Το δικαστήριο της ΕΕ θα δώσει όπως φαίνεται τη λύση στο θέμα των ατομικών συμβάσεων στα νοσοκομεία, μετά το προδικαστικό ερώτημα που έστειλαν οι δικαστές του ΣτΕ, προκειμένου να “ερευνήσουν” κατά πόσο αυτή η πρακτική συνάδει με το δίκαιο της ΕΕ.
Υπενθυμίζεται ότι πέρσι, για το ίδιο θέμα, το ΣτΕ είχε μπλοκάρει τις συμβάσεις, με την κυβέρνηση να αλλάζει το νομοθετικό πλαίσιο και το δικαστήριο να καλείται τώρα να αποφανθεί για τις προσλήψεις 59 τραπεζοκόμων-σερβιτόρων, 8 βοηθών μαγείρων και 6 λαντζιέρηδων με σύναψη ατομικών συμβάσεων εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (24 μηνών) στον «Ευαγγελισμό» και 35 ατομικών συμβάσεων εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (24 μηνών) για τις ανάγκες καθαριότητας του Γενικού Ογκολογικού Νοσοκομείου Κηφισιάς «Οι Άγιοι Ανάργυροι».
Αυτό που απασχολεί τους δικαστές του ΣτΕ είναι η συμβατότητα του νέου νόμου (4430/2016) με το Ευρωπαϊκό δίκαιο, αλλά και το εάν οι συμβάσεις αυτές εμπίπτουν στην έννοια της “απασχόλησης” που προβλέπεται ως επιτρεπόμενη παρέκκλιση από κοινοτική οδηγία για τις δημόσιες προμήθειες. Μπορούν δηλαδή οι δημόσιες αρχές να συνάπτουν συμβάσεις απασχόλησης αποκλείοντας τις δημόσιες συμβάσεις και με ποιους όρους;
Επιπλέον, οι επίμαχες προσλήψεις, μπορούν να χαρακτηριστούν απρόβλεπτες ή επείγουσες;
Το ΣτΕ θα αποφανθεί αφού λάβει γνώση των δεδομένων από τους Ευρωπαίους δικαστές.
Αναλυτικότερα, τα τρία ερωτήματα που στάλθηκαν στο ΔΕΕ είναι:
1) Κατά την έννοια του άρθρου 10 περ. ζ΄ της οδηγίας 2014/24, αρκεί για το χαρακτηρισμό μιας σύμβασης ως «σύμβασης απασχόλησης» ότι αποτελεί σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ή πρέπει η σύμβαση αυτή να συνοδεύεται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (πχ ως προς το είδος της εργασίας, τις συνθήκες σύναψης, τα προσόντα των υποψηφίων, τα στοιχεία της διαδικασίας επιλογής τους), ώστε η επιλογή κάθε εργαζομένου να είναι αποτέλεσμα εξατομικευμένης κρίσης και υποκειμενικής εκτίμησης της προσωπικότητάς του από τον εργοδότη; Συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου οι οποίες καταρτίζονται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, όπως ο χρόνος ανεργίας του υποψηφίου, η προηγούμενη εμπειρία ή ο αριθμός των ανήλικων τέκνων, κατόπιν ενός τυπικού ελέγχου δικαιολογητικών και μιας προκαθορισμένης μοριοδότησης των ως άνω κριτηρίων, όπως οι συμβάσεις του άρθρου 63 του ν. 4430/2016, μπορούν να θεωρηθούν ως «συμβάσεις απασχόλησης» κατά την έννοια του άρθρου 10 περ. ζ΄ της οδηγίας 2014/24;
2) Κατά την έννοια των διατάξεων της οδηγίας 2014/24 (άρθρα 1 παρ. 4, 18 παρ. 1 και 2, 19 παρ. 1, 32 και 57, σε συνδυασμό με την 5η αιτιολογική σκέψη), της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρα 49 και 56) και του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (άρθρα 16 και 52), καθώς και των αρχών της ίσης μεταχείρισης, της διαφάνειας και της αναλογικότητας, η προσφυγή των δημοσίων αρχών σε άλλα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των συμβάσεων απασχόλησης, κατ’ αποκλεισμό των δημοσίων συμβάσεων, προκειμένου να εκπληρώνουν οι ίδιες υποχρεώσεις δημοσίου συμφέροντος, είναι επιτρεπτή και υπό ποιές, ενδεχομένως, προϋποθέσεις, όταν η προσφυγή αυτή δεν έχει χαρακτήρα πάγιας οργάνωσης της δημόσιας υπηρεσίας, αλλά – όπως στην περίπτωση του άρθρου 63 του ν. 4430/2016 – γίνεται για ορισμένη χρονική περίοδο και για να αντιμετωπισθούν έκτακτες περιστάσεις, καθώς και για λόγους που ανάγονται στην αποτελεσματικότητα του ανταγωνισμού ή τη νομιμότητα της λειτουργίας των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην αγορά δημοσίων συμβάσεων; Λόγοι με το περιεχόμενο αυτό, καθώς και περιστάσεις όπως η αδυναμία απρόσκοπτης εκτέλεσης δημόσιας σύμβασης ή η επίτευξη μείζονος δημοσιονομικού οφέλους έναντι μιας δημόσιας σύμβασης, μπορούν να θεωρηθούν ως επιτακτικοί λόγοι γενικού συμφέροντος, που δικαιολογούν τη λήψη ενός μέτρου που οδηγεί σε έναν σοβαρό σε έκταση και διάρκεια περιορισμό της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο πεδίο των δημοσίων συμβάσεων;
3) Κατά την έννοια του άρθρου 1 της οδηγίας 89/665, όπως ισχύει, εξαιρείται από το πεδίο εφαρμογής της η δικαστική προστασία κατά απόφασης δημόσιας αρχής, όπως οι προσβαλλόμενες στην κύρια δίκη, για την ανάθεση σύμβασης που φέρεται ως μη εμπίπτουσα στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2014/24 (π.χ. ως «σύμβαση απασχόλησης»), όταν την προσφυγή ασκεί οικονομικός φορέας που θα είχε έννομο συμφέρον να του ανατεθεί όμοια δημόσια σύμβαση και ισχυρίζεται ότι παρανόμως δεν εφαρμόσθηκε η οδηγία 2014/24 υπό την αντίληψη ότι ήταν επιτρεπτή η μη εφαρμογή της;
