Σήμερα, οι πιο πολλοί νέοι και νέες βιώνουμε στην καθημερινότητα μας τι θα πει μνημόνιο, τι θα πει κυβερνητική πολιτική υπέρ των λίγων πλούσιων, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, εξεταστικά κάτεργα της αμάθειας, χωρίς καθηγητές, βιβλία και θέρμανση, στα νοσοκομεία (αν υπάρχουν ακόμα) χωρίς γιατρούς και κρεβάτια, στη δουλειά, αν αυτή υπάρχει, με τον κίνδυνο της απόλυσης, στο μαγαζί να κουτσό βγει ο μήνας, μπας και γλυτώσουμε το λουκέτο, στο σπίτι με τα τηλέφωνα των εισπρακτικών εταιριών.
Νιώθουμε στο πετσί μας τι θα πει καταστολή και καταδυνάστευση των κοινωνικών και πολιτικών μας δικαιωμάτων, τι θα πει ενοίκιο(χαράτσι) στο οικογενειακό σπίτι που δεν ανήκει στην ουσία σε μας αλλά στην τράπεζα, τι θα πει φτώχια και ανεργία.
Η ανεργία δεν είναι ένας ακόμα στατιστικός Δείκτης, είναι βασικό αίτιο της ταξικής πολιτικής λιτότητας και βασική αιτία για να φεύγουν μαζικά μετανάστες στο εξωτερικό συμμαθητές και φίλοι μας, είναι ένα απόλυτο σημάδι καταστροφής, εκρηκτικό πια στην Θεσσαλία, που δοκιμάζει τις σωματικές και ψυχικές μας αντοχές και δεν αφήνει ανεπηρέαστη σχεδόν καμιά οικογένεια, σχεδόν καμία παρέα νέων στη χώρα. Φτάνει.
Την ίδια ώρα οι κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) της διαπλοκής και των συμφερόντων των λίγων υπερασπίζονται, χωρίς ντροπή απέναντι στη νεολαία που της στερούν το μέλλον, το τραγελαφικό επιχείρημα περί επερχομένης ανάπτυξης, εκεί ψηλά από τον γυάλινο πύργο τους, μακριά από τα ερείπια της κοινωνικής καταστροφής που παρήγαγαν.
Αλλά αυτό το επιχείρημα έχει καταντήσει πιο γραφικό από την Ακρόπολη, έχοντας διατυπωθεί από τα πιο «επίσημα» χείλη (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Ρεν, Μπαρόζο, Σαμαράς κ.α.) από το 2010 μέχρι σήμερα, καμιά 50αριά φορές (κάντε μια αναζήτηση στο ίντερνετ για του λόγου το αληθές) και μπορεί να παραλληλιστεί μόνο με την λαϊκή παροιμία μια του ψεύτη δια του ψεύτη, εβδομηκοστή του ψεύτη. Τέλος.
Την ίδια ώρα οι αρχές τις «τοπικής» «αυτοδιοίκησης» του καταρρέοντας δικομματισμού του χθες (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.), λάμπουν δια της απουσίας τους από όλα τα επίπεδα των διεκδικήσεων των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, εν γένει της κοινωνικής πλειοψηφίας. Υπάρχουν μόνο για να αναπαράγουν τα πελατειακά τους δίκτυα στο τοπικό επίπεδο, για να τονίζουν διαρκώς την αδυναμία τους να σταθούν στο πλευρό των πληττόμενων, για να λειτουργούν ως τοποτηρητές της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και της καταστροφής των κοινωνικών και παραγωγικών δυνατοτήτων της περιφέρειας Θεσσαλίας και των δήμων της και για να προσπαθούν να μας πείσουν ότι εμείς, οι νέοι άνθρωποι, είμαστε να αναγκασμένοι να ζήσουμε στη ζητιανιά (400-500 ευρώ και αν), με αναξιοπρέπεια, και χωρίς καμιά δυνατότητα προγραμματισμού για το μέλλον μας. Ως εδώ.
