ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Χρήστος Μπουκώρος: Ενα στάχυ που δεν βολεύεται στο Θεσσαλικό Κάμπο

χρήστος-μπουκώρος-ενα-στάχυ-που-δεν-βο-706719

Του Θωμά Στραβέλη συγγραφέα – πανεπιστημιακού

Ο Οδυσσέας, που δεν παύει ποτέ νά ‘ναι η υπέρτατη ενσάρκωση της Ελλάδας και του Έλληνα, μας θυμίζει πως το ελληνικό πνεύμα αντιμετωπίζει, χωρίς ούτε ένα ψήγμα απατηλής αυτοπαρηγοριάς, τις έσχατες πράξεις της ανθρώπινης ανεπάρκειας και φθοράς. Όχι ακριβώς ένας άνθρωπος, ο Οδυσσέας είναι, ωστόσο, ικανός να διεγείρει τα συναισθήματα, που τρέφουμε για τα ανθρώπινα πράγματα.

Σ’ ένα πανηγύρι, κάποια μέρα στην Ιθάκη, ο ραψωδός τραγούδησε τα λόγια, που οι τρεις νουνοί του Οδυσσέα είχαν ευχηθεί στην κούνια του. Ο πρώτος νουνός ήταν ο Τάνταλος, που ποτέ δεν μπορούσε να φτάσει το νερό, όταν έσκυβε να πιει, ούτε να πιάσει τους καρπούς, όταν άπλωνε το χέρι. Το μαρτύριό του ήταν απίστευτο. Απ’ αυτόν ο Οδυσσέας κληρονόμησε την πάντα ακόρεστη και αξεδίψαστη καρδιά του. Ο δεύτερος νουνός ήταν ο Ηρακλής, που πραγματοποίησε τους περίφημους δώδεκα άθλους του. Αυτός ανέθεσε στον Οδυσσέα να εκτελέσει τον πιο δύσκολο άθλο απ’ όλους, τον δέκατο τρίτο άθλο: Να σκοτώσει τον Συλέα, τον άγριο, άνανδρο και κακότροπο γαιοκτήμονα της Φυλίδας, μακεδονικής χώρας, που ανάγκαζε τους ταξιδιώτες να καλλιεργούν, χωρίς αμοιβή, τα αμπέλια του. Κι ο τρίτος νουνός, ο Προμηθέας, που είχε κλέψει τη φωτιά από τον τυραννικό Δία, για να τη δώσει στους ανθρώπους. Απ’ αυτόν κληρονόμησε τη σπλαχνική καρδιά προς το λαό, όμως, πολύ σκληρή απέναντι στους τυράννους και τους καταπιεστές.

Θά ‘θελα να συνδέσω, σήμερα, τους νονούς του Οδυσσέα και τις ευχές που δέχτηκε, με το βάφτισμα του πυρός (δηλαδή, τη μύηση του Χρήστου Μπουκώρου και τη δεύτερη δοκιμασία του στο πεδίο των πολιτικών αγώνων) – μία δοκιμασία όλων των δυνάμεών του – ηθικών, πνευματικών, ακόμα και σωματικών, καθώς θα υποχρεωθεί να τις θέσει μεταξύ πολλών ιδεολογικών πυρών και πολιτικών αντιπάλων, που βάλλουν από αντίθετες θέσεις και με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους. Ο Χρήστος Μπουκώρος, γεμάτος ζωτικότητα, τόλμη και ενθουσιασμό, ξέρει καλά πως οι νέοι αγώνες δεν είναι δυνατό να κερδηθούν από χορτάτους και καλοζωισμένους άντρες, αλλά από ανθρώπους διψασμένους για πρόοδο, ελευθερία και για μία καθαρότερη ουσία του πνεύματος και της συνείδησης του ανθρώπου. Οι δυνάμεις που μας οδηγούν στη ζωή και δεν μας αφήνουν να βυθιστούμε στην ακινησία, δεν είναι οι δυνάμεις της δικαιοσύνης, της καλοσύνης, της αφθονίας και της ειρήνης. Είναι οι δυνάμεις της αδικίας, της ωμότητας, της πείνας και του πολέμου. Είναι η αιώνια δόξα του ανθρώπου, η ευγένεια και ο ανθρωπισμός των αντιλήψεών του. Ο ίδιος ο άνθρωπος έπλασε την ιδέα της δικαιοσύνης, της καλοσύνης, της αφθονίας και της ειρήνης και, με τον τρόπο που τις όρισε, έγινε ο ίδιος το υψηλότερο πνευματικό δημιούργημα στη γη.

