«Το κρισιμότερο ζήτημα της Ελλάδας είναι ότι η οικονομία της δεν έχει ανταγωνιστικότητα και γι’ αυτό το θέμα δεν μιλάει κανένας. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει σηκώνω τα μανίκια και κάνω δουλειά».
Ο Δρ. Απ. Παπαδούλης, Πρόεδρος Εκτελεστικής Επιτροπής Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας – Κεντρ. Ελλάδος, μιλάει στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» για την ξεχασμένη έννοια της ανταγωνιστικότητας, για την κρίση που βιώνει η Ελλάδα, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους προηγούμενους.
Για το Βόλο, την πόλη που πονάει και τον πονάει, τονίζει την ανάγκη να συμφωνηθεί ένα τοπικό συμβόλαιο για την πόλη που θέλουμε με ορίζοντα 20ετίας.
Συνέντευξη στον ΑΝΤΩΝΗ ΦΩΚΙΔΗ
Πόσο κοστίζει στην ελληνική οικονομία η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;
«Από τα δεδομένα της περιόδου των διαπραγματεύσεων για τη νέα συμφωνία, υπολογίζεται ότι το χρηματοδοτικό κενό έχει αυξηθεί κατά 2 δισ. ίσως και παραπάνω αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό στην πραγματική οικονομία δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Η πραγματική οικονομία μετράει ήδη πάμπολλα θύματα αλλά δεν αγωνιά κανένας. Η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστό. Οι επιχειρήσεις που θα αποτελέσουν τη βάση για το νέο παραγωγικό, οικονομικό πρότυπο, δηλαδή οι εξαγωγικές λειτουργούν σε ένα κενό. Η αβεβαιότητα προκαλεί απίθανες πιέσεις. Το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σε ένα κύκλο χαμένης αξιοπιστίας, αυτό μεταφέρεται και στις ίδιες τις επιχειρήσεις. Οι πιστωτές επιβάλλουν αυστηρότερους κανόνες στις ελληνικές επιχειρήσεις και ζητούν για την εκτέλεση των παραγγελιών να προκαταβληθεί η αξία τους. Η αβεβαιότητα αυτή προκαλεί πολλά ερωτηματικά για την πορεία της οικονομίας».
Αρχές Μαΐου και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρισκόμαστε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Αν συνέχιζε η προηγούμενη κυβέρνηση, σε ποιο σημείο θα βρισκόμασταν;
«Θα σας πω το εξής: Με την προηγούμενη κυβέρνηση η οποία επίσης δεν ασχολήθηκε με τον ιδιωτικό τομέα, είχαν μπει σε μια σειρά τα δημοσιονομικά τμήματα της οικονομίας. Δηλαδή η οικονομία είχε αρχίσει να πείθει ότι έφτασε να έχει έστω αναιμικό πρωτογενές πλεόνασμα. Να θυμίσω ότι προς τα τέλη του Δεκεμβρίου 2014, τα τραπεζικά ιδρύματα προγραμμάτιζαν πιστωτική επέκταση με 2-3 δις για το καθένα, δηλαδή ρευστότητα επ’ ωφελεία της οικονομίας. Οχι ότι θα τρελαινόταν στη ρευστότητα η αγορά. Απλά θα περιοριζόταν το εύρος της πιστωτικής ασφυξίας και συνεπώς οι επιχειρήσεις που είχαν τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση στις τράπεζες, θα μπορούσαν να πάρουν χρήματα. Αυτή η δυνατότητα σήμερα έχει χαθεί. Εκείνο το οποίο συνέβαινε με την προηγούμενη κυβέρνηση, έπειθε και τους εταίρους και τους δανειστές να της ανοίξουν μεγαλύτερες πιστωτικές στρόφιγγες. Σήμερα αυτό τελεί σε αβεβαιότητα».
Πρόσφατα ο Γιαν. Μπουτάρης, είπε ότι το μεγαλύτερο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται σα να βρίσκεται στην Κούβα ή στη Σοβ. Ενωση του 1920. Η δική σας εκτίμηση;
«Προσωπικά δεν ξέρω ιδιαίτερα το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορώ να σας πως όμως ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά, ήταν ένας από τους καταλύτες του κοινωνικού μετασχηματισμού. Είχε θετική συμβολή σε όλα τα στάδια της ιστορίας της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που παρατηρούμε σήμερα, είναι ότι έχει αντιφάσεις, έχει εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις. Το ζήτημα είναι να μην πληρώσει η χώρα αυτές τις συγκρούσεις. Αλλωστε τα κόμματα λειτουργούν για να υπηρετούν τη χώρα κι όχι το αντίθετο. Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης προφανώς γνωρίζει καλύτερα από μένα και ενδεχομένως να έχει δίκιο. Εγώ γνωρίζω ανθρώπους από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ που φέρνουν σε εκείνη την εικόνα της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς».
