Γράφει ο Νικόλας Δεληγεώργης, Διδάκτωρ Πολιτικός Μηχανικός, τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Ρadova Ιταλίας
Πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ Δεξαμενή» Κολωνάκι Αθηνών, η έκθεση ζωγραφικής της Αρτεμις Κατσαμπάνη με τίτλο «Καη – Χάος» και η έκθεση ζωγραφικής και κατασκευών της Ελένης Παπαδημητρίου.
Η Αρτεμις Κατσαμπάνη γεννήθηκε στο Δυτικό Βερολίνο το 1985. Μετά από έναν χρόνο, η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Οι γονείς της είναι, ο μεν πατέρας της Ελληνας, η δε μητέρα της από την Ιαπωνία. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (2005 – 2011). Επίσης παρακολούθησε το 2009 στο Central Saint Martins, Performance Design and Practice.
Η ζωγράφος στην έκθεσή της αυτή με τίτλο «Ran- Χάος» παρουσιάζει σειρά ζωγραφικών έργων και κατασκευών, που εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Με έμφαση στη φόρμα και στη Γεωμετρία της, η καλλιτέχνης προβάλλει κυρίως αισθήσεις, μέσα από τις συγκεχυμένες εικόνες χρώματος, που παραπέμπουν σε νέφη, στην κίνηση του νερού ή απλά στις συνθέσεις των χρωμάτων, επάνω στη χρωματική παλέτα του καλλιτέχνη. Στα έργα της κυριαρχούν το Ασπρο και το Μαύρο, αποτελούν συνειδητά ή ασυνείδητα τους δύο συνθετικούς πόλους αυτού του κόσμου. Η δύναμη, η κίνηση, η ενέργεια, η αισιοδοξία σε αντιδιαστολή με την ακινησία, τη στασιμότητα, την έλλειψη δύναμης συμπλέκονται, αντικρούονται, αλληλοσυμπληρώνονται και πορεύονται μαζί, σθεναρά συνδεδεμένες και αλληλένδετες.
Η κίνηση, η έννοιά της και μάλιστα μιας αντιθετικής κίνησης είναι κάτι που γοητεύει την καλλιτέχνιδα. Η αποτύπωσή της αέναη κίνηση, η αίσθηση που σου αφήνει η ενατένιση των κινούμενων νεφών, του αέρα, του νερού, του χείμαρρου, της θύελλας, της ίδιας της ενέργειας μεταφέρουν πια την καλλιτέχνιδα εικαστικά σε ένα οπτικό επίπεδο, τις εναλλαγές της ψυχολογικής της κατάστασης. Ανάμεικτα συναισθήματα συνυπάρχουν, η αισιοδοξία με την απαισιοδοξία, η ελπίδα με τη θλίψη, η δόμηση με την αποδόμηση, μια συνεχής πορεία από την πραγματικότητα στο χάος και αντίστροφα.
Η καταγωγή της ζωγράφου είναι κατά το ήμισυ από την Ελλάδα και το άλλο ήμισυ από την Ιαπωνία και αυτό μεταφράζεται στη σημειολογία του έργου της, ως το πάντρεμα Δύσης και Ανατολής. Καη στην ιαπωνική γλώσσα σημαίνει Χάος, εξ’ ου και ο τίτλος της έκθεσης. Το πάντρεμα της ορμητικής δύσης με τη γαλήνια ανατολή. Τα πάντα κινούνται στη ζωή για την καλλιτέχνιδα, η ίδια η ζωή είναι ένα ταξίδι χωρίς τέλος. Στα εικαστικά της αυτό που την ενδιαφέρει είναι να αποτυπώσει αυτές τις εκφράσεις σε έναν χορό ατμοσφαιρικό, χρωμάτων, σύνθεσης και ποιοτήτων. Μέσα από τα μελάνια, τις κόλλες, που μοιάζουν έτοιμα να εκραγούν στο δικό τους Χάος, στο δικό τους κόσμο, έξω από το ίδιο το περίγραμμα των έργων της.
Η Ελενα Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971, σπούδασε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών ΒΑΚΑΛΟ (1989 – 1990), στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με δασκάλους Π. Τότση, X. Μούτσογλου, στη Facultat de Bellas Artes Universitut Politiunica, Βαλένθια Ισπανίας (1993- 1994).