Όμως πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι αλληλοσυμπληρούμενοι (πλούσιοι και πολιτικάντηδες ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-X.A-συρφετός) είναι αυτοί που ζουν εις βάρος των αναγκών, των επιθυμιών και των δυνατοτήτων μας. Γιατί πιστεύουμε πως η γενιά μας τη στιγμή που απαξιώνεται από το πολιτικό κατεστημένο της σαπίλας, ανθρωποθυσία στο βωμό του κέρδους, προσπαθεί να βρει διέξοδο αξιοποιώντας τη δημιουργικότητα και την φαντασία της, για να ξαναζωγραφίσει τα ζοφερά χρώματα της κρίσης τους.
Η νεολαία που με άμεσο τρόπο βιώνει τη μνημονική επίθεση, είναι ταυτόχρονα μια γενιά με «συλλογικά εφόδια» γνώσης, εξοικείωση με τεχνολογίες, με ανησυχίες και δημιουργικές τάσεις, με διανοιγμένους ορίζοντες σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Αυτή η νεολαία είναι που αγωνίζεται στις πιο αντίξοες συνθήκες, που προσπαθεί να βρει διέξοδο σε παραγωγικά εγχειρήματα-συνεταιρισμούς που κινούνται εκτός πλαισίου ατομικού υπερκέρδους, σε δομές αυτοδιαχείρισης, σε δίκτυα αλληλεγγύης,
Αυτή η νεολαία είναι που αμφισβητεί το κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο, μέσα από θεατρικές και μουσικές ομάδες (καλλιτεχνικές κολεκτίβες) και που επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο διεκδικώντας πραγματική δημοκρατία. Η νεολαία που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αντιφασιστικού αγώνα, ενάντια στο φυλετικό μίσος και τη διάκριση στη βάση του χρώματος και της καταγωγής. Αυτή η νεολαία είναι που έδωσε ζωντάνια και επινοητικότητα στους κοινωνικούς αγώνες στη χώρα, από τις πλατείες και τους αγανακτισμένους μέχρι της Σκουριές και την Κερατέα. Και θα πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή.
Τίποτα δεν μπορεί, να πάει, να αλλάξει, χωρίς εμάς στο προσκήνιο. Ούτε η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου (στη βάση ενός νέου αντιεμπορευματικού παραγωγικού-καταναλωτικού προτύπου), ούτε η αντιστροφή της πυραμίδας(κορυφή: αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης, μέση: ειδικοί, βάση: κοινωνία) στη λήψη των αποφάσεων(στη βάση ενός νέου μοντέλου ελέγχου και συμμετοχής στα κοινά, των από κάτω) δεν θα γίνουν πράξη.
Αν όμως συμμετέχουμε και παλέψουμε μπορούμε να ορίσουμε πώς θα ζήσουμε. Και η νεολαία έδειξε πως μπορεί να ζήσει αλλιώς στα χρόνια του μνημονίου. Για αυτό οι εκλογές στις 18 και 25 Μάη θα γίνουν μάχη της γενιάς μας. Γιατί δεν είναι μια ακόμα εκλογική μάχη. Γιατί θα μείνουμε για να ζήσουμε την αλλαγή. Γιατί θα τολμήσουμε να νικήσουμε.
Δεν είμαστε βάρος για την ελληνική κοινωνία, είμαστε ελπίδα και προοπτική για τον τόπο, και καλά κάνουν να φοβούνται πως η συμμετοχή μας στα κοινωνικά πράγματα, θα φέρει την ανατροπή του σάπιου πολιτικού σκηνικού και του κόσμου των συμφερόντων των λίγων. Θα τους πλακώσει το βάρος της ομορφιάς.
Του Κωνσταντίνου Τσούτση, υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου Μαγνησίας «Δρόμος Ανατροπής για τη Θεσσαλία»
