Του Ανδρέα Φ. Βασιλείου, Επίτιμου Σχολικού Σύμβουλου, Ειδικού Παιδαγωγού, Πολιτικού Επιστήμονα
Οσο και να χει πετύχει κανείς στη ζωή του, όσο και να χει «προκόψει» με τα κοινά μέτρα, εκείνο που μετρά πάνω απ’ όλα, το μόνο που μπορεί να τον κάνει να αισθανθεί ήρεμος και δικαιωμένος, είναι να δει την οικογένειά του να ανθίζει και να δένεται, τα βλαστάρια του να αποκτούν σταθερό και δυναμικό χαρακτήρα, να χτίζουν μια προσωπικότητα ικανή και να τα ωθήσει στην πρόοδο και την προκοπή.
Και αισθάνθηκα ευτυχισμένος που είχα κάτι να απαντήσω σε εκείνα τα μάτια που με ρωτούσαν εν αγωνία. «Δώστε τους πραγματικές αξίες, στρέψτε τα στον αθλητισμό. Θωρακίστε τα, πλάστε το νου και το κορμί τους». Βλέπoντας πως η απορία είχε φύγει από τα πρόσωπά τους, βάλθηκα να τους εξηγήσω.
Ο αθλητισμός λειτουργεί σαν μια ασπίδα, ένα σκληρό απ’ έξω, μα τρυφερό από μέσα κουκούλι, που προστατεύει τους νέους ανθρώπους απέναντι στην απαξιωτική σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα νοσηρά φαινόμενα της. Δίνει την δυνατότητα στους νέους ανθρώπους να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις και να ανακαλύψουν ότι μπορούν να τις αναπτύξουν πετυχαίνοντας όλο και καλύτερα αποτελέσματα.
Συνειδητοποιούν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτα όταν υπάρχει θέληση και υπομονή, ότι το σώμα και το πνεύμα είναι δύο πράγματα αλληλένδετα, το ένα ωθεί το άλλο να αναπτυχθεί και να καλλιεργηθεί. Μαθαίνουν να συνυπάρχουν, όπως θα συνυπάρξουν και σε όλη την μετέπειτα ζωή τους, να εκτιμούν την προσπάθεια του άλλου, να σέβονται τον κόπο και τον πόνο του. Στον αθλητισμό αναπτύσσεται εκ των πραγμάτων, όλη η γκάμα των διαπροσωπικών και συλλογικών σχέσεων, αναδύεται η έννοια της ομάδας, υφαίνονται δεσμοί αλληλοϋποστήριξης, δεσμοί ισχυροί που κρατάνε μια ζωή. Ακόμα όμως και από τις αρνητικές εμπειρίες που μπορεί να δοκιμάσει το παιδί ή ο νέος κατά την ενασχόληση του με κάποιο άθλημα, θετικά είναι τα διδάγματα.
Η ήττα του γεννά πείσμα για μια επόμενη νίκη. Η πιθανή ζαβολιά σε βάρος του ενισχύει την πίστη στις πραγματικές αρχές του «ευ αγωνίζεσθαι». Η αποτυχία της ομάδας τον κάνει να συνειδητοποιήσει τις ανάγκες για μεγαλύτερο συγχρονισμό, για το καλύτερο «δέσιμο» των μελών, για δική του βελτίωση ώστε να καλυφθούν οι αδυναμίες του συμπαίκτη.
Ο αθλητισμός χτίζει ανθρώπους ολοκληρωμένους που πατάνε γερά στα πόδια τους, που ξέρουν τί θέλουν και πώς να το επιδιώξουν, που είναι κύριοι των δυνάμεων τους. Ανθρώπους που δεν ‘άγονται και φέρονται’ από τις καταστάσεις που δεν λυγίζουν στην πρώτη δυσκολία, που έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, που εκτιμούν τη δική τους αξία και ξέρουν να μετράνε την αξία του άλλου.
Γι’ αυτό και μπορούν να αντισταθούν να αρθρώσουν το ανάστημα τους μη αφήνοντας την ορμή της ζωής να τους παρασύρει. Δεν έχουν ανάγκη να καταφύγουν σε ψεύτικες φυγές, ούτε σε επιφανειακές επιδείξεις για να προβληθούν.
Δεν είναι ακόλουθοι άλλων, αμφίβολης ποιότητας προσώπων, είναι οι ίδιοι ολοκληρωμένες προσωπικότητες αυτόφωνες και επιβλητικές.
