Γράφει ο Ανδρέας Φ. Βασιλείου, Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος, Ειδικός Παιδαγωγός, Πολιτικός Επιστήμονας
Το ηλιόλουστο πρωινό της Καθαράς Δευτέρας, η μεγάλη μας συντροφιά αναχωρεί για την εξοχή. Το μαγευτικό αλούλιο στον Αγιο Αθανάσιο, μας δέχεται στη γραφική αγκαλιά του. Η μουσική, τα παιγνίδια, τα γέλια, η χαρά δίνουν και παίρνουν.
Εγώ με τους φίλους μου παίρνουμε τους χαρταετούς μας και προχωρούμε στον απέναντι καταπράσινο λόφο. Μετά από λίγη προσπάθεια, τα πολύχρωμα χάρτινα αστέρια ανεβαίνουν ανάλαφρα προς τα πάνω. Ο χαρταετός μου έχει φιλοτεχνηθεί με τα εθνικά χρώματα. Η μεγάλη παιχνιδιάρικη ουρά που αποτελείται από αμέτρητες πολύχρωμες κορδέλες. Είναι πολύ όμορφος και χαριτωμένος ο αετός μου. Τον θαυμάζω καθώς ανεβαίνει περήφανα. Με μεγάλη δεξιοτεχνία διευθύνω το νήμα του και αυτός κινείται ρυθμικά στον καταγάλανο ουράνιο θόλο. Η χαρά μου είναι αφάνταστη που τον καμαρώνω στα ύψη.
Η ψυχή μου, πλημμυρισμένη από ικανοποίηση, φτερουγίζει κι αυτή προς τον πολύχρωμο αγαπημένο μου αετό. Η συντροφιά των φίλων μου χαίρεται. Φωνές χαράς και ενθουσιασμού ακούγονται από παντού.
Σε μια στιγμή βλέπω πως ο δικός μου αετός βρίσκεται ψηλότερα απ’ όλους τους άλλους. Γίνεται ο βασιλιάς της μεγάλης πολύχρωμης παρέας του. Από το πανύψηλο παρατηρητήριό μου χαίρεται την ομορφιά της μητέρας γης και αφάνταστα ευχαριστιέται, που με τη θαυμάσια εναέρια πορεία του προχωρεί προς τον Πλάστη και Δημιουργό του σύμπαντος.
Αυτή τη στιγμή, μου φαίνεται ότι ο αετός μου είναι ο κατακτητής του εναέριου χώρου. Ολοι τον καμαρώνουν και τον θαυμάζουν και πιο πολύ εγώ. Νιώθω πολύ περήφανος για τον αετό μου που κατάφερε και ξεπέρασε όλους τους άλλους. Φαίνεται πως κι εγώ είμαι καλός τιμονιέρης και τον κατευθύνω σωστά στην ουράνια πορεία του.
Από το βάθος των πεύκων έρχονται τα «ζήτω» και τα «συγχαρητήρια» των γονέων και θείων μου. Η μεγάλη μου χαρά έχει ανεβάσει τα αισθήματα της καρδιάς μου στο ύψος του αετού. Συνομιλώ μυστικά μαζί του και του εκφράζω τη χαρά μου για τη δόξα που γνωρίζει.
Πόσο θα ήθελα να ήμουνα κι εγώ σ’ ένα ψηλό παρατηρητήριο! Απ’ εκεί θα έβλεπα τα πάντα. «Οσο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο καλύτερα βλέπεις», λέει ο μεγάλος Γκαίτε.
Μετά από πολύωρη ευχάριστη διασκέδαση με τον συμπαθητικό αετό μου, αρχίζω να του κάνω ομαλή προσγείωση. Με λύπη και στεναχώρια κατεβαίνει προς τα κάτω. Αφήνει τον πανύψηλο θρόνο της δόξας του και έρχεται στην ταπεινότητα, στην αφάνεια και στην πεζότητα της ζωής.
Φαίνεται πως κάπου χτύπησε λίγο, γιατί βλέπω μια μικρή πληγή στον καλαμένιο σκελετό του. Γύρισε τραυματισμένος από το όμορφο και χαρούμενο εναέριο ταξίδι του.
Αλησμόνητη θα μου μείνει αυτή η μέρα. Χάρηκα την ωραία φύση και ύψωσα τον καλλιτεχνικό χαρταετό μου στα αιθέρια ύψη.