Η καλλιτέχνης στη νέα της δουλειά με τίτλο «Συνομιλίες» στοχεύει στην επαναπραγμάτευση της ζωγραφικής αναπαράστασης, μέσα από τους άξιους της προσωπικές σε ηθικές, αλλά συγχρόνως έναν διάλογο των έργων της, με ιδέες και σκέψεις, που μπορεί αυτά να δημιουργούν σε ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Μέσα από το προσωπικό της ιδίωμα, που ξεχωρίζει για τη ρεαλιστική, εμφατική έμμεσα στην απόδοση της λεπτομέρειας του μοτίβου. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά υλικά και ύφος, η καλλιτέχνης αποκαλύπτει και ζωντανεύει μορφές και φιγούρες που κρύβονται από τα φευγαλέα μάτια.
Οι ντεκουπαρισμένες ζωγραφικές μορφές που δε κοιτούν κατάματα τον θεατή, αλλά μοιάζει να ατενίζουν ονειρικά ένα άλλο σύμπαν, αναδύονται επάνω στη διάφανη, αστραφτερή υφή του καθρέφτη, άλλοτε στη θερμή και σκούρα υφή του ξύλου ή ανάμεσα στον, σαν ψηφιδωτό από τις χιλιάδες μικρές πινελιές χρώματος, ζωγραφισμένο καμβά της καλλιτέχνιδας. Οφθαλμαπάτης παιχνίδια, δημιουργούν στα έργα τους την ψευδαίσθηση ενός τρισδιάστατου ζωγραφικού σύμπαντος που καλεί τον θεατή να εισέλθει στη μαγική διάστασή του. Μια σειρά έργων που συνομιλούν με κείμενα ανθρώπων διαφορετικών κατευθύνσεων. Αντιστρέφοντας την έννοια της εικονογράφησης, η καλλιτέχνης επιχείρησε την μετατροπή σε λόγο προκατασκευασμένων εικόνων.
Απευθύνθηκε σε ανθρώπους με διάφορη ιδιότητα και μετά από συνομιλία σε κάποιον πίνακα, τους ζήτησε να γράψουν ένα κείμενο που τους ενέπνευσε αυτό το έργο. Με τον Βασίλη Κατσικονούρη (θεατρικό συγγραφέα) προέκυψε ένα θεατρικό σκαρίφημα. Από τη Μαγδαληνή Ταλιάτου (Δρ σημειολογίας) ένα έργο για τα αντίθετα όμοια θέλω. Η Αρις Κριτονού (Ιστορικός Τέχνης) σκεπάζει εικαστικά ένα παραμύθι με ένα κοιμισμένο κορίτσι. Η Ιρις Χατζηαντωνίου (ηθοποιός) προβάρει έναν λόγο ερμηνεύοντας την πρόβα ενός υφάσματος πάνω σ’ έναν καθρέφτη. Ο Παρασκευάς Καρασούλας (στιχουργός – ποιητής) μετατρέπει σε στίχους ένα τρίπτυχο. Η Μαίρη Αδαμοπούλου (δημοσιογράφος) γράφει τη δική της ιστορία για ένα όνειρο. Ο Δημήτρης Βανέλης (συγγραφέας) στοχάζεται επάνω στο ανικανοποίητο. Ενα ποίημα της Κικής Δημουλά (ποιήτρια) ερμηνεύει μια κατασκευή με θέμα την ανάμνηση.
Συνομιλίες λοιπόν, διάλογος, ανάμεσα στη ζωγραφική έκφραση και σε ιδέες, λόγο, όνειρα, ανθρώπων του πνεύματος και του στοχασμού.
Αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς απ’ όλο αυτό το εγχείρημα, είναι ότι η Τέχνη δεν εξαντλείται στο μυαλό ή και στο ίδιο το έργο ενός καλλιτέχνη, αλλά ότι το πιο ενδιαφέρον ταξίδι της, είναι αυτό που ξεκινά, όταν το έργο παραδοθεί στο κοινό του. Τότε επιτελείται, για τον καθένα από εμάς, η μέγιστη λειτουργία της, μέσω των φανταστικών επάλληλων ταξιδιών, νοητικών, αισθητηριακών.
