Η επιστροφή του Μπιλ Γκέιτς στο Χάρβαρντ, το περασμένο Σαββατοκύριακο, για ένα σεμινάριο με τη μορφή ερωταπαντήσεων (στο πλαίσιο σχετικού προγράμματος του πανεπιστημίου) έδωσε την ευκαιρία στον συγγραφέα Γουόλτερ Ισαάκσον, (που συγγράφει βιβλίο για τους πρωτοπόρους της ψηφιακής εποχής) να ανακαλέσει τα απίστευτα φοιητικά χρόνια του Γκέιτς στο διάσημο πανεπιστήμιο.
Το Χάρβαρντ δεν ήταν η μόνη επιλογή του Γκέιτς:
Σύμφωνα με το συγγραφέα, μαθητής λυκείου ων ακόμη, Μπιλ Γκέιτς, έκανε αίτηση σε τρία ιδρύματα Το Harvard, το Yale και το Princeton.
Στο καθένα όμως επέλεξε διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης:
Δεν έκανε αίτηση στο MIT για να παίξει φλιπεράκι Για το Γέιλ εμφανίστηκε ως επίδοξος πολιτικός δίνοντας έμφαση σε ένα μήνα που πέρασε στην Ουάσινγκτον ως κλητήρας στο Κογκρέσο.
Στο Πρίνστον, «πούλησε» την επιθυμία του να γίνει μηχανικός υπολογιστών.
Και στο Χάρβαρντ, εμφανίστηκε ως λάτρης των μαθηματικών.
Είχε επίσης σκεφτεί και το ΜΙΤ, αλλά την τελευταία στιγμή ακύρωσε τη συνέντευξη για να παίξει φλιπεράκι.
Ο Γκέιτς έγινε δεκτός και από τα τρία πανεπιστήμια. Διάλεξε τελικά το Χάρβαρντ, όπου η πρώτη προειδοποίηση που έλαβε ήταν: «Θα υπάρξουν πιο έξυπνα παιδιά από εσένα εδώ» του είχε διαμηνύσει ο συμμαθητής του, Άλλεν.
«Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν υπάρχει περίπτωση» απαντούσε ο Γκέιτς.
Όταν του ζητήθηκε να περιγράψει τον τύπο συγκατοίκου που θα προτιμούσε, ο Γκέιτς ζήτησε έναν αφροαμερικανό και έναν ξένο φοιτητή.
Αλλόκοτα συναρπαστικός Έμεινε τελικά στην εστία Wigglesworth Hall με τον Σαν Ζνάιμερ, ένα «σπασίκλα» από φτωχή οικογένεια Εβραίων προσφύγων στο Μόντρεαλ και τον Τζιμ Τζένκινς, έναν μαύρο φοιτητή από την Τσατανούγκα του Τένεσι.
Ο Ζνάιμερ, βρήκε τον Γκέιτς φιλικό και αλλόκοτα συναρπαστικό, ενώ είχε εντυπωσιαστεί από το εντατικό και πολύ σκληρό πρόγραμμα σπουδών του. «Συνήθιζε να περνά 36 ώρες μπροστά στον υπολογιστή, μετά να καταρρέει για 10 ώρες, στη συνέχεια να βγαίνει έξω, να αγοράζει μια πίτσα και να επιστρέφει πάλι στην εστία» όπως θυμάται.
«Και εάν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να αρχίσει πάλι στις 3 το πρωί, δεν τον πείραζε».
Μπρος πίσω την καρέκλα Όταν εργαζόταν σκληρά, συνήθιζε να κάνει μπρος πίσω στην καρέκλα του. Στη συνέχεια, άρπαζε τον Ζνάιμερ για ένα τρελό παιχνίδι πινγκ πονγκ, ή για ένα παιχνίδι στο Ατάρι ακόμη και το spacewar, ένα θρυλικό παιχνίδι που εφευρέθηκε στο ΜΙΤ.
Οι προειδοποιήσεις του Άλλεν πως δε θα είναι πάντα το πιο έξυπνο παιδί στην τάξη αποδείχθηκαν ήταν αληθινές.
Υπήρχε ένας καινούριος φοιτητής που έμενε ακριβώς πάνω από το δικό τους δωμάτιο και ήταν καλύτερος στα μαθηματικά από ό,τι ο Γκέιτς: Λεγόταν Άντι Μπράιτερμαν και καταγόταν από τη Βαλτιμόρη.
Πίτσα και μαθηματικά Πάλευαν με ένα μαθηματικό πρόβλημα στο δωμάτιο του Μπράιτερμαν όλη τη νύχτα, τρώγοντας πίτσα.
«Ο Μπιλ ήταν επίμονος» θυμάται ο Μπράιτερμαν, τόσο στα μαθηματικά όσο και στο πόκερ. «Ήταν επίσης καλός συζητητής».
Επέμενε δε από τότε – προεξοφλώντας τη δημιουργία του Ιντερνετ- πως σύντομα κάθε άνθρωπος θα έχει σπίτι του έναν υπολογιστή με τον οποίο θα μπορεί να ανατρέχει σε βιβλία και άλλες πληροφορίες.
Παρακολουθούσε τα μαθήματα που δεν είχε δηλώσει Ο Γκέιτς ήταν ιδιότροπος μέχρι… παραφροσύνης και σαν φοιτητής έχοντας αναπτύξει ένα ιδιαίτερο, «επαναστατικό» μοτίβο:
Δεν πήγαινε στις διαλέξεις των μαθημάτων που είχε επιλέξει, αλλά παρακολουθούσε μαθήματα που δεν είχε πάρει. Τήρησε δε αυτόν τον κανόνα με ευλάβεια. Και για να το καταφέρει ακολουθούσε την εξής τακτική:
«Όταν ήμουν δευτεροετής φοιτητής, παρακολουθούσα μαθήματα που παραδίδονταν ακριβώς πάνω στις ώρες των μαθημάτων που είχα επιλέξει, ώστε να είμαι σίγουρος ότι δε θα έκανα λάθος» θυμάται ο ίδιος ο Γκέιτς.
ethnos.gr
