Εχω την τύχη να μη συμβιώνω σε καθημερινή βάση με τα κυκλοφοριακά προβλήματα του Βόλου και τον περιφερειακό.
Ο δρόμος αυτός φέρει άδοξα το όνομά του καθώς από δρόμος που θα εκινείτο «περιφερειακά» του Βόλου, έχει καταλήξει, όπως του εμέλλετο απλώς ένας εσωτερικός δακτύλιος. Και, σημειώστε το αυτό, το αντιφατικό του όνομα αυτό είναι και η αιτία και βάση των δυσκολιών για την αποδοχή του. Διότι αν στο φαντασμιακό του καθενός ο δρόμος αυτός λειτουργεί σαν οιονεί αυτοκινητόδρομος, είναι αναμενόμενο να πέφτει θύμα των αντιφάσεων και κυρίως να προκαλεί θύματα.
Μαζί με αυτόν και το πολυθρύλητο «τούνελ» που εν είδει συμβολισμού φαίνεται να αποτελεί το τελευταίο υπόσκαφο οχυρό στη μάχη της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Καταλήγει κάτι σαν έκθετο, σαν αδέσποτο, που κανείς δεν το θέλει. Το μη αρτιμελές τούνελ που κινδυνεύει να καταλήξει στον Καιάδα της βολιώτικης μωροφιλοδοξίας. Ο Βασιλάκης Καΐλας των ελληνικών τούνελ – και θα εξηγήσω προς τι το υποκοριστικό αργότερα.
Θα αρχίσω από τα δικά μας και τον Γιώργο Λαμπράκη την προσπάθεια εξορθολογισμού της προσέγγισης στα ορφανά τούνελ. Ο οποίος άρθρο της Τρίτης θέλησε να με πείσει λίγο πολύ, ότι το δικό μας ανώνυμο τούνελ είναι το μοναδικό στον κόσμο που φιλοξενεί δύο (αντίθετες) λωρίδες κυκλοφορίας. Λέω τώρα εγώ μήπως η μεγαλύτερη οδική σήραγγα (στο τέλος πάντα μου βγαίνει το ελληνοπρεπές μου) του κόσμου που βρίσκεται στο Laerdal της Νορβηγίας, μήκους 25 χλμ. (έτος κατασκευής 2000) είναι διπλής κυκλοφορίας; και όμως είναι! Το δεύτερο μεγαλύτερο το Gotthard, 17 χιλιομέτρων είναι επίσης διπλής κυκλοφορίας. Ανεβαίνοντας προς ένα από τα μεγαλύτερα επίσης, αυτό του Montblanc (12 χλμ αυτό), διασχίζει κανείς σειρά μικρότερων σηράγγων, με χαμηλή βεβαίως ταχύτητα. Και όσοι βρέθηκαν στη λίμνη του Comoξέρουν ότι πρέπει υπομονετικά να περάσουν από σειρά -στενών- τούνελ για να απολαύσουν τη μαγεία του τοπίου στη συνέχεια.
Το δικό μας το τούνελ, μικρό και τριανταφυλλένιο-το υποκοριστικό που λέγαμε πριν- , είναι μόλις 600 μέτρων αν δεν σφάλλω τρομερά. Θα θέλαμε ίσως να έχουμε και εμείς τεράστια και διπλά τούνελ (και κανείς δεν μας εμποδίζει να κάνουμε ένα δεύτερο στη συνέχεια αν η ΑΓΕΤ μας το επιτρέψει) θα θέλαμε να το διασχίζουμε με την ίδια ταχύτητα όπως και στον αυτοκινητόδρομο (αν και στα τούνελ των αυτοκινητοδρόμων η ταχύτητα περιορίζεται στα 90 χλμ.) αλλά θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όπως έλεγα στην αρχή ότι το τούνελ αυτό δεν αποτελεί παρά κομμάτι ενός αστικού εντέλει δρόμου – ότι ο δρόμος θα πρέπει να αναμορφωθεί ενδεχόμενα με αυτή τη λογική και ότι θα πρέπει ως οδηγοί να προσαρμοστούμε ήδη στην ιδέα ότι ή θα πάρουμε τον περιφερειακό ή αλλιώς την Πολυμέρη -την μοναδική έξοδο της πόλης προς το νότιο Πήλιο η οποία είναι κατεστραμμένη κυκλοφοριακά- το λέω μετά λόγου γνώσης, παροικών την οδό αυτή της απωλείας. Και ότι σε κάθε περίπτωση θα κινούμαστε με ταχύτητα 50 χλμ. για την δική μας ασφάλεια όπως και των άλλων.
Κάποιοι θα πουν ότι θα έπρεπε να είχαμε κάνει διπλή σήραγγα, διπλές και τριπλές εξόδους κινδύνου, να διορίσουμε πρόσθετους ειδικούς φρουρούς να φυλάνε κάθε μέτρο δρόμου και γενικά να μας ωθήσουν να δώσουμε μάχες οπισθοφυλακής. Η δική μου άποψη είναι ότι αν δεν θέσουμε σε κυκλοφορία την μία και μοναδική μας σήραγγα δεν θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε δεύτερη, ότι αν δεν μάθουμε να οδηγούμε με σωφροσύνη και ασφάλεια θα έχουμε θύματα ανεξαρτήτως του αριθμού σηράγγων και ότι αν είχαμε τα μεταξωτά βρακιά για δρόμους άψογους και ολοκληρωμένους θα τους είχαμε αποκτήσει ήδη σε ελάχιστο χρόνο (και πάλι υπό τον όρο ότι δεν θα υπήρχαν τεχνικές δυσκολίες και αντιδράσεις -στην περίπτωση του Montblanc το δεύτερο τούνελ δεν έγινε διότι ναι μεν δεν αρκούσαν τα λεφτά, αλλά και διότι το αντιστρατεύτηκαν περιβαλλοντικές μειοψηφίες).
*Οι τοποθετήσεις του γράφοντος είναι αυστηρά προσωπικές
