Σε προσωπική εμπειρία παρενόχλησης αναφέρθηκε σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη η Λένα Διβάνη, η οποία υπογράμμισε την ανάγκη η ελληνική κοινωνία να κοιτάξει ξανά τη γυναίκα και να διορθώσει μια συλλογική νοοτροπία που την υποβιβάζει, την κακοποιεί και τη θέτει στο περιθώριο.
Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Βίας Κατά των Γυναικών, η συγγραφέας και καθηγήτρια της Νομικής Σχολής Αθηνών, μιλώντας στον ραδιοφωνικό στα Αθήνα 9,84 και τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, εξέφρασε την έκπληξή της για το γεγονός πως υπάρχουν ακόμη δικηγόροι, ακόμη και γυναίκες, που δεν αντιλαμβάνονται τον όρο γυναικοκτονία.
Η συγγραφέας, όπως αναφέρει το Iefimerida, είχε να διηγηθεί και μια ιστορία απόπειρας παρενόχλησης, την οποία απέτρεψε, σε παιδική ηλικία, ενώ ανέφερε ότι «αντιστεκόμασταν και πετάγαμε επάνω του ό,τι βρίσκαμε. Ποτέ όμως δεν το είπαμε». Η Λένα Διβάνη υποστήριξε πως τέτοια περιστατικά ήταν συχνά και στον κινηματογράφο, στα λεωφορεία…
«Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν μιλάγαμε. Από τη μία ντρεπόμασταν, γιατί λέγαμε ότι μπορεί να το προκαλέσαμε εμείς, και από την άλλη νιώθαμε ότι μπορεί να είναι κάτι φυσιολογικό, εφόσον είμαστε κορίτσια», ανέφερε.
Μιλώντας γενικότερα για τις γυναίκες, η Λένα Διβάνη διαπιστώνει πως αυτές μπαίνουν «από μικρές σε ένα κουστούμι τόσο σφιχτό, που μέσα τους θάβουν οτιδήποτε αυθεντικό έχουν».
«Εχω βάλει στόχο ζωής στη σχολή να υπερασπίζομαι τις φοιτήτριες και τις συναδέλφους μου, οι οποίες έχουν μεγάλα επιτεύγματα, τα οποία περνάνε λίγο «ντούκου». Όταν όμως ένας άνδρας έχει ένα επίτευγμα, γίνεται χαμός. Αυτό προσπαθώ να το περιορίσω όσο γίνεται, με όση δύναμη έχω», όπως ανέφερε.
Για τη Λένα Διβάνη τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν από μικρή ηλικία. «Το σπίτι και το σχολείο είναι τα πιο ισχυρά όπλα. Το πρώτο που θα άλλαζα θα ήταν στα σχολεία. Θα ανάγκαζα τα παιδάκια να μάθουν αυτά που πρέπει να μάθει ένα ανθρώπινο όν, να είναι αυτόνομο» είπε.
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, θα πρέπει «να μάθει το αγόρι γυναικείες δουλειές και το κορίτσι αντρικές. Θα άλλαζα το πρόγραμμα του σχολείου, θα έβαζα μέσα την ιστορία των διακρίσεων. Το σχολείο κάνει τη δουλειά της συνειδητοποίησης».
Κλείνοντας, η συγγραφέας, υπογράμμισε ότι οι κακοποιητές «θα ντρέπονται όμως, και την επόμενη φορά θα διστάζουν, θα φοβούνται. Ηρθε ο καιρός η ντροπή να πάει εκεί που ανήκει. Να πάει στον κακοποιητή και όχι στον κακοποιημένο».
