Αναμφίβολα, πολιτικά και επικοινωνιακά η εμφάνιση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας στο Ζάππειο πέτυχε. Το αποδεικνύει το εύρος της δημοσιότητας των συγκεκριμένων θέσεων και μάλιστα σε δύσκολες επικοινωνιακές μέρες με το κέντρο της Αθήνας να φλέγεται.
Με λίγα ο κ. Σαμαράς τάχθηκε υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και μεταξύ των κυριότερων μέτρων που εισηγήθηκε είναι: μείωση φορολογικών συντελεστών, νομιμοποίηση αυθαιρέτων, εξόφληση οφειλών του κράτους προς τους ιδιώτες, επαναφορά του ύψους των συντάξεων στους χαμηλοσυνταξιούχους, σχεδιασμένες αποκρατικοποιήσεις με αναπτυξιακά κριτήρια. Ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε πως η κυβέρνηση είχε προσχεδιάσει την προσφυγή στο ΔΝΤ και δεν διαπραγματεύτηκε τίποτα. Άλλες χώρες υπέγραψαν μνημόνια με καλύτερους όρους, γιατί τους διαπραγματεύτηκαν, σημείωσε. Από τη συνάντηση του Λουξεμβούργου φάνηκε πως από ισότιμοι εταίροι κοντεύουμε να γίνουμε απλοί δανειολήπτες, παρατήρησε.
Ως βασική του προτεραιότητα έθεσε τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, τολμηρή και άμεση αλλά και μεσοπρόθεσμη. Χαρακτηριστικά ανέφερε συντελεστή κερδών 15% για όλες τις εταιρίες. Ο ανώτατος συντελεστής φορολογίας εισοδήματος αρχικά από το 45% στο 40% και ο ΦΠΑ από 23% σε 19%, ενώ για τις τουριστικές επιχειρήσεις στο 5,5%. Για τα καύσιμα είπε ότι θα αφαιρεθεί σε δύο χρόνια ο ειδικός φόρος. Και προέταξε τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, κατά το παράδειγμα της Ιρλανδίας, αλλά με δρακόντειες ποινές για τη μαύρη εργασία.
Οι παράγοντες της αγοράς τοποθετήθηκαν άμεσα στις θέσεις του Αντώνη Σαμαρά. Ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας υπογράμμισε ότι «σηματοδοτούν μια νέα σχέση κράτους και πολίτη, θέτουν σε στέρεη βάση το θέμα της επανεκκίνησης της οικονομίας και έχουν ως προϋπόθεση την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του υφιστάμενου Μνημονίου». «Απλά και εφαρμόσιμα χαρακτήρισε τα μέτρα που θα δώσουν διέξοδο στα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας» ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας. «Για κοστολογημένες ρεαλιστικές λύσεις που καταδεικνύουν ότι υπάρχουν ακόμα βήματα που οδηγούν στην υπέρβαση της ύφεσης» έκανε λόγο ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου. Θετική κατά συνέπεια η πρώτη αντίδραση της αγοράς.
Η κυβέρνηση σε μια πρώτη, ίσως και βιαστική αντίδραση των οικονομικών στελεχών της και υπό το δικαιολογημένο άγχος επιβεβαίωσης της υφιστάμενης οικονομικής πολιτικής χαρακτήρισε τα μέτρα ανεδαφικά και επιζήμια για την προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας. Στη συνέχεια επικράτησαν πιο ώριμες, ίσως και πιο ευέλικτες θέσεις. Η κυβέρνηση είδε θετικά σημεία και μάλιστα εξήγγειλε και την ενσωμάτωση ορισμένων εκ των προτάσεων Σαμαρά.
Δεν γνωρίζουμε αν οι συγκεκριμένες προτάσεις μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την επίλυση του οικονομικού προβλήματος, ούτε αν η κυβέρνηση κινείται με αγαθούς σκοπούς ή με στόχο την επίτευξη της επιβεβλημένης από τους δανειστές μας πολιτική συναίνεση. Αυτά θα αποδειχθούν στο εγγύτερο ή το απώτερο μέλλον.
Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι υπάρχουν τώρα δύο, έστω και όχι συγκρουόμενες, πάντως ευδιάκριτες προτάσεις για το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Αυτό είναι κέρδος για τη Δημοκρατία σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία. Τα μονοπώλια ακόμη και στην άποψη ποτέ δεν λειτούργησαν επ’ ωφελεία των πολλών…
Οι μυστικές καταθέσεις
Ελλήνων στην Ελβετία
Επανερχόμαστε στο θέμα των καταθέσεων των Ελλήνων στις τράπεζες της Ελβετίας και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους, διότι το θεωρούμε ζήτημα ύψιστης οικονομικής σημασίας και γιατί υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις.
Είναι γνωστό ότι το γερμανικό περιοδικό DEL SPIEGEL ανεβάζει το ύψος των συγκεκριμένων Ελληνικών καταθέσεων στα 600 δισ. ευρώ! Οικονομικοί αναλυτές θεωρούν ότι το ποσό θεωρείται υπερβολικό και κάνουν λόγω για τα μισά χρήματα, δηλαδή περίπου 300 δισ., ενώ μόλις πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου παραδέχθηκε ότι οι ειδικές ελεγκτικές αρχές έχουν εντοπίσει περίπου 35 δισ. τέτοιων καταθέσεων και συνεχίζουν τις έρευνες. Όποιο ποσό και αν ισχύει μιλάμε για πραγματικούς θησαυρούς. Είναι παράνομα αυτά τα χρήματα; Υπάρχουν δύο κατηγορίες. Αυτά που δηλώθηκαν στη χώρα κτήσης και στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων όδευσαν προς την Ελβετία και όσα έχουν αποκτηθεί ως αδήλωτα – μαύρα και γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των ξένων τραπεζών.
Σήμερα, μια τριετία μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης που εξάντλησε τους κρατικούς ισολογισμούς, κυβερνήσεις και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού είναι περισσότερο από ποτέ αποφασισμένες να κάμψουν το αυστηρό καθεστώς του τραπεζικού απορρήτου στην Ελβετία. Τον περασμένο Οκτώβριο, η Βέρνη υπέγραψε κατ’ αρχήν συμφωνίες με τη Γερμανία και τη Βρετανία για τη φορολόγηση «μυστικών» καταθέσεων που διατηρούν υπήκοοι των δυο κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ελβετικές τράπεζες. Η ελβετική κυβέρνηση επιθυμεί να κλείσει αυτό το κεφάλαιο το τάχιστο δυνατό για να περιορίσει τη ζημία που έχει ήδη προκληθεί στον τραπεζικό κλάδο, ο οποίος εκπροσωπεί το 11% του ΑΕΠ και απασχολεί 200.000 άτομα, το 5,6% του εργατικού δυναμικού της χώρας.
Το καθεστώς τραπεζικού απορρήτου προσδίδει εδώ και δεκαετίες ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην ελβετική οικονομία, ανοίγοντας τον δρόμο για τη δημιουργία και άλλων φορολογικών παραδείσων. Όμως, μετά την υπόθεση της UBS, η προσοχή είναι στραμμένη στις ελβετικές τράπεζες και τους μυστικούς λογαριασμούς ξένων πελατών τους. Στόχος της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ είναι η ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για φορολόγηση που ισοδυναμεί με το 1/5 του συνόλου των καταθέσεων.
Οι συμφωνίες της Βέρνης με το Λονδίνο και το Βερολίνο αναμένεται να υπογραφούν μέχρι το καλοκαίρι. Εκτιμάται δε ότι θα αποτελέσουν πρότυπο για τα υπόλοιπα κράτη – μέλη της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Ήδη η Ελβετία βρίσκεται σε παράλληλες, διμερείς διαπραγματεύσεις με τη Γαλλία και την Ιταλία, αλλά και τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Στην περίπτωση της Βρετανίας, ο φορολογικός συντελεστής μπορεί να φθάσει έως το 50% των εσόδων από καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες, αλλά θα προστατεύεται η ανωνυμία των Βρετανών πελατών τους.
