Εκδήλωση παρουσίασης των βιβλίων της Αρετής Τζανετοπούλου, διευθύντριας του Μουσικού Σχολείου Βόλου, με θέμα τη Μικρασιάτισσα, διοργανώνουν οι εκδόσεις ΗΡΑ εκδοτική και ο σύλλογος «Ιωνία», την Τρίτη 6 Ιουνίου στις 20:30 στο Αχίλλειο.
Συγκεκριμένα θα παρουσιαστούν τα βιβλία: «Λογοτεχνικές αναπαραστάσεις της Μικρασιάτισσας. Η οικεία ξένη στην Ιωνία και η πρόσφυγας στην πατρίδα της» και «Η αναγνώριση του ξένου στη λογοτεχνία. Το παράδειγμα της Μικρασιάτισσας». Τα βιβλία θα παρουσιάσουν η Ιωάννα Λαλιώτου, αναπληρώτρια καθηγήτρια, αντιπρύτανης Διεθνών και Δημοσίων Σχέσεων του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και η Ματίνα Μωραϊτη, φιλόλογος με διακρίσεις στη λογοτεχνία. Την εκδήλωση, που είναι αφιερωμένη στην μνήμη της Άννας Αϊβαζόγλου ως φόρος τιμής στη Μικρασιάτισσα μάνα, θα πλαισιώσουν μουσικά ο Βασίλης Αγροκώστας και ο Κωνσταντίνος Γεδίκης.
«Η Μικρασία είναι μνήμη, είναι ιστορία κάθε Έλληνα αλλά και προσωπική ιστορία και μνήμη μιας και κατάγομαι από την μεριά ενός παππού από την Κωνσταντινούπολη. Έτσι οι ιστορίες που σαν παραμύθι με συντρόφευαν στα παιδικά μου χρόνια, έγιναν προορισμός ας πούμε, ένας από τους προορισμούς της ζωής», όπως αναφέρει η συγγραφέας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Τα δύο βιβλία που θα παρουσιαστούν είναι δύο μελέτες με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα, τη Μικρασιάτισσα και οδηγό τη λογοτεχνία. «Άρα η ενασχόληση είναι με τη Μικρασία μέσα από τη Λογοτεχνία. Επέλεξα μέσα από την ερμηνεία των λογοτεχνικών κειμένων να παρουσιάσω τη λογοτεχνική εικόνα της γυναίκας της Μικρασίας, η οποία είναι γοητευτική, δυνατή, ευαίσθητη, δυναμική, ευάλωτη, είναι η γυναίκα η οποία υφίσταται αλλά και διαχειρίζεται τη μοίρα της», εξηγεί η ίδια.
Αναλύοντας το περιεχόμενο των δύο βιβλίων, η κ. Τζανετοπούλου αναφέρει ότι το πρώτο βιβλίο «Μελετώντας τον Ξένο στη Λογοτεχνία. Μια εικονολογική ανάλυση της Μικρασιάτισσας» απευθύνεται σε φιλολόγους, σε εκπαιδευτικούς οι οποίοι θέλουν να «ανακαλύψουν» με τους μαθητές τους τον «ξένο», τον «πρόσφυγα», τον «Άλλον». Με τη βοήθεια μιας συγκεκριμένης μεθόδου, της εικονολογικής ανάλυσης (imagologie) μελετούμε τον «ξένο» στην λογοτεχνία. «Bασικό θέμα της imagologie αποτελεί η ταυτότητα. Η ταυτότητα συνδέεται με τις έννοιες της ετερότητας. Περίπλοκες διαδικασίες επαφής πολιτισμών, ανταλλαγής αλλά και διαφοροποίησης, συγκροτούν αναπαραστάσεις συλλογικών πολιτιστικών ταυτοτήτων, εθνικές εικόνες του εαυτού και του Άλλου που μπορεί να συζητηθούν και να αναλυθούν μέσα στην τάξη και να αποτελέσουν αφετηρία προβληματισμών και διάδρασης ιδεών σ’ ένα θέμα καίριο και για την εποχή μας, αυτό του πρόσφυγα. Στο βιβλίο μας παρουσιάζεται λοιπόν η θεωρία αυτή της λογοτεχνίας με το παράδειγμα της Μικρασιάτισσας», σημειώνει η ίδια.
Στο δεύτερο βιβλίο, αντίστοιχα, μέσα από την πεζογραφία της γενιάς του τριάντα παρουσιάζεται η εικόνα της Γυναίκας της Μικρασίας που στην Ανατολή ήταν η «οικεία ξένη» και στην Ελλάδα η «πρόσφυγας». Η λογοτεχνία «με κοινό τόπο τη μνήμη, την ιστορία, τη βιωμένη εμπειρία, τα φορτία της συναισθηματικής έντασης, του αφηγηματικού χρόνου κατά τη διάρκεια της ειρηνικής περιόδου στην Μικρασία, της καταστροφής, της προσφυγικής ώρας των Ρωμιών και των αφηγηματικών φωνών που αρθρώνουν βιωματικό, αυτοβιογραφούμενο ή καθαρά μυθοπλαστικό λόγο, γίνεται το αντικείμενο της μελέτης μας όσον αφορά στην εικόνα της Μικρασιάτισσας. Θεωρώ ότι η ιστορία γίνεται το κύτταρο της λογοτεχνίας και η λογοτεχνία είναι αυτή που καθιερώνει την ιστορία στη συνείδηση των μαζών» τονίζει η κ. Τζανετοπούλου.
Δίνοντας το στίγμα της Μικρασιάτισσας, ως καταστάλαγμα της έρευνάς της, η διευθύντρια του Μουσικού σχολείου Βόλου επισημαίνει ότι: «Είναι η γυναίκα στην οποία όλες θα θέλαμε να μοιάσουμε… αυτή που ξέρει να διαχειρίζεται με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια τη μοίρα της, αυτή που κρύβει την Ανατολή και τη Δύση μέσα της, μια γυναίκα που η αναπόληση του παρελθόντος και η διαχείριση της συλλογικής και προσωπικής μνήμης γίνεται, ένας αποφασιστικός δεσμός για την ανασυγκρότηση της ζωής της και η βάση για να χτίσουν μια καινούρια ζωή και μια καινούρια ταυτότητα. Είναι αυτή που σύμφωνα με την Μ. Ιορδανίδου ξέρει να σκορπά την χαρά και την ευδαιμονία. «Όταν η Λωξάντρα τελείωνε το μαγείρεμα, έβγαζε την ποδιά της κουζίνας, έτριβε τα χέρια της με λεμονόκουπα και ανέβαινε στην τραπεζαρία, σέρνοντας από πίσω όλες τις μοσκές της Δύσης και της Ανατολής. Σκορπώντας γύρω της χαρά και ευδαιμονία».
ΓΛ. ΥΔΡ.
