Της Ελένης Χάνου
Αντιμέτωπες με καθημερινά οικογενειακά δράματα και θύματα ανήλικα παιδιά έρχονται ολοένα και πιο συχνά οι κοινωνικές υπηρεσίες του νομού.
Στην εποχή της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, η ανεργία, η έλλειψη χρημάτων για τη διασφάλιση βασικών αγαθών φαίνεται να αποτελούν τις γενεσιουργές αιτίες των οικογενειακών δραμάτων. Γονείς αδυνατούν να διαχειριστούν τις δυσκολίες και την πληρώνουν αθώες ψυχές.
Απίστευτες ιστορίες καλούνται να διαχειριστούν οι κοινωνικοί λειτουργοί: παραμέληση ανηλίκων, εγκατάλειψη, κακοποίηση. Μόνο τις τελευταίες ημέρες, δύο φορές η τοπική κοινωνία βίωσε σοκ από παρόμοιες υποθέσεις. Μία νεαρή μητέρα ήθελε να δώσει προς υιοθεσία τα δύο μεγαλύτερα από τα τέσσερα παιδιά της, επειδή δεν μπορεί να τα συντηρήσει. Άλλη μία μητέρα ζητά από το 14χρονο αγοράκι της να φύγει από το σπίτι και να πάει να δουλέψει για να συντηρηθεί. Τρία παιδιά βρίσκονται εγκαταλελειμμένα στην παιδιατρική του Νοσοκομείου Βόλου, σε περιβάλλον ακατάλληλο για να μεγαλώνουν. Δεν είναι τα νοσοκομεία… σπίτι για εγκαταλελειμμένες ψυχές.
Κοινωνικοί λειτουργοί που προσπαθούσαν να δώσουν λύσεις, να απαλύνουν τουλάχιστον τον ανθρώπινο πόνο που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια, ιδίως στις παιδικές καρδιές, δεν έχουν να διαχειριστούν μόνο τις δύσκολες αυτές καταστάσεις.
Η έξαρση τέτοιων φαινομένων έχει γεμίσει ασφυκτικά τα ιδρύματα από περιστατικά παιδιών που μεγαλώνουν μακριά από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Ακόμη όμως και να υπάρχει η δυνατότητα φιλοξενίας παιδιών, τα καταστατικά των ιδρυμάτων προκαλούν αδιέξοδο στις κοινωνικές υπηρεσίες. Προβλέπεται η υποδοχή παιδιών έως 12 ετών. Για τα μεγαλύτερα παιδιά δεν υπάρχει πρόβλεψη τι θα απογίνουν.
Κι όμως παιδί θεωρείται και το 13χρονο και το 14χρονο, και έως την ενηλικίωση που έχει οριστεί στα 18 έτη. Και φυσικά, η παραμέληση, η εγκατάλειψη, η κακοποίηση παιδιών δεν έχει φραγμό στην ηλικία. «Και το 14χρονο παιδί και το 16χρονο μπορούν να είναι θύματα. Ούτε η εγκατάλειψη, ούτε η παραμέληση ή η κακοποίηση σταματά για ένα παιδί στην ηλικία των 12 ετών. Δεν ξέρουμε πού να απευθυνθούμε για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά», η κραυγή αγωνίας κοινωνικής λειτουργού της περιοχής και κάθε κοινωνικής λειτουργού που καλείται να διαχειριστεί δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, και την ίδια ώρα έρχεται αντιμέτωπη με περιορισμούς καταστατικών, έλλειψη υποδομών και κενά νόμου.
Ισως αυτή η κραυγή αγωνίας να πρέπει να ενεργοποιήσει το κράτος και τους φορείς, για τη δημιουργία δομών που θα καλύψουν το κενό που υπάρχει σήμερα και που δημιουργεί αδιέξοδα.
