Γράφει η Κωνσταντία Γκάργκα – Μητρογώγου, Συνταξιούχος Δασκάλα
Συμπληρώνονται 24 χρόνια από τότε που στην Όθρυ σκοτώθηκαν 63 παλικάρια. 27-1-2015 άλλα 11 παλικάρια σκοτώθηκαν εν καιρώ ειρήνης στην Ισπανία. Τα δύο παιδιά, νέα ήταν Ελληνες πιλότοι. Το δραματικό αυτό γεγονός μου θύμισε το γεγονός εδώ στην περιοχή μας, το 1991. Γι’ αυτό υπενθυμίζω και αφιερώνω το ποίημά μου αυτό στα 63 παλικάρια που χάθηκαν το καταχείμωνο στην Οθρυ στη θέση Τσατάλι και αιματόβαψαν το χιόνι του βουνού, τις καρδιές μας.
Ο πόνος συνεχίζεται. Τα κόκαλά τους διαδέχονται άλλα. Σπαρμένα αλλού, σε άλλες κορφές, κάμπους, θάλασσες, βουνά, λιβάδια και κακοτράχαλα βουνά.
Αλλά και στους άλλους 11 που ως προφήτης μίλησα για τη συνέχεια Ίμια και… και …
Αφιερώνεται το ποίημα αυτό σ’ αυτούς που έφυγαν από άδικο θάνατο και σε όσους τους πονούν και τους θρηνούν. Σ’ αυτή τη μάνα που θρηνεί το γιο «το σπλάχνο των σπλάχνων της». Και τα παιδιά τους που δεν τους καλογνώρισαν ως πατεράδες.
Το Λυκόφως του χειμώνα
Και ο απόηχος του τάφου τους
θα σμίγει στις χαράδρες
στις κορφές και τις πλαγιές
με το ουρλιαχτό των λύκων
το βούισμα από τα έλατα, τ’ αρκουδοπούρναρα
τη φτέρη και την παγωνιά που σπέρνει
ο χειμώνα και ο θάνατος…
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ο αντίλαλος αυτός επαναλαμβάνεται
από χρόνια σ’ αυτές τις χαράδρες
Από το ’41 και το ‘51
Τώρα θα ανταμώνει με 63 φωνές το 1991.
Tότε ο θάνατος ήταν λύτρωση και φρίκη.
Τώρα καθαρή φρίκη.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Και θα ‘ρχεται η Ανοιξη
και θ’ αντρειεύει η δίψα των νέων παλικαριών.
Θ’ ανθίζουν τα ελάτια, το τσάι κι η ρίγανη
κι αυτός ο αντίλαλος θα σκορπάει παντού.
Κανένας όμως δεν θα τον ακούει.
Μόνο τα διαβατάρικα κοπάδια.
Τα πουλιά και τα βουνίσια λουλούδια
θα γείρουν το κεφάλι τους ν’ ακούσουν
τις φωνές τους και να μυρίσουν το αίμα τους
που θ’ αχνίζει χειμώνα, καλοκαίρι
και θ’ απλώνεται παντού.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ωχ! ωχ! μάνα μου.
Ζωή – Θάνατος – Ζωή.
«Στην Οθρυ ο ήλιος κόκκινος
και χάνεται το βράδυ ματωμένος».
