Γράφει ο Ανδρέας Φ. Βασιλείου, Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος, Ειδικός Παιδαγωγός, Πολιτικός Επιστήμονας
Είναι ο γνωστός σ’ όλους μας μικροπωλητής των μεγαλουπόλεων και προπαντός της πρωτεύουσας. Προέρχεται από άγονα ορεινά χωριά της πατρίδας μας. Οι ανάγκες της ζωής και η επιθυμία καλυτέρευσης των όρων διαβίωσης τον οδήγησαν στη μολυσμένη ατμόσφαιρα των μεγάλων πόλεων. Αφησε τον καθαρό αέρα και την ησυχία του χωριού και ρίχτηκε στη σκληρή βιοπάλη της πόλης.
Μικρό παιδί, στην αρχή παίρνει έναν ξύλινο ταβλά, πάνω στον οποίο χτίζει τη θυμωνιά των κουλουριών. Υστερα, κρεμά τον ταβλά μ’ ένα σχοινί από το λαιμό του και γυρίζει στους δρόμους, στις πλατείες και στις γειτονιές. Αρχίζει, δειλά-δειλά, να διαλαλεί το νόστιμο και θρεπτικό εμπόρευμά του. Εχω φρέσκα και τραγανά κουλούρια! Φωνάζει φοβισμένα.
Πόση χαρά αισθάνεται όταν βλέπει τους διαβάτες να σταματούν κοντά του και να ανοίγουν το πορτοφόλι, παρακαλώ! Με πρόσχαρη διάθεση, ο μικρός κουλουράς προσφέρει το κουλούρι στον πελάτη. Εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ για να βγάλει το ψωμί του.
Οι ημέρες περνούν και ο φτωχός μικροπωλητής αποκτά μεγαλύτερο θάρρος. Τον βλέπουμε τότε, στις εξώπορτες των σχολείων να πουλά τα ξεροψημένα κουλούρια στους μαθητές και τις μαθήτριες. Τον συναντάμε επίσης, στις εισόδους των νοσοκομείων και άλλων ιδρυμάτων. Τον αντικρίζουμε στις πλατείες και στις εξόδους των κινηματογράφων και των θεάτρων, καθώς και στις αφετηρίες των μέσων συγκοινωνίας. Επίσης, τον βλέπουμε στα γήπεδα, στα προαύλια των εκκλησιών και σ’ όλους τους χώρους της συγκέντρωσης ανθρώπων. Προσφέρεται με τον ταβλά στα χέρια και διαφημίζει τα αχνιστά κουλούρια, τις νόστιμες λιχουδιές του.
Η φωνή του αντηχεί χαρούμενη: νόστιμα, ξεροψημένα κουλούρια! Οι πελάτες του είναι άνθρωποι κάθε ηλικίας. Πολλοί ξεκινούν βιαστικά για την εργασία τους, χωρίς να πάρουν το πρωινό ρόφημα. Βγαίνουν στο δρόμο και προχωρούν με βήμα γοργό. Ξαφνικά όμως, σταματούν μόλις φτάσει στη μύτη τους η μυρωδιά του φρέσκου κουλουριού. Δίνουν το αντίτιμο και παίρνουν το σουσαμένιο κουλουράκι.
Τακτικοί πελάτες των κουλουράδων είναι και οι τουρίστες. Υστερα από το πολύωρο γύρισμά τους χώρους των αρχαίων μνημείων, παίρνουν ένα κουλουράκι για να μετριάσουν την πείνα τους!
Εκτός από τους πλανόδιους, υπάρχουν και οι μόνιμοι, οι επίσημοι κουλουρτζήδες. Είναι αυτοί που έχουν ειδικά μικρά μαγαζάκια στις γωνιές των δρόμων. Φορούν άσπρη μπλούζα και άσπρο καπέλο. Διατηρούν τα κουλούρια και τα άλλα φαγώσιμα σε μέρος καθαρό και προφυλαγμένο από τις σκόνες και τις μύγες. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν γυάλινη βιτρίνα. Γενικά, τα είδη τους είναι πιο καθαρά από τα είδη των πλανόδιων μικροπωλητών.
Τέλος, πρέπει να τονίσουμε ότι το επάγγελμα του κουλουρτζή μπορεί να καλυτερέψει. Αν τοποθετηθούν τα κουλούρια σε διάφανα περιτυλίγματα, τότε θα προστατευτεί η υγεία του κοινού. Το μέτρο αυτό δε θα βλάψει καθόλου το φτωχό και συμπαθητικό κουλουρά.