Ο Χρήστος Μπουκώρος δείχνει να μην είναι ικανοποιημένος με τα πολιτικά πράγματα εδώ που φτάσανε, ούτε με την πίστη που μας δόθηκε από το συμπτωματικό γεγονός της γέννησής μας, σ’ έναν ορισμένο αιώνα, μια συγκεκριμένη εποχή και σ’ ένα γνωστό τόπο. Πρέπει, επομένως, να προσπαθήσουμε ν’ αποτινάξουμε όλα τα τοπικά, ιδεοληπτικά και συντηρητικά δεσμά, που εμποδίζουν την πρόοδο και την εξέλιξή μας, διευρύνοντας τα στενά όρια του οράματός μας, είτε αυτό αναφέρεται στην πολιτική και την οικονομική επιστήμη, είτε έχει να κάνει με την πατρίδα, την παράδοση και τον πολιτισμό. Και σαν τον αετό, ν’ ατενίζουμε τον κόσμο από μια προοπτική, όσο γίνεται ψηλότερη, προσέχοντας, πάντα, να μην απολιθωθεί, σε μία μηχανική πράξη, η αναζήτηση της ίδιας της ελευθερίας.

Ο Χρήστος Μπουκώρος, θεσσαλός ο ίδιος, γνωρίζει πολύ καλά πως το πρώτο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου είναι η γη και, καλλιεργώντας τη, μπορούν οι άνθρωποι (και ιδίως οι νέοι) να στήσουν ψηλές θημωνιές και βάσιμες ελπίδες, στον σιτοβολώνα της Θεσσαλίας. Τρέφει μάλιστα την ακλόνητη πίστη ότι πρέπει να ενωθούν, να συμφιλιωθούν και να ιδρύσουν μια πλατιά αγροτική κοινότητα, κάνοντας τη μοίρα τους κοινή και ιερούς τους στόχους της ευημερίας τους. Οι αγρότες πρέπει νά’ χουν, πάντα, έτοιμα τα σύνεργά τους στα χωράφια, κι όχι να ζουν, ορφανά παιδιά, χωρίς την τέχνη της γεωργίας – αυτοί οι ηνίοχοι του περίφημου θεσσαλικού κάμπου, που ξέρουν πως είναι προτιμότερο να δανείζουμε στη γη παρά στους ανθρώπους, γιατί αυτή είναι μάνα που δίνει τόκο, χωρίς να πικραίνει τα παιδιά της (και να πικραίνεται απ’ αυτά) και χωρίς να γίνεται πρόξενος συμφοράς. Κι όσοι ζούμε στη Θεσσαλία, αισθανόμαστε ότι η φυσική παιδεία που παρέχει, είναι υγιέστερη από την αισθητική αγωγή των πολυάνθρωπων και απάνθρωπων πόλεων. Η γεωργία, μητέρα όλων των τεχνών, είναι εξ αίματος συγγενής με τη σοφία!

Νιώθουμε, λοιπόν, ότι ο Χρήστος Μπουκώρος γνωρίζει όλες τις έγγειες (και εγγενείς) δυσκολίες των αγροτών, και τη λαχτάρα τους για μία ανόρθωση, που την περιμένουν. Μιλώντας μαζί του, διαπιστώνεις πως είναι γνώστης μιας πλατιάς τοιχογραφίας των κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών συνθηκών ζωής στην περιφέρεια, καθώς και το δράμα των μεταπολεμικών γενεών, που γίνεται δράμα των δραμάτων στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. ενα θέμα κοσμοπολιτικό, γιατί αφορά προβλήματα επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων, που παρουσιάζονται περίπου με τον ίδιο τρόπο, σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Ο βουλευτής «βουλεύεται», δηλαδή σκέφτεται, σχεδιάζει και αποφασίζει, έπειτα από σκέψη και σύσκεψη με άλλους βουλευτές, όλοι τους εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού και μέλη του κοινοβουλίου. Στην χώρα μας, έχουμε ζήσει πολλές περιόδους βουλευτοκρατίας, στη διάρκεια της οποίας υπήρξε αθέμιτη επέμβαση των βουλευτών στις δραστηριότητες της κυβέρνησης. Στην αρχαιότητα, οι βουλευτές υποβάλλονταν σε δοκιμασία, δηλαδή σε αυστηρό έλεγχο της ζωής και του ήθους τους. Και για φανταστείτε! Συνεδρίαζαν στεφανωμένοι… Και όταν τελείωνε η θητεία τους, λογοδοτούσαν για τις πράξεις τους. Είναι, πάντως, αξιοσημείωτο ότι στην Κρήτη οι βουλευτές λέγονταν «κόσμοι», και στην Αχαϊκή Συμπολιτεία «δημιουργοί», λέξεις κλειδιά της Δημοκρατίας.