Για να μην φτάσουμε στη σημερινή δημοσιονομική κατάσταση, τι έπρεπε να γίνει και πότε;
«Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εχουμε μάθει όλοι και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας, ποια είναι και πως διακυμαίνονται τα spreadς, έχουμε μάθει τι σημαίνει δημοσιονομικό έλλειμμα, τι σημαίνει ELA κ.ο.κ.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε το χρέος, ούτε το έλλειμμα, ούτε η ανεργία. Το κρισιμότερο ζήτημα της Ελλάδας είναι ότι η οικονομία της δεν έχει ανταγωνιστικότητα και γι αυτό το θέμα δεν μιλάει κανένας.
Ανταγωνιστικότητα σημαίνει σηκώνω τα μανίκια και κάνω δουλειά. Ανταγωνιστικότητα δεν σημαίνει ότι μια επιχείρηση παράγει φθηνά και καλά προϊόντα. Αυτό είναι το μοντέλο της ανταγωνιστικής επιχείρησης όταν υπήρχαν τείχη στις χώρες. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει ότι έχουμε μια συστημική δραστηριότητα ως κράτος, που φροντίζει να υπάρχει κοινωνική συνοχή, να ενισχύει την καινοτομία, να παράγονται διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες που θα αγοράζονται από τις αγορές του κόσμου.
Αποφασίζουμε δηλαδή τη διαδικασία με την οποία θα παράγουμε πλούτο. Εμείς αυτό δεν το έχουμε καταλάβει. Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε ακόμη στη δεκαετία του ’70. Παράγουμε προϊόντα μέσης και χαμηλής προστιθέμενης αξίας, το μέγεθος της ελληνικής επιχειρηματικότητας είναι μικρό, δεν παράγονται καινοτόμα προϊόντα κ.λπ. Με λίγα λόγια κανείς δεν ασχολείται με την ανταγωνιστικότητα αλλά με παράλληλα σε αυτή θέματα που είναι ευκολότερα από το να πας βαθειά και να λύσεις το πρόβλημα».
Η κρίση γεννάει ευκαιρίες; Είναι ευκαιρία επαύξησης πλουτισμού του κεφαλαίου;
«Δεν υπάρχει κρίση που δεν προσφέρει ευκαιρίες σε όσους μπορούν να τοποθετηθούν σε διάφορα σημεία. Άλλωστε το κεφάλαιο έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, δηλαδή τοποθετείται εκεί όπου πιστεύει ότι θα έχει καλύτερες αποδόσεις. Βέβαια η αναζήτηση ευκαιριών, δημιουργεί άλλες κρίσεις με φυγή κεφαλαίων από μια περιοχή προς μια άλλη, όπως από τη Δυτική Ευρώπη προς την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Ασία κ.α.
Εμείς εδώ είμαστε ακόμη βαθιά νυχτωμένοι.
Εμείς αντιλαμβανόμαστε τη βιομηχανία ως μια αγελάδα και εν πάση περιπτώσει καλό είναι να αρμέγεις όταν η αγελάδα είναι παχιά αλλά κάπου – κάπου πρέπει να την τρέφεις γιατί διαφορετικά θα καταρρεύσει.
Οι πολιτικές που ασκούνται σήμερα στην Ελλάδα για τη βιομηχανία είναι αντιβιομηχανικές, αντιεπιχειρηματικές πολιτικές. Κανένας δεν αξιολογεί τις επιδόσεις και την προσφορά της βιομηχανίας, αυτής που έχει απομείνει, στην ελληνική οικονομία. Σήμερα οι εξαγωγές της χώρας στο μεγαλύτερο ποσοστό αφορούν βιομηχανικά προϊόντα. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την ενίσχυση των εξαγωγών, ούτε με την οικονομία της διπλωματίας κ.λπ.
