Του Γιάννη Γεωργούδη
Βομβαρδιστήκαμε τον τελευταίο καιρό από τα συστημικά ΜΜΕ τόσο του ντόπιου, όσο και του διεθνούς ειδησεογραφικού κυκλώματος για τις στυγερές δολοφονίες στη Γαλλία. Είναι γεγονός ότι όλοι σοκαριστήκαμε από τις φρικιαστικές εικόνες που είδαμε, όπου τζιχαντιστές έσφαζαν σαν αρνιά αθώους ανθρώπους. Σε όλους μας δημιουργήθηκαν αισθήματα αγανάκτησης, μίσους κι οργής για τις κτηνώδεις δολοφονίες, που δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή.
Ομως για κάθε γεγονός που δημιουργείται γύρω μας υπάρχει κι ένα ή περισσότερα αίτια. Πόσοι από μας διερευνήσαμε τα βαθύτερα αίτια που δημιούργησαν αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο, το οποίο απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα κι έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις; Πολλοί λένε με δύο λέξεις ότι το φαινόμενο αυτό είναι το αυγό του φιδιού. Να συμφωνήσω. Μπορεί όμως κάποιος να μου πει ποιο είναι το φίδι που γέννησε αυτό το αυγό;
Οταν οι πρωτοκλασάτοι αφέντες των Ευρωπαϊκών κρατών, παρασυρόμενοι από το μεγάλο τους αφεντικό και προστάτη των αδύνατων λαών του πλανήτη πέραν του Ατλαντικού, πραγματοποιούσαν βομβαρδισμούς προς τους λαούς της Μέσης Ανατολής κι όχι μόνο, αυτό δεν είναι τρομοκρατία;
Οταν η πολιτισμένη κατά τα άλλα Γαλλία και η οποιαδήποτε χώρα υποθάλπει δημοσιογράφους που σατιρίζουν με χυδαίο τρόπο την οποιαδήποτε θρησκεία και τον πολιτισμό κάποιων λαών, αυτό δεν είναι ναζισμός; Τα οποιαδήποτε θρησκευτικά ιδεώδη εντάσσονται στη διεθνή δεοντολογία και πρέπει να αποτελούν ιερόν άβατο στην οποιαδήποτε ελεύθερη δημοσιογραφική κριτική και μάλιστα σάτιρας. Αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί αιτία έναρξης θρησκευτικού ιερού πολέμου. «Τζιχάντ» σημαίνει ιερός θρησκευτικός πόλεμος.
Οταν οι «διεθνείς επιβολλείς δικαιοσύνης των λαών» βομβάρδιζαν τους ξυπόλητους Αραβικούς λαούς, με τις λεγόμενες έξυπνες κι ανθρωπιστικές τους βόμβες, καταστρέφοντας πολιτισμούς κι αφήνοντας πίσω τους πτώματα και στάχτες, αυτό δεν είναι τρομοκρατία και ναζισμός;
Ολες αυτές οι ενέργειες αποτέλεσαν σπόρους μίσους και ρατσιστικού διαχωρισμού, που θερίζουμε σήμερα τους καρπούς. Και οι καρποί του θερισμού είναι η εξάπλωση του τζιχαντισμού. Βέβαια έχουν κι αυτοί εν μέρει δίκιο, διότι τους προσέβαλαν τη θρησκεία τους, τους βομβάρδισαν τα σπίτια τους, τους σκότωσαν την οικογένειά τους και τους άφησαν ορφανούς. Τώρα ανταποδίδουν τον πόνο που δέχτηκαν. Οπως στρώσει κανείς, έτσι θα κοιμηθεί. Οταν σπέρνεις ανέμους, να περιμένεις να θερίσεις τυφώνες.
Τώρα όλοι οι λαοί τους έχουν ζώσει τα φίδια και οι ηγέτες αρχίζουν να ανησυχούν, διότι βλέπουν ότι η άμεση απειλή βρίσκεται μέσα στο σπίτι τους. Ομως, αντί να αναγνωρίσουν τα εγκληματικά τους λάθη που διέπραξαν προς τους λαούς αυτούς, κάνουν ογκώδεις διαδηλώσεις ως θύματα, παίρνοντας και τη μορφή φιέστας, εναντίον της τζιχαντικής τρομοκρατίας που δέχονται. Για την τρομοκρατία όμως που αυτοί διέσπειραν κι επέβαλλαν τόσα χρόνια, ουδείς λόγος.
Ποιος άραγε είναι ο πραγματικός τρομοκράτης; Ποιο είναι το αυγό του φιδιού και ποιο το φίδι; Μήπως οι πραγματικοί τρομοκράτες χρειάζονται κι αυτοί τρομοκρατία; Μήπως η απουσία του πλανητάρχη από την ογκώδη διαμαρτυρία κατά της τρομοκρατίας ήταν μία συνειδητή και υπεύθυνη στάση;
