Του Γιάννη Μαντίδη
Με μόνο όπλο το πενάκι τους μάχονται τους σοβαρούς και αγέλαστους του κόσμου, φρούρια απόρθητα σε όλους τους καιρούς. Πολεμικοί ανταποκριτές σε μέτωπο χωρίς αντιμέτωπους εχθρούς. Ο εχθρός εμφανίζεται αργότερα. Και τους αδειάζει τόσες σφαίρες, όσες λέξεις λέγανε τα σκίτσα τους που είχαν χαράξει με δύο γραμμές.
Το πρόβλημα δεν είναι τωρινό. Ούτε οι δημοσιογράφοι του Charlie Hebdo θα είναι τα μόνα θύματα. Φανατικούς κι αμετανόητους εκτελεστές δε βγάζει μόνο το Ισλάμ. Παράγει ανέκαθεν και η πολιτισμένη Ενωμένη Ευρώπη μας, που στέλνει μάλιστα τους πιο επιμελείς για… μετεκπαίδευση στις υπόλοιπες χώρες…
Ασχημοι και θανατηφόροι οι καιροί για σκιτσογράφους και γραφιάδες που σατιρίζουν και σκιτσάρουν την κοσμική σοβαροφάνεια που μας πνίγει. Το ελεύθερο γέλιο απαγορεύεται, θα το πυροβολήσουμε, εκτός και αν στοχεύει άλλους, πέρα από εμάς. Κι όσοι επιμένουν κακό του κεφαλιού τους. Το ΄χουμε δει το έργο σε διαφορετικές βερσιόν. Είναι το ίδιο, μόνο η σκηνοθεσία αλλάζει.
Και μες στη σύγχυση χάσαμε και τον Κένταυρο, ναι εκείνον στο σταυροδρόμι της Αγριάς. Είχε… λέπια, λέει, δεν ήτανε σωστός. Κι ύστερα; Αποκλείεται να ΄χε συνευρεθεί με τη Γοργόνα ο Χείρωνας στα νερά του Σουτραλί και τα καυτά λέπια της Ψαρογυναίκας να κόλλησαν στο ανθρωπόμορφο κορμί του; Γάλλος κι εδώ το θύμα-δημιουργός του Κενταύρου που απορεί για την αρνητική μας άποψη σε ένα διαφορετικό έργο. Οπως απορούσε, θυμάμαι, ο Μέμος Μακρής, που έβαλε καθιστό το Ρήγα, πλάι στο Δημαρχείο, ενώ εμείς τον θέλαμε κι επιμέναμε να μας ατενίζει μόνο εκ του ορθίως…
Ενισχυμένοι κι από άλλους συναδέλφους θα συνεχίσουν να σκιτσάρουν οι δημοσιογράφοι του Charlie Hebdo. Το «φύλλο των επιζώντων» θα κυκλοφορήσει σε εκατομμύρια αντίτυπα μετά το μακελειό. Ο πόλεμος των γραφιάδων είναι παλιός κι εκτείνεται κάθε φορά που υπάρχει θέμα. Και τούτοι και οι επόμενοι θα συνεχίζουν μια ζωή, ξέροντας ότι κάποια ώρα το μελάνι τους θα χυθεί βάφοντας κόκκινα τα χαρτιά τους…
