Τις αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο που διέπει την ποινική ευθύνη πολιτικών προσώπων ανέλυσε ο υπουργός Δικαιοσύνης, μιλώντας στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Οι κυριότερες από αυτές είναι η εξίσωση του χρόνου παραγραφής των αδικημάτων των υπουργών και υφυπουργών με εκείνη που ισχύει για τους απλούς πολίτες και ο υπολογισμός του χρόνου παραγραφής: από την ώρα που το αδίκημα παρήγαγε αποτελέσματα σε βάρος του Δημοσίου και όχι από την ώρα της τέλεσής του.
Τα παραπάνω, σημαίνουν στην πράξη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου παραγραφής των αδικημάτων των υπουργών και υφυπουργών, φέρνοντας μάλιστα τους τελευταίους σε δυσμενέστερη θέση έναντι εκείνης των πολιτών, των οποίων τα αδικήματα παραγράφονται ύστερα από 5 χρόνια (πλημμελήματα), ή 15-20 χρόνια (κακουργήματα), της χρονικής απόστασης υπολογιζόμενης από το χρόνο τέλεσής τους.
Σε κάθε περίπτωση -όπως διευκρίνισε μιλώντας στους δημοσιογράφους- ο νέος νόμος είναι αδύνατον νομικά να λειτουργήσει αναδρομικά – δεν αφορά δηλαδή τις τρέχουσες Εξεταστικές Επιτροπές.
Ενστάσεις για το χρονικό όριο της παραγραφής υπήρξαν αρκετές.
Ο Μάκης Βορίδης (ΛΑΟΣ) παρατήρησε πως από ένα καθεστώς υπερβολικά ευνοϊκής αντιμετώπισης των μελών της κυβέρνησης, οδηγούμαστε σε ένα καθεστώς όπου ο υπουργός βρίσκεται σε χειρότερη θέση από έναν απλό πολίτη.
Ο Τάσος Νεράντζης (ΝΔ) πρότεινε αύξηση του χρόνου παραγραφής, αλλά όχι πλήρη εξίσωση με τα προβλεπόμενα για τα μη πολιτικά πρόσωπα, καθώς με το νέο σύστημα οι εκκρεμότητες είναι δυνατόν να συντηρούνται επί μακρόν.
Ο Απόστολος Κακλαμάνης (ΠΑΣΟΚ) μάλιστα αντιπρότεινε και τη δυνατότητα εφαρμογής του υφιστάμενου πλαισίου, με απλή αναστολή του χρόνου της προθεσμίας δίωξης υπουργού, για όσο διάστημα βρίσκεται στην κυβέρνηση το κόμμα στο οποίο ανήκει.
Μεταξύ των προτάσεων που διατύπωσε το ΚΚΕ είναι να δίνεται η δυνατότητα συγκρότησης Εξεταστικών Επιτροπών και εκ μέρους της αντιπολίτευσης.
Δύο από τις προτάσεις του υπουργού συνάντησαν την αντίρρηση της Επιτροπής:
* η πρόταση που θέλει το σαφή προσδιορισμό της «άσκησης των υπουργικών καθηκόντων» προκειμένου το αδίκημα που έχει διαπράξει κάποιος υπουργός κατά τη διάρκεια της άσκησης αυτής, να υπαχθεί στην αρμοδιότητα του συγκεκριμένου νόμου
* Η πρόταση που θέλει τη σύνταξη ενός εισηγητικού δικαστικού «συμπεράσματος» μετά την αποστολή της υπόθεσης στη Βουλή, εκ μέρους του εισαγγελέα.
