθεί. Ετσι και αλλιώς είναι χαμένος. Γι’ αυτό και ξέσπασε. Ανάσα ζωής, ανάσα ύπαρξης για μπροστά, όσο γίνεται ταχύτερα και μακρύτερα. Το έδειξαν οι εκλογές, το δείχνουν οι καθημερινές αντιδράσεις. Θα μπορέσει άραγε η “αριστερή” κυβέρνηση να τιθασεύσει τους τσακισμένους από την κρίση, τους οικονομικά απαξιωμένους, τον πολίτη που ζητάει ομαλότητα, αλλά και στοργή; Η χαρά και το ξέσπασμα είναι ανάσες ζωής, και έτσι θα συνεχιστούν. Ισως τα σημερινά χαμόγελα και οι ελπίδες να διαρκέσουν για πολύ ακόμα. Πάντα έτσι γίνεται με τη χαρά. Ομως και πάλι θα βγουν στην επιφάνεια αν υπάρξουν, μικρές και μεγάλες γκρίνιες, απογοητεύσεις, παράπονα, πίκρες. Έτσι γίνεται πάντοτε. Η δημοκρατία τα θέλει όλα και τα ανέχεται όλα όταν δεν την βλάπτουν μνημόνια και Τρόικες, πιεστικές καταστάσεις.
