Κομμώτρια σταρ και μοντέλων επί είκοσι χρόνια, στα φωτογραφικά στούντιο των μεγαλύτερων φωτογράφων και στη συνέχεια ιδιοκτήτρια μεγάλου κομμωτηρίου στο κέντρο του Παρισιού, η Lucia Iraci, 60 ετών, βάζει τώρα το ταλέντο της στην υπηρεσία των πιο αδύναμων.
Το 2006 ίδρυσε τον σύλλογο «Joséphine για την ομορφιά των γυναικών» με στόχο να επιτρέψει σε πολλές γυναίκες να ξαναβρούν την χαμένη αυτοεκτίμησή τους. Ανοιξε ήδη δύο κοινωνικά κομμωτήρια στο Παρίσι και στην πόλη Μουλάν και θα ανοίξει ένα τρίτο στην πόλη Κλερμόν Φεράν. Ταυτόχρονα άνοιξε μια σχολή δωρεάν για να επιμορφώνει άτομα στην τέχνη της κομμωτικής.
«Ενιωθα την ανάγκη να βοηθήσω γυναίκες να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Το να βρεις ένα σπίτι, φαγητό και δουλειά είναι ουσιώδη πράγματα. Αλλά αν δεν έχεις εκτίμηση στον εαυτό σου πώς να τα καταφέρεις; Η ελαφρότητα της ζωής έχει κι αυτή τη χρησιμότητά της. Το 2006 άνοιξα τον σύλλογο «Joséphine για την ομορφιά των γυναικών» στη μνήμη της αδελφής μου, δηλώνει στην Le Monde.
Ξεκίνησα να κουρεύω και να χτενίζω τις μαμάδες σε παιδικό σταθμό, σε προάστιο του Παρισιού. Χτένιζα κυρίως γυναίκες που καθάριζαν σπίτια στη γειτονιά. Στη συνέχεια άνοιξα το δικό μου κομμωτήριο, κάθε Δευτέρα, σε αυτές τις γυναίκες. Ερχονταν δειλά, φοβισμένες. Ηταν οι ομορφότερες Δευτέρες της ζωής μου και υπέφερα γιατί δεν μπορούσα να εξυπηρετήσω περισσότερες.
Με τη βοήθεια του συλλόγου ELLE και του Δήμου του Παρισιού, μπόρεσα να ανοίξω το πρώτο κοινωνικό κομμωτήριο στην συνοικία των Αράβων και Μαύρων, στο 19ο διαμέρισμα του Παρισιού. Ερχονταν εκεί γυναίκες από 16 ως 60 ετών: θύματα βίας, νεαρές ανύπαντρες μητέρες, πόρνες, θύματα σύγχρονης σκλαβιάς, μερικές μετανάστριες, γυναίκες με μονογονεϊκή οικογένεια κυρίως.
Μας έδιναν τα ονόματά τους εξήντα περίπου σύλλογοι ή η αστυνομία ανηλίκων. Ορισμένες ήξεραν για εμάς από τις εφημερίδες ή έρχονταν συστημένες από τον ΟΑΕΔ. Ασχοληθήκαμε με γυναίκες στη φάση που ήταν έτοιμες να καταρρεύσουν.
Προτείνουμε στο κοινωνικό κομμωτήριο πολλές υπηρεσίες: αποτρίχωση, περιποίηση προσώπου, σώματος, συμβουλές εικόνας. Ορισμένες φίρμες ρούχων μας δίνουν ρούχα και τα δανείζουμε για λίγο ή για μια συνέντευξη. Τους προτείνουμε να δουν κάποιον ψυχολόγο, μια βοήθεια για να γράψουν το βιογραφικό τους, μια προσομείωση συνέντευξης για δουλειά, σενιμάρια επιμόρφωσης.
Στα έξι χρόνια που δουλεύουμε μαζί τους, μόνο το 10-20% ξαναβρίσκει δουλειά, αλλά πολλές κατόρθωσαν τουλάχιστον να σηκωθούν από το χώμα. Η διαδικασία παίρνει πολύ χρόνο. Την πρώτη φορά που έρχονται συνήθως βάζουν τα κλάματα, συνειδητοποιούν το πρόβλημά τους, είναι πολύ συγκινητικό. Τις αγγίζουμε, τους μιλάμε, τα λόγια βγαίνουν δύσκολα. Δίνουμε λίγη ελαφρότητα σε γυναίκες που κατακλύζονται από ντροπή και ενοχές.
Σιγά σιγά ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους. Αφήνουν την απομόνωση και νιώθουν εδώ σαν στο σπίτι τους. Μας λένε: «Ξέρω ότι δεν αξίζω τίποτα», ή «θέλω να ξαναπιάσω δουλειά». Το να νιώσουν όμορφες είναι ένα πρώτο βήμα στη ζωή.
Οπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι εγώ πίστευα ότι η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση αγγίζει μόνο τα άτομα χωρίς εκπαίδευση. Σοκαρίστηκα όταν είδα γυναίκες μηχανικούς, πρώην επικεφαλής επιχειρήσεων, ερευνήτριες. Γυναίκες που επλήγησαν από έναν χωρισμό ή ανεργία και πέφτουν στην κατάθλιψη και την απομόνωση, πολύ γρήγορα. Εμαθα επίσης ότι δίνει μεγάλη ικανοποίηση να προσφέρεις, εγώ παίρνω περισσότερα από όσα δίνω».