Ο Χρήστος Μπουκώρος δεν βουλήθηκε ποτέ να χτίσει ένα γεφύρι δίχως θεμέλια. Ανήκει σ’ εκείνους τους ανθρώπους που βούλονται με την καρδιά και βουλεύονται με το νου, γι αυτό και όταν εκλεγεί βουλευτής (μεταβαίνοντας από τον κόσμο της δημοσιογραφίας στον κόσμο της πολιτικής), θα συνειδητοποιήσει βαθύτερα ότι το δικαίωμα στη βλακεία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Είναι η εγγύηση για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Ο Χρήστος Μπουκώρος, επιθυμώντας να μπει στην υπηρεσία της πατρίδας, θα καταπολεμήσει, στο κοινοβούλιο, όποια βλακεία βρει. Θα θυμηθεί τον Επαμεινώνδα που, μόλις οι 6.000 Θηδαίοι δείλιασαν, μπροστά στην αριθμητική υπεροχή των 11.000 Σπαρτιατών (όταν δινόταν η μάχη στα Λεύκτρα), ο στρατηγός τούς έδωσε θάρρος και εφάρμοσε, για πρώτη φορά, μία νέα στρατηγική, που τον έκανε να είναι ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς της ιστορίας. Αντί να έχει μία ενιαία, κατά μέτωπο γραμμή, χώρισε τη φάλαγγα σε δύο τμήματα: το ένα θα έκανε την επίθεση και το άλλο την άμυνα. Ο Επαμεινώνδας ονόμασε την παράταξη αυτή λοξή φάλαγγα. Η επιθετική πτέρυγα είχε σκοπό τη διάσπαση της εχθρικής παράταξης, ενώ η αμυντική πτέρυγα, που ήταν λιγότερο ισχυρή, περίμενε το αποτέλεσμα για να επέμβει, την κατάλληλη στιγμή, και να προκαλέσει σύγχυση στον εχθρό, που θα δεχόταν επίθεση από παντού.

Επίθεση, λοιπόν, από παντού για να καταπολεμηθεί, όχι μόνο η πολιτική και ηθική αναρχία, αλλά και η βλακεία και, κυρίως, να γίνει αντιληπτό ότι είναι η πιο περίεργη ασθένεια. Γιατί από αυτή δεν υποφέρει ποτέ ο ασθενής. Υποφέρουν οι άλλοι, στους οποίους ο Χρήστος Μπουκώρος αξίζει να προτείνει μία πολιτική θεραπευτική αγωγή. Και να θυμίσει, κυρίως, ότι στη μάχη των Λεύκτρων, όταν ένας από τους συμπολεμιστές τού Επαμεινώνδα θυμήθηκε κλαίγοντας, εκείνη τη στιγμή, πως ο στρατηγός είχε μείνει άγαμος για να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, και του είπε θρηνώντας: «Πεθαίνεις άτεκνος!», τότε, ο ετοιμοθάνατος στρατηγός απάντησε με ετοιμότητα: «Κι όμως σας αφήνω δύο αθάνατες θυγατέρες: Τη Νίκη των Λεύκτρων και τη νίκη της Μαντινείας!».

Θυμούμαστε ένα άλλο ιστορικό επεισόδιο, που ο Χρήστος Μπουκώρος θα επικαλεστεί, πάλι την κατάλληλη στιγμή, μέσα κι έξω από το κοινοβούλιο. Η φοβερότερη ενέργεια των Σπαρτιατών ενάντια στους Είλωτες ήταν η εξής: Οι Είλωτες που διακρίθηκαν στον Πελοποννησιακό πόλεμο για την ανδρεία τους, ελευθερώθηκαν και στεφανώθηκαν από τους Σπαρτιάτες, αλλά έπειτα από λίγο, έγιναν άφαντοι. Κανείς από τότε δεν μπόρεσε να μάθει τι απέγιναν – και θα ήταν πάνω από δύο χιλιάδες άντρες! Οι Σπαρτιάτες φέρονταν, πάντα, περιφρονητικά στους Είλωτες και, συχνά, τους έβαζαν να πιουν πολύ κρασί, για να δείχνουν στους νέους τα κακά της μέθης, ή τους ανάγκαζαν να τραγουδούν και να χορεύουν γελοίους χορούς, για να διασκεδάζουν.

