Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Οχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ‘χει έτοιμο μέσα του το Ναι και, λέγοντάς το, πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του. Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι – το σωστό – εις όλην την ζωή του». (Κ. Καβάφης)
Ο Χρήστος Μπουκώρος λέει, τελικά, το μεγάλο Ναι, που το ξαναείπε, στις εκλογές του 2012, κι ελπίζουμε να μην τον καταβάλλει, στην υπόλοιπη ζωή του. Ετσι, θα μπορέσει, ύστερα απ’ το μεγάλο αυτό Ναι, να πει πολλά και μεγάλα Οχι, όταν και όπου αυτά χρειαστούν. Αλλωστε, δεν έχει πει ποτέ ως τώρα Οχι στα κοινά, για να ‘ναι τόσο μεγάλο το Ναι, που λέει, τώρα, στον εαυτό του, και πέρα θα πάει στην τιμή και στην πεποίθησή του. Και με την καταβύθισή του στα πολύμορφα προβλήματα της κοινωνίας, έχει πειστεί κι ασχοληθεί αρκετά, και πολλά Ναι και Οχι είπε, τόσο με τη δημοσιογραφική γραφή του, όσο και με την τηλεοπτική του παρουσία.
Απ’ όσο ξέρω, μόνο οι αρχαίοι Ελληνες είχαν θεά με το όνομα «Ανάγκη». Αυτό, λοιπόν, που μας κάνει να επιμένουμε, είναι ότι, πάνω στο φοβερό βάθρο της Ανάγκης, πρέπει να οικοδομούμε τη βεβαιότητα της ζωής μας. Δηλαδή, να λέμε το παντοδύναμο Ναι, πάνω στο άλλο παντοδύναμο Οχι. Και μετά ν’ αγωνιζόμαστε, χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας ή ανταμοιβής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Χρήστος Μπουκώρος κρύβει μέσα του τη δύναμη της τόλμης, που θα τον βοηθήσει να αναχαιτίσει τις μεγάλες καταστροφές των κρίσιμων καιρών που ήρθαν, αποκρυπτογραφώντας, συγχρόνως, και τα υπόγεια τραντάγματα που, συχνά, επιχειρούν να γκρεμίσουν το ασφαλές και ειρηνικό οικοδόμημα της κοινωνίας, κι όλες τις πνευματικές αξίες τού λαού. Ο Χρήστος Μπουκώρος νιώθει μυημένος στα κοινά, και με αγάπη θα ήθελε να τα υπηρετήσει. Πιστεύει πως είναι καθήκον του να αγωνίζεται, χωρίς να απαρνιέται αυτή την αγάπη, που είναι στ’ αλήθεια ένα πεδίο μάχης. Το βόλι που ψάχνει, η νίκη που βλέπει είναι ό,τι έβλεπε και ό,τι άκουγε, μια ολόκληρη ζωή. Εκείνος που εγκαταλείπει αυτή τη μάχη, είναι άνανδρος. Κι ο Χρήστος Μπουκώρος δείχνει να μην εγκαταλείπει ποτέ τη μάχη! Νιώθοντας φωτισμένο το μυαλό του κι έχοντας πολύτιμες εμπειρίες και γνώσεις, ρίχνεται με πάθος στον αγώνα των κοινών, λέγοντας, όταν και όπου χρειάζεται, το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Οχι, δύο φωτιές που τον καίνε. Ομως, θα πρέπει να γνωρίζει ότι χρειάζεται προσοχή στο ζύγισμα. Θέλει να ‘χεις υπολογίσει, σαν καλός ζυγιστής, όλα τα ζυγιστικά – πουλί να γίνεις που ζυγιάζεται πάνω απ’ τα κεφάλια των ανθρώπων. Γιατί η κρατούσα τάξη, δεν μας έδωσε παρά μωρούς και ανίκανους, κι αυτούς θα χρειαστεί να τους πλησιάσει ο (όποιος) νεοφώτιστος βουλευτής. Και πρέπει ακόμη να σημειώσει κανείς ότι η αστάθεια του ανθρώπινου χαρακτήρα και η συμβιβαστικότητα εκείνων που αισθάνθηκαν πως έπρεπε να κινηθούν από μεγάλα ιδανικά, ήταν, τελικά, αδύνατο να τα καταφέρουν να μείνουν πιστοί στις αποφάσεις και στην κοσμοθεωρία τους. Έτσι, η αναποφασιστικότητα, η αμφιταλάντευση και η ύπαρξη των διαψευσμένων ονείρων, στάθηκε η αιτία, που τους ανάγκασε να εκλογικεύσουν τη φυσική τους τάση προς τον καιροσκοπισμό.
Για τους νέους και τους αδιάφθορους, η δημιουργία είναι ένας νεκρός λάζαρος που, όταν ανασταίνεται, τραγουδάει σαν ήλιος, πιασμένος μέσα στα χέρια τους. Ο Χρήστος Μπουκώρος αναγνωρίζει στο πρόσωπο των συμπολιτών του (και ιδιαίτερα των νέων) τα βάσανά τους. Κι έρχονται στιγμές που φαίνεται να τους λέει: Όταν νιώσετε την ανάγκη μου, μη με καλέσετε. Στήστε το αυτί σας, και θα δείτε πως βρίσκομαι μέσα σας.
Τόσα και τόσα χρόνια που ζει στη θεσσαλική γη, μου θυμίζει το βουβάλι, που χτυπάει το στέρφο χώμα με τις οπλές του. Με τον ίδιο τρόπο θέλει κι αυτός να χτυπήσει την ξερή πατρική του γη για να ελευθερωθούν οι πηγές και οι δυνάμεις της. Ο Χρήστος Μπουκώρος αγαπάει αυτόν τον τόπο, και θέλει να τον δει ν’ αναγεννιέται, τόσο οικονομικά όσο και πνευματικά, γι αυτό και θα κάνει ό,τι μπορεί, για να επινοήσει διάφορα «αλεξίσφαιρα», με την πεποίθηση ότι αυτά, δεν θ’ αφήσουν τα φοβερά βέλη της οικονομικής κρίσης να πληγώσουν τα στήθη των συμπολιτών του.
Ο Χρήστος Μπουκώρος αφέθηκε να γίνει σχεδόν αφιλοχρήματος και ιδεολόγος, και με ελάχιστη προσωπική ζωή. Αυτή η αγαπημένη πόλη του, ο Βόλος, όλη την ικμάδα, όλη τη ζωτικότητά του, την κατατρώει. Αλλά είναι νέος ακόμα, κι οι δυνάμεις του επαναστατούν, δημιουργικά, στον κοινωνικό και πολιτικό χώρο. Γνώστης των προβλημάτων της πόλης, θαυμάσιος. Συντελεί σ’ αυτό η δημοσιογραφική του ιδιότητα. Έχει καλές φιλίες με τους συμπολίτες του, και νιώθει αξιαγάπητος ανάμεσά τους. Στις συνομιλίες μαζί τους ενσαρκώνει τη δημοκρατικότητα της σκέψης του, που εκφράζει, συγχρόνως, και το βαθύ ενδιαφέρον του, αλλά και την αγωνία του για τα δημόσια πράγματα. Αναζητάει την ουσία, και δεν μπορεί να υποφέρει το επιφανειακό και επίπλαστο. Στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, παρέχει στους ακροατές του αντικειμενική πληροφόρηση, δίνοντας φωνή στην καθημερινή αγωνία τους. Τα δημοσιογραφικά του κείμενα αντανακλούν την πεποίθησή του στη δύναμη του δικαίου, την απέχθειά του στη βία και την πίστη του στη χρησιμότητα και την ιερότητα της εργασίας.
Τέτοιες επιδιώξεις έχει ο Χρήστος Μπουκώρος. Κι αν τον εμποδίσουν με τα συστήματα και τα τερτίπια τους – τους ξέρει τους μιαρούς. Τι να πούμε, τώρα; Αν του φράξουν το δρόμο, αυτός δέχεται τη συνολική αναγκαιότητα του φθόνου, κι έτσι πολλά μπορεί να αντιπαρέλθει. Κι αφού πήρε μια μεγάλη απόφαση, αισθάνεται πια λυτρωμένος, πράγμα που σημαίνει ότι ταυτίζει τον εαυτό του με τους αγώνες και τις αγωνίες των πολιτών αυτής της πόλης, ν’ απελευθερωθούν από την οικονομική εξαθλίωση, την ανεργία και την καταπίεση.
Ο Χρήστος Μπουκώρος έχει βγει στο πεζοδρόμιο της ζωής, έχει μάθει να παίζει το ρόλο του Ανθρώπου και είναι φυσικό να γίνεται ο εκφραστής της αγανάκτησης και της διαμαρτυρίας των συμπολιτών του ενάντια σε κάθε είδους αδικία. Ολοι έχουν δικαίωμα στη ζωή, στην εργασία, στη χαρά, στη μόρφωση και στην υγεία. Το βασικό καθήκον της ανατροφής, κατά την άποψή του, είναι η διαμόρφωση πολιτών με ανώτερη κοινωνική και εθνική συνείδηση. Εχθρός του αγνωστικισμού και του σκεπτικισμού, ο Χρήστος Μπουκώρος αγωνίζεται να εδραιώσει την πίστη των νέων στον τόπο τους και στην απόκτηση της πραγματικής γνώσης του κόσμου. Πιστεύει ότι το γίγνεσθαι δεν μπορεί ποτέ και για κανένα λόγο να σταματήσει. Η προοδευτική κίνηση, η εξέλιξη από το κατώτερο στο ανώτερο, είναι γι αυτόν απόλυτος νόμος της ζωής.
Ας είναι ήσυχη, λοιπόν, η συνείδησή του για την απόφαση που πήρε, να ξαναπεί το Ναι, μεγάλο ή μικρό, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως πιστεύει στην αξία του Ανθρώπου, της δημιουργίας και της προσφοράς. Ο Χρήστος Μπουκώρος, με άδολη πίστη, προετοίμασε την ψυχή του να αντιταχθεί στην δυσαρμονία της σημερινής κοινωνίας και, σε καιρούς οικονομικής και πνευματικής κρίσης και διαφθοράς, να πει το Όχι το σωστό, που μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή των συμπολιτών του. Ξέρει, πάντως, πως ζούμε σε μία άβυσσο, που, αν και απύθμενη, δεν είναι ούτε εξοντωτική, ούτε στυγερή, αλλά η κατοικία της Αόρατης Σοφίας.
