Γράφει ο Νικόλας Δεληγεώργης, Διδάκτωρ Πολιτικός Μηχανικός, τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Padova Ιταλίας
Στον εκθεσιακό χώρο της «Αίθουσας Τέχνης Αθηνών», στο Κολωνάκι, πραγματοποιήθηκε η έκθεση ζωγραφικής του Ανάργυρου Πασχάλη, με τίτλο: «Αφήγηση».
Ο Ανάργυρος Πασχάλης σπούδασε στο Προπαρασκευαστικό και Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου, με σπουδές στη ζωγραφική, αρχιτεκτονικό σχέδιο, μαρμαροτεχνία (1990 – 1997). Παρακολούθησε μαθήματα Γραφιστικής στις Σχολές ΑΚΤΟ (1994 – 1995). Στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1999 – 2000). Στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (2000 – 2004), κατεύθυνση ζωγραφικής (εργαστήρι Βαλαβανίδη), χαρακτική και σκηνογραφία. Το 2001 – 2002, έλαβε υποτροφία στο Middlesex University School of Fine Arts στο Λονδίνο.
Στη ζωγραφική του Ανάργυρου Πασχάλη η εικόνα του αιωρούμενου ανθρώπου – σχοινοβάτη επανέρχεται επίμονα, σαν μοτίβο που αναδύεται από βαθιά ριζωμένες μνήμες ή απλώς σαν σύμβολο. Ασφαλώς λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Είναι ταυτόχρονα μια μεταφορά και μια εικαστική άσκηση, που παίρνει διάφορες μορφές και οδηγεί σε νέες ζωγραφικές διατυπώσεις. Υπάρχουν κάτι εικόνες που τις κουβαλάμε συνέχεια μέσα μας. Καθένας έχει τις δικές του. Έρχονται από βαθιά από παλιές μνήμες, άλλοτε πολύ ζωντανές, άλλοτε ξεθωριασμένες. Μπορεί να ξέρουμε πώς και γιατί γεννήθηκαν, μπορεί και όχι. Τις βρίσκουμε όμως μπροστά μας με κάθε αφορμή σε ανύποπτες στιγμές και δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε.
Στα πρόσφατα έργα του. ο αιωρούμενος άνθρωπος εξακολουθεί να περιφέρεται αναζητώντας τις ισορροπίες του στο χώρο. Οι διαδρομές του χαράσσουν άξονες που οργανώνουν τη σύνθεση και διαμορφώνουν πολλαπλές σχέσεις με το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται, ακόμα και όταν η φιγούρα του δεν είναι άμεσα ορατή.
Από έργα σε έργα, ο ζωγράφος δημιουργεί τη μυθολογία του, τη δική του πραγματικότητα, που μοιάζει μερικές φορές δυσάρεστη, σαν τα απόμακρα νησιά που ζωγραφίζει πάνω στη γραμμή του ορίζοντα.
Η ευθύβολη καθαρότητα των σχημάτων, χωρίς ασάφειες ή περιττά στολίδια, τονίζει την αμεσότητα και την ευκρίνεια μιας αφήγησης, που παραπέμπει μάλλον σε υπαρξιακές, παρά σε μεταφυσικές αναζητήσεις. Ίσιος γι’ αυτό τα θέματά του γίνονται οικεία, παρόλο που δεν περιγράφουν τρέχουσες καθημερινές καταστάσεις, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Η ζωγραφική έχει τη δυνατότατα, με τα δικά της μέσα, με τη δύναμη του χρώματος και της γραμμής, να εκφράζει συναισθήματα κοινά σε όλους που συνδέονται με την αγωνία της ανθρώπινης ψυχής διαχρονικά.
Ετσι δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι τα έργα του Ανάργυρου Πασχάλη, ενώ πηγάζουν από τις δικές του προσωπικές ανησυχίες, αφορούν και το δικό μας παρόν, ίσως και το μετά.
