ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Οι αλήθειες που μας αναλογούν, οι αντιφάσεις που μας εξοβελίζουν

οι-αλήθειες-που-μας-αναλογούν-οι-αντιφ-683291

Του Κώστα Πώποτα*

Διαβάζω στον τύπο την πολύ μετρημένη αξιολόγηση της Ν.Ε. Μαγνησίας του ΠΑΣΟΚ για το αποτέλεσμα των εκλογών. Είπα λοιπόν και εγώ να συνεισφέρω απρόσκλητος την άποψή μου. Με συναίσθηση ότι μετά από σαρωτικές ήττες πρέπει να είσαι μετρημένος, αλλά και ειλικρινής και απελευθερωμένος.

Θα μπορούσα να πω όλα όσα ακολουθούν απευθείας στον φίλο Λάμπρο Νούση αλλά φοβούμαι ότι δεν θα είχαν τότε την ίδια αξία, χώρια που θα τον βάραιναν με την ευθύνη να τα διαχειριστεί αυτός μόνος.[Και αυτό γιατί (μέρος από τις αλήθειες που δεν είπαμε) η συμμετοχή στις διαδικασίες του τοπικού (και όχι μόνο) ΠΑΣΟΚ είχαν – τουλάχιστο στο παρελθόν – μια αλήθεια δισυπόστατη: μπορούσε π.χ. καθ’ υπόδειξη (και κάμψη καταστατικών προβλέψεων) να γίνει μέλος και να συμμετέχει προβεβλημένο στέλεχος που δεν είχε την κατοικία του ή τα εκλογικά δικαιώματά του στη Μαγνησία, πλην φιλοδοξούσε να αποκτήσει βήμα εντοπιότητος, αλλά αντιθέτως πολιτευτής του κόμματος, Βολιώτης εκ γεννοφασκίων, και εκ του νόμου διατηρών την κατοικία του εν Βόλω, δεν διέθετε επιλογή και λόγο στο τοπικό ΠΑΣΟΚ, λόγω του ότι ήταν μέλος οργάνωσης της αλλοδαπής, παρότι δεν ψήφιζε στην αλλοδαπή αλλά στον Βόλο!].

Διάβασα επίσης διάφορες τοποθετήσεις στελεχών – στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος – μεταξύ άλλων τις θέσεις του αγαπητού συναδέλφου και υποψήφιου ευρωβουλευτή Τάκη Αναστόπουλου http://tinyurl.com/p4qrygj με τις οποίες συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό. Διαφωνώ ελαφρά μαζί του στη διαπίστωση ότι «ήδη από τις δύο τελευταίες εκλογές προέκυψαν αρκετά στελέχη να επωμισθούν την ανασύσταση του κόμματος». Και διαφωνώ περισσότερο γιατί θεωρώ ότι είναι παγίδα να αποθέσουμε τις ελπίδες αποκλειστικά και μόνο στο στελεχιακό δυναμικό. Αλλωστε αυτό υπήρξε και η κακοδαιμονία του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια: ο στελεχιακός ελιτισμός! Που κατέληγε σε ένα άλλο δεινό: ενώ το ΠΑΣΟΚ επαγγελόταν την οργάνωση ως ανοικτό κόμμα, οτιδήποτε δεν ήταν ενσωματώσιμο στις κεντρικές επιλογές ενός κύκλου εμπιστοσύνης γύρω από τον πρόεδρο (και δεν είναι ανάγκη να αναζητήσουμε διαβαθμίσεις μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου) δεν εισήρχετο στον κύκλο εμπιστοσύνης. Αποτέλεσμα: φίμωση των νέων ιδεών και ιδεολογική ανακατασκευή με παλιά υλικά. Αρα το τι θα έλεγε μια περιφερειακή οργάνωση είχε μικρή σημασία και γινόταν για το θεαθήναι. Κατάληξη: η εδραίωση της «μονοδιάστατης σκέψης» η οποία αναπαρήγετο top-down ως ξύλινος λόγος και απομάκρυνε όσους δεν μπορούσαν να την ακολουθήσουν – αργότερα και αυτούς που την εξασκούσαν. Τα συνέδρια μετατρέπονταν σε βωμούς αυτοϊκανοποίησης, αυτομαστίγωσης (για πρωτοτυπία αλλά και για να μαστιγώνονται και όλοι οι άλλοι) και αυτοπροβολής, κυρίως σε πεδίο ανασυγκρότησης φατριών – τα συνέδρια και οι εθνικές συνελεύσεις κατέληγαν μακρόσυρτα σήριαλ επαναλήψεων ολοφυρόμενων στελεχών με αντίκρισμα λίγα λεπτά δημοσιότητας. Οι υποψήφιοι στις εκλογές πρόβαλαν από στήθους πανομοιότυπα διαγράμματα σκέψης και τα διαγράμματα που επαναλαμβανόντουσαν συχνά εκλαμβάνονταν ως έγκριτα ενώ αντίθετα τα πρωτότυπα εξοβελίζονταν. Στα μάτια όμως του κοινού πολίτη η ιδιότητα του στελέχους του ΠΑΣΟΚ απέκτησε και αρνητικό πρόσημο, είτε από εκδηλώσεις αλαζονείας, νεοπλουτισμού, αυθάδειας ή – το χειρότερο – λόγω υπολογισμών συμφέροντος, η παγκοίνως γνωστής διαφθοράς.