Επί της ουσίας οι ελβετικές τράπεζες πρόκειται να λειτουργούν ως μεσάζοντες για την καταβολή φόρων στις βρετανικές φορολογικές αρχές. Η αξία των καταθέσεων υπολογίζεται στις 125 δισ. στερλίνες, με την κυβέρνηση να προσδοκά σε έσοδα 1,5 δισ. στερλινών και πλέον. Επί της ουσίας δύο πανίσχυρες οικονομίες μέσω των κυβερνήσεών τους ζητούν τη φορολόγηση των κερδών των πολιτών τους από τέτοιες καταθέσεις, φυσικά αυτό θα ισχύσει και για την Ελλάδα αλλά δεν αρκεί. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει άμεσα τον εντοπισμό των καταθέσεων που με παράνομο τρόπο αποκτήθηκαν στην Ελλάδα, τινάζοντας στον αέρα την οικονομία. Σε τέτοιες εποχές παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης ακόμα και οι Ελβετοί δεν είναι τόσο αδιάλλακτοι, αρκεί να το διεκδικεί κανείς με αποφασιστικό τρόπο. Μιλάμε για δεκάδες δισ. ευρώ! Έχει την πολιτική βούληση η κυβέρνηση να τα βάλει με τους ισχυρούς καταθέτες. Οι δύσκολες εποχές απαιτούν τη λήψη εξαιρετικών μέτρων.
Η διαδικασία
της απογραφής
Βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες σε ολόκληρη τη χώρα η διαδικασία της απογραφής πληθυσμού και κτηρίων. Τα στοιχεία ταυτότητας της χώρας και του λαού καταγράφονται για μια ολόκληρη δεκαετία. Για να γνωρίζουμε κατά πρώτο λόγο πόσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα και κατά δεύτερο λόγο ποιοι είμαστε.
Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες δεν έχουμε και την καλύτερη σχέση με την επιστήμη της στατιστικής. Δημοσκοπήσεις που αλλοιώνονται και διαβάζονται κατά το δοκούν, στοιχεία για τη δημόσια υγεία που δεν λαμβάνονται υπόψη και κυρίως στοιχεία δημοσιονομικών μεγεθών που μαγειρεύτηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις οδηγώντας στο διεθνές ρεζίλι των Greeks statistics!
Είναι λοιπόν μια θαυμάσια ευκαιρία η απογραφή που βρίσκεται σε εξέλιξη να ξεθολώσει η οικονομία της χώρας. Να γίνει σοβαρή δουλειά. Προϋπόθεση για την επίτευξη των στόχων της απογραφής είναι η άρτια λειτουργία της αρμόδιας Στατιστικής Υπηρεσίας και των χιλιάδων έκτακτων συνεργατών της που είναι οι απογραφείς και οι υπεύθυνοι ομαδάρχες. Πρωταγωνιστικό ρόλο όμως στην απογραφή παίζουν οι ίδιοι οι πολίτες, που είναι υποχρεωμένοι όχι μόνο να συνεργαστούν αλλά και να διευκολύνουν με κάθε τρόπο την επιτυχία του όλου εγχειρήματος.
Πρώτιστη υποχρέωση όλων μας είναι να απογραφούμε στον τόπο που ζούμε και όχι στον τόπο από τον οποίο καταγόμαστε. Δεν χρειάζεται ανάλυση ότι κάθε τι διαφορετικό αποτελεί στρέβλωση εις βάρος των ίδιων των πολιτών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερη σχέση με τη γενέτειρά του, αλλά αν δεν αποδέχεται τον τόπο που ζει, αυξάνει τους δείκτες δυστυχίας του, αισθάνεται εξόριστος στον τόπο που είναι υποχρεωμένος να ζει και αυτό το επιβεβαιώνει απογραφόμενος μακριά από τον τόπο κατοικίας του. Ασφαλώς τη γενέτειρά μας δεν τη διαλέγουμε, όμως τον τόπο διαμονής τον επιλέγουμε έστω και λόγω συνθηκών, επαγγελματικών, οικογενειακών ή άλλων. Αυτό είναι όμως. Εδώ μένουμε, εδώ απογραφόμαστε.
Θεωρούμε περιττό να αναφέρουμε επιχειρήματα περί ισοκατανομής πόρων βάσει της απογραφής και άλλα τέτοια, γιατί μάλλον δεν πείθουν στο βαθμό που θα έπρεπε. Στο τέλος – τέλος αν δεν αποδέχεσαι τον τόπο που ζεις δεν πρόκειται και να τον αγαπήσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι χαμένος ο τόπος ή η πόλη αλλά αυτός που δεν κατάφερε για δεκαετίες να γίνει ούτε καν απλό μέλος της. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας απογραφούμε στον τόπο που ζούμε. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στην αλήθεια. Ας μην δραπετεύσουμε για μία ακόμη φορά από την πραγματικότητα.