Χρειάζεται, λοιπόν, προσοχή, δικαιοσύνη και διορατικότητα, γιατί οι Είλωτες βρίσκουν, πάντα, την ευκαιρία και γυρίζουν πίσω. Και χτυπούν, ανελέητα…

Ο δημοσιογράφος Χρήστος Μπουκώρος, έχοντας έναν πλούτο σκέψεων και ιδεών, που ξέρει να τις εκφράζει απλά και πειστικά, και με τις δημοκρατικές αντιλήψεις που τον χαρακτηρίζουν, θέτει τον εαυτό του στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων που τον περιμένουν. Νέος κι ανανεωμένος, θα αγωνιστεί όχι ως διεκπεραιωτής της εξουσίας, αλλά ως πολιτικός που σκέφτεται, όχι τις επόμενες εκλογές, αλλά τις επόμενες γενιές. Που θεωρεί ότι η ουσία της πολιτικής είναι σύγκρουση δυνάμεων (και όχι προσώπων), ότι η γνώση της ανθρώπινης φύσης είναι το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής, ότι η ταύτιση της πολιτικής με την ηθική είναι εντελώς απαραίτητη, και ότι ο πολιτικός οφείλει ν’ ακολουθεί την κοινή γνώμη. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Χρήστος Μπουκώρος από τη θητεία του στη δημοσιογραφία και τις εμπειρίες που κέρδισε απ’ αυτή. Τόσα χρόνια στο αμόνι της διαφωτιστικής τηλεοπτικής ενημέρωσης και της έξοχης δημοσιογραφικής του γραφής, δεν πήγαν χαμένα. Ξέρει ακόμα πως ο αμαξάς ακολουθεί τ’ άλογά του, μόνο όταν κρατάει στερεά τα χαλινάρια και τα οδηγεί προσεκτικά στο δρόμο τους…

Ο Χρήστος Μπουκώρος αναμείχθηκε στην πολιτική έχοντας και πλούτο και ευχέρεια λόγου, αλλά οι πολίτες εκτιμούν περισσότερο το υψηλό του φρόνημα, την επιμονή του στους κόπους, και την ειλικρινή στάση τής ζωής του. Θέλουμε να πιστεύουμε πως όταν εκλεγεί βουλευτής, θα συντελέσει μ’ όλες του τις δυνάμεις στην πρόοδο της κοινωνικής, οικονομικής και πνευματικής ζωής του Βόλου (και της ευρύτερης περιοχής) και θα αναβαθμίσει τον πολιτισμό της καθημερινότητας των συμπολιτών του. Ο Χρήστος Μπουκώρος θεωρεί πως είναι η κατάλληλη περίσταση να προσπαθήσει να δείξει όλη την πολιτική του ικανότητα και τη διάθεση της ψυχής του σε ό,τι του είναι γνωστό, ωφέλιμο και άριστο, ακόμα κι αν είναι επίμοχθο.

Με μία έξαρση ενέργειας κι ενδιαφέροντος επανέρχεται στην πολιτική σκηνή. Δεν αναπαύεται στην αδράνεια. Επιθυμεί να υποδείξει τα μέσα θεραπείας, που απαιτούνται για τα κακώς κείμενα στη ζωή των συμπολιτών του, τους οποίους θέλει να υπηρετήσει, πιστεύοντας πως όποιος δίνει καλή συμβουλή, χτίζει με το ένα χέρι. Όποιος δίνει καλή συμβουλή και καλό παράδειγμα, χτίζει και με τα δύο. Όποιος, όμως, δίνει καλή συμβουλή και κακό παράδειγμα, με το ένα χέρι χτίζει και με το άλλο γκρεμίζει. Ο Χρήστος Μπουκώρος, χτίζοντας και με τα δυο του χέρια, δίνει και το καλό παράδειγμα και την καλή συμβουλή. Και φαίνεται (ή μάλλον αποδεικνύεται) ότι δεν μπορεί ν’ αφήσει τα πολιτικά πράγματα, όπως είναι. Θέλει να ψάχνει, να εξετάζει, να κρίνει, να βελτιώνει, να προβλέπει και, κυρίως, να ελπίζει. Πιστεύει στην επανάσταση της ελπίδας. Όμως, δεν πρέπει να ελπίζει πολλά, γιατί αυτό αποτελεί εμπόδιο ευημερίας. Μπορεί, άφοβα, να ελπίζει στα δύσκολα, και να διαχειρίζεται με σύνεση και εντιμότητα τα εύκολα.

Προσωποποίηση της τοπικής δημοσιογραφίας, που την τίμησε, ο Χρήστος Μπουκώρος θεωρείται, κατά τον Αριστοφάνη «αγοράκριτος», δηλαδή «ο διαλεχτός της Αγοράς», με την κοινωνική έννοια του όρου. Και είναι ανθρώπινο πια να του ευχηθούμε να πραγματοποιήσει το υπέρτατο χρέος του στο ελληνικό κοινοβούλιο. Και η αμοιβή για το χρέος αυτό είναι δύναμη που θ’ αντλήσει, για να επιτελέσει, στη συνέχεια, ένα νέο χρέος! Γιατί η αμοιβή του πνεύματος που αγωνίζεται, δεν είναι το τέρμα, αλλά η αφετηρία για υψηλότερα επιτεύγματα.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου