Γράφει η Δάφνη Μουντούρη
Λένε ότι οι σχέσεις είναι σαν τα λεωφορεία. Μπορεί να χάσεις ένα, αλλά σίγουρα κάποιο άλλο θα ξαναπεράσει. Το θέμα είναι πότε ξέρεις ότι μπήκες στο σωστό; Το ένα είναι γεμάτο κόσμο και δε χωράς πουθενά, το άλλο έχει ελεύθερα καθίσματα, αλλά ο προορισμός του δε σε βολεύει και υπάρχει κι εκείνο που πάντα το περιμένεις, όμως πάντα αργεί και καταλήγεις να συμβιβάζεσαι με το πρώτο που θα βρεθεί στο δρόμο σου. Έφτασε ξανά ο Φλεβάρης, φίλες και φίλοι εργένηδες και φέτος σα να μην έφτανε η όλη παράνοια της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα: Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι. Μια ιστορία γύρω από το BDSM που κατάφεραν (άκουσον – άκουσον), να τη μετατρέψουν κι αυτή σε love story του συρμού, για να μπουκωνόμαστε τα μπακούρια με τα σοκολατάκια και οι ζευγαρωμένοι να αλυσοδένονται και να μαστιγώνονται, γιατί αυτή είναι η νέα μορφή του ρομαντισμού. Σε βαράω, μα σε αγαπάω.
Από την άλλη πλευρά, είναι εύκολο να καθόμαστε και να μεμψιμοιρούμε που είμαστε ξανά μόνοι μια μέρα σαν αυτή και να σηκώνουμε τα λάβαρα της επανάστασης, λέγοντας πως όλα αυτά είναι κόλπα του καπιταλισμού, μέσα μας όμως ένας Θεός ξέρει πόσο θα θέλαμε να γίνουμε κι εμείς θύματα έστω για μια μέρα. Μήπως τελικά εμείς σπρώχνουμε τον εαυτό μας στον πάγκο; Θεωρώντας τον εαυτό μας δεύτερη επιλογή, αφήνουμε τα περιθώρια στους άλλους να ψάξουν για κάτι καλύτερο. Ισως τελικά να υπονομεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, μένοντας κλεισμένοι στο καβούκι μας και πηγαίνοντας πάσο στις επιθυμίες των άλλων. Καλά θα κάνουμε να το πιστέψουμε: Είμαστε η πρώτη επιλογή και μόνο έτσι πρέπει να μας αντιμετωπίζουν και αν χάσουμε έναν έρωτα, παλεύοντας γι’ αυτό, όσο άσχημα και να ‘ναι στην αρχή, κάποια στιγμή η ιστορία θα μας δικαιώσει.
Η πρωταγωνίστρια στις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», μιλά συχνά για την εσωτερική θεά της. Ολες και όλοι έχουμε μια εσωτερική θεά ή θεό, απλά πολλές φορές, μέσα στην ανάγκη μας να νιώσουμε κοντά με κάποιον, την παραγκωνίζουμε, συμβιβαζόμαστε και σκύβουμε το κεφάλι. Αν είστε μόνοι, δεν πειράζει, αρκεί να γνωρίζετε ότι δε συμβιβαστήκατε με τίποτα. Το δέκα το καλό αργεί, αλλά για αυτούς που ξέρουν να περιμένουν, έρχεται. Παρόλα αυτά, μπορείτε να πάτε στο σινεμά και να απολαύσετε τον αριστοτεχνικό τρόπο, με τον οποίο τα φετίχ γίνονται ρομαντική κοριτσίστικη ιστοριούλα κι έπειτα, για να πάρετε μια γεύση από το τι εστί BDSM, να διαβάσετε την ιστορία της Ο (με δική σας ευθύνη, εγώ αμαρτία ουκ έχω).