Εμείς ασχολούμαστε αν θα μαζέψουμε λεφτά, αν θα στεγνώσουμε τις αγορές, για να μπορέσουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Το πώς παράγονται τα χρήματα αυτά μας είναι παντελώς αδιάφορο και σχεδόν άγνωστο. Αρα, ναι, το κεφάλαιο μέσα στην κρίση βρίσκει ευκαιρίες και τοποθετείται γι’ αυτό και οι έξυπνες χώρες δημιουργούν συνθήκες προσέλκυσης επενδυτών.
Μέσα στις έξυπνες χώρες δεν συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα. Η χώρα μας έχει μια υστέρηση στην αντίληψη για τη χρησιμότητα του κεφαλαίου. Ποτέ δεν ανέπτυξε συνειδητά πολιτικές προσέλκυσης του κεφαλαίου. Πιστεύουμε ότι είμαστε ο ομφαλός της γης και θα μας ανακαλύψει το κεφάλαιο».
Ο Βόλος διαθέτει σήμερα ταυτότητα κι αν όχι, ποιός μπορεί να τη δημιουργήσει;
«Ο Βόλος είναι μια από τις κλασσικές Ελληνικές πόλεις που αδιαφόρησε για τη συγκροτημένη ανάπτυξη. Ενώ η βιομηχανία στην περιοχή μας στα 100 ευρώ, συνεισφέρει η ίδια τα 25 ευρώ, δεν είναι συνείδηση της τοπικής κοινωνίας ότι πραγματικά έτσι έχουν τα πράγματα. Είναι ευτύχημα που ο Βόλος έχει μεγάλα παραγωγικά μαγαζιά που είτε ανήκουν σε μεγάλους ελληνικούς ομίλους, είτε σε μεγάλες πολυεθνικές. Αν θέλαμε να προσεγγίσουμε νέα κεφάλαια, αυτές οι εταιρίες θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές μας, αλλάζοντας βεβαίως τις συμπεριφορές μας.
Ο Βόλος εδώ και δεκαετίες δεν έχει οραματισμό.
Η πόλη ουδέποτε σκέφτηκε πως θα γίνει φιλική στους κατοίκους και ελκυστική στους επισκέπτες. Ο Βόλος δεν είναι τουριστικός προορισμός όπως είναι το Πήλιο. Σοβαρός στρατηγικός σχεδιασμός σημαίνει βάζω έναν ορίζοντα 20ετίας με τις βασικές μου επιλογές ως πόλη και δεν εννοώ το Δήμο μόνο αλλά όλους τους φορείς, τους παράγοντες. Καλός ο Δήμος, καλός ο κάθε Δήμαρχος, όσο καλός κι αν είναι, δεν είναι επαρκής για να καθορίσει ένα όραμα 20ετίας. Είναι πολύ λίγος μπροστά σε μια 20ετία ο κάθε Δήμαρχος. Είναι πάρα πολύ χρήσιμος όμως να δημιουργήσει αυτή τη συναίνεση και την συνθήκη ώστε οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται πραγματικά για την πόλη, να έρθουν σε μια προγραμματική συζήτηση στρατηγικού σχεδιασμού για να φτάσουμε σε επιθυμητούς στόχους.
Ο Βόλος δεν έχει ούτε σχεδιασμό, ούτε προοπτική.
Οι Δημοτικές Αρχές επειδή είναι εκλεγμένες, έχουν τον ισχυρό εγωισμό, ότι το θέμα του στρατηγικού σχεδιασμού τις αφορά αποκλειστικά.
Ο Βόλος θέλει ένα τοπικό συμβόλαιο για να υλοποιηθεί το όραμα.
Μια συμφωνία με δεσμεύσεις και χρονοδιαγράμματα. Να ξέρουμε τι θέλουμε κι όλοι μαζί να το διεκδικήσουμε. Αυτό το αλαλούμ που ζούμε, δεν προσφέρει κάτι. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε αν θα ανοίξουμε μια σοβαρή κουβέντα. Όσο θα είμαστε δεσμευμένοι σε έναν αναπτυξιακό οραματισμό, με την ανάπτυξη που θα έρθει στην Ελληνική οικονομία θα μπορεί η περιοχή να προσελκύσει επενδύσεις οι οποίες επιλέγουν να τοποθετηθούν εκεί που υπάρχει προετοιμασία.
Εμείς ως Σύνδεσμος Βιομηχανιών ευχαρίστως να συμμετέχουμε, όπως κάναμε και με την δωρεάν εκπόνηση μελέτης για όλη τη Θεσσαλία αλλά τις πρωτοβουλίες ας τις αναλάβουν οι αιρετοί».
