Της Αννας Κουτσελίνη
… Να τον κάνεις δέκα φορές τη μέρα και να αναπολείς όσα έζησες σχολιάζοντας το παρασκήνιο του μεγάλου θεατρικού έργου: «Βόλος η πόλη μας» (1986-2006)
Είμαι σίγουρη καλέ μου Γιάννη Μαντίδη, που εύχομαι να χαίρεσαι την οικογένειά σου και να απολαμβάνεις την ησυχία και την παραδεισένια φύση στα Κάτω Λεχώνια, ότι όλα εκείνα τα περασμένα μεγαλεία, κατά βάθος σου λείπουν. Εχω την αίσθηση ότι κανείς και τίποτα δε φαίνεται να σε εμπνέει, να σε προκαλεί και να σε ερεθίζει… για να σχολιάζεις με το δικό σου μοναδικό τρόπο τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας.
Κοινωνία με υψηλό κριτήριο στην τέχνη «μοστράρανε»το Βόλο οι εκάστοτε δημοτικοί άρχοντες και η αυλή τους φροντίζοντας με επιδεξιότητα να καλύπτουν και αντίστοιχα να προωθούν συμφέροντα και συνεργάτες.
Και όπως ήταν αναμενόμενο να συμβεί οδηγηθήκαμε σε επικίνδυνη εξασθένηση και σε κατάπτωση της ψυχικής ανάτασης που είναι απαραίτητο στοιχείο της ζωής και γεννιέται μαζί με την κοινωνικότητα του ανθρώπου.
Πού είναι η παιδεία που ανέπτυξαν εκατοντάδες, μάλλον χιλιάδες παιδιά και νέοι σπουδαστές του Ωδείου, του χορού, των εικαστικών, με άξιους και ακριβοπληρωμένους δασκάλους; Ως ενήλικες σήμερα πολίτες που απέκτησαν ένα πολύπλοκο συνδυασμό ερεθισμάτων, διαφαίνεται ότι αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με αποχαύνωση την τέρψη του πολιτισμού.
Είναι γενικευμένη η μείωση του συναισθήματος ή ως παρανοϊκή τοποθέτηση θα πρέπει να την αφήσουμε στην άκρη και να αναζητήσουμε τα αίτια σε πρόσωπα και καταστάσεις;
Φυτρώνουν παντού συμπτώματα βαρβαρότητας με αυξημένη ένταση του μίσους και του ανταγωνισμού που κάνει τους ανθρώπους απίστευτα εγωιστές και ηλίθιους.
Είναι γνωστό ότι η θεωρία της εξέλιξης ενός πολιτισμού και της κοινωνικής συμπεριφοράς του πρέπει να βασίζεται στη διατήρηση αυθεντικών ανακαλύψεων και γνώσεων των παραδοσιακών αξιών. Δυστυχώς οδήγησαν τη νεολαία στην απόρριψη κάθε παραδοσιακής αξίας με αποτέλεσμα να απαξιώσει τη μεγάλη κληρονομιά της σοφίας και της γνώσης του λαού μας. Η αγάπη για το σύγχρονο έγινε τάση κι όλοι έβαλαν το χέρι τους για να κατευθύνουμε τον ελληνικό πολιτισμό στην εμπορικότητα και να καταγράψουμε την πόλη μας σε ρεκόρ Γκίνες και τα χωριά του Πηλίου σε α’ τουριστική ζώνη.
Μανία όλων να ξεφορτωθούμε στοιχεία της παράδοσης, να αποποιηθούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, θεωρώντας ασήμαντα σε αξία ακόμη και κειμήλια της οικογένειας: ένα παλιό έπιπλο, ένα ρολόι, ένα ρούχο, ένα αυτοκίνητο, μια φωτογραφία.
Πώς να νιώσουμε λοιπόν ότι κάτι αλλάζει, ότι κάτι κινείται, κάτι ζωντανεύει; Ποιοί θα πρωτοστατήσουν ώστε να αλλάξουν πρόσωπα, μέθοδοι, χώροι (όσοι απέμειναν), φιλοσοφίες, να συναντηθούνε άνθρωποι με συγκρουόμενες ιδέες, καταγωγές, να δράσουν πολιτιστικά και να αναπτύξουν συνθήκες με ενωτικό ρόλο;
Ποιος θα μαζέψει πάλι κόσμο και θα οργανώσει πάλι εκδηλώσεις με νόημα και υγεία; Ποιος θα προκαλέσει πάλι τον Γιάννη Μαντίδη σε ατελείωτα κατεβατά άρθρα και σχόλια; Γιατί αυτή η σιωπή του είναι επικίνδυνη. Όσο επικίνδυνη είναι κι αυτή η «μπλαζέ» ματιά των δήθεν ειδικών που τσακίζουν την αυθεντική ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