Τώρα, επειδή έζησα από κοντά την άνοδο και πτώση της Ενωσης Κέντρου από το 1974 ως το 1989, έχω σημεία σύγκρισης με την τωρινή κατάσταση. Δεν λέω για το γεγονός ότι ο Γιώργος Μαύρος υπήρξε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ενότητας και υπουργός εξωτερικών. Εντοπίζω όμως την σύγχυση που έφερε η εγκατάλειψη του – συνοπτικού και καθιερωμένου «Ενωση Κέντρου» υπέρ του «Ενωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις» και συντετμημένα ΕΚ-ΝΔ την ώρα που ο Καραμανλής είχε ήδη εδραιώσει το ΝΔ. Ακόμη – πράγμα που ενεργοποίησε προσφάτως τα δικά μου ανακλαστικά – η διολίσθηση προς το «Παράταξη Κέντρου» με την τόσο άστοχη σύντμηση «ΠΑΡΚΕ». (Αυτά περί πειραματισμών με τα ονόματα, όσον αφορά τα σύμβολα, ο ήλιος που μοιάζει σαν δισκοπρίονο καλό θα ήταν να αποκατασταθεί). Στη συνέχεια η ΕΚ εξαϋλώθηκε και έκτοτε η θέση στο χώρο του κέντρου παρέμεινε ευτελισμένη και κενή (διότι κανείς δεν θεωρούσε ευπρεπές να την καταλάβει). Αντίστροφα το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε από τον χώρο του σοσιαλισμού που είχε μείνει κενός για 50 περίπου χρόνια – από την εποχή του Σβώλου – και έφτασε στην αιχμή της επιρροής του όταν τοποθετήθηκε στη σύμφυση σοσιαλισμού και φιλευθερισμού, στο κέντρο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, πράγμα που προφανώς ανταποκρινόταν στο κέντρο βάρους της πολιτική σκηνής της εποχής του (sorry φίλε ΦΤ η αλήθεια να λέγεται). Ομως το κέντρο βάρους αλλάζει και το ΠΑΣΟΚ είχε, από ένα σημείο και μετά, παγιδευτεί στην οπτική των στελεχών που δύσθυμα θα αντήλασαν τη θέση τους με το συμφέρον του κόμματος – αν ήταν και σε θέση να το διαπιστώσουν. Την ίδια στιγμή το φαγοπότι που διατηρήθηκε για δεκαετίες πλούτισε τους λίγους, φτωχοποίησε τους πολλούς, ιδίως από τη στιγμή που η κρίση απεκάλυψε τη σαθρότητα της ελληνικής οικονομικής παράγκας που με συνενοχή πολλών, των περισσοτέρων, είχε στηθεί.

Τότε το ΠΑΣΟΚ περιέπεσε σε υστερική τύφλωση και κώφωση. Δεν έβλεπε τι ήθελε η κοινωνία, δεν προσάρμοζε την πολιτική του, δεν άκουγε τη βάση του, έψεγε ως ηττοπαθή τα μέλη του που έπαιρναν θέση διαφορετική από αυτή των (snob) στελεχών, δεν προέβαλε τηλεοπτικά παρά μόνο the chosen few, δεν διέθετε κεραίες πρόβλεψης της κρίσης ενώ αντιμετώπιζε καχύποπτα όσους δακτυλοδεικτούσαν τα προανακρούσματα , δεν είδε την κρίση που ερχόταν (τάδε έφη άλλωστε νυν υπουργοποιήσιμη υπουργός της κυβέρνησης του 2009 ) και τον Οκτώβριο του 2009 η κυβέρνησή του δεν συγκεφαλίστηκε με την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Αργότερα – αντίθετα με άλλα σοσιαλιστικά κόμματα, όπως το του Λουξεμβούργου που συμβαίνει να γνωρίζω – δεν διατήρησε την αυτονομία του κόμματος και των θέσεών του απέναντι στις τοποθετήσεις των στελεχών του που συμμετείχαν στην συγκυβέρνηση. Ετσι δεν πήραμε ουσιαστικές θέσεις για την ανάπτυξη, τη φορολογία και το αναδιανεμητικό αποτέλεσμα, τις υποδομές. Και ο κόσμος συνέχεε ως θέσεις του ΠΑΣΟΚ τις κυβερνητικές λύσεις κατά το Μνημόνιο.

Απαντώ έτσι αυτόματα στο ερώτημα αν πρέπει να εκλέξουμε πρόεδρο τώρα ή στο συνέδριο; Το δεύτερο φυσικά διότι αλλιώς πρόεδρος θα εκλεγεί εν κλειστώ και απαραβύστω κάποιος από τους την Ιερουσαλήμ παροικούντες, ήγουν η εκλογή θα παραμείνει ζήτημα στελεχών. Και τέλος όποια στελέχη προκύψουν από το συνέδριο εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να έχουν σαφή ηθική βάση: όχι σεμνότητα (γιατί η λέξη έχει γίνει μπανάλ) αλλά ταπεινοφροσύνη/humilité.

Και τέλος στο θέμα των θέσεων: να ξεφύγουμε από τη μονοδιάστατη σκέψη και να ακούσουμε και τη γνώμη του διπλανού μας (εύκολο τώρα που μείναμε τόσο λίγοι). Στη βάση αδελφοί, στη βάση!

*Οπως πάντα οι θέσεις του γράφοντος είναι προσωπικές και μόνο.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου