ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ
Εργο προσφοράς στην άλλη Ελλάδα, στις παραμεθόριες περιοχές που διψούν για γνώση, είναι η εκπαιδευτική δραστηριότητα που αναπτύσσει ο Βολιώτης δάσκαλος Στυλιανός Σακελλαρίου, ο οποίος βραβεύτηκε πρόσφατα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ο ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος δάσκαλος, συγκαταλέγεται μεταξύ των δεκαπέντε εκπαιδευτικών που τιμήθηκαν με τα «Βραβεία Εκπαιδευτικής Προσφοράς σε παραμεθόριες περιοχές για το έτος 2014-2015» και μεταξύ των δέκα πρώτων, που απέσπασαν παράλληλα χρηματικό έπαθλο, συμμετέχοντας σε διαγωνισμό της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO. Τα βραβεία απονεμήθηκαν από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, σε επίσημη τελετή που πραγματοποιήθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
O θεσμός των Βραβείων Εκπαιδευτικής Προσφοράς δημιουργήθηκε το 2014, με στόχο την επιβράβευση της προσφοράς εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι επιτελούν το έργο τους σε παραμεθόριες περιοχές της χώρας μας που αντιμετωπίζουν κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Επιπλέον, μέσω του εν λόγω θεσμού επιδιώκεται η ανάδειξη και διάχυση βέλτιστων πρακτικών στο σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η Επιτροπή Κρίσης των Βραβείων απαρτίστηκε από διακεκριμένους εκπροσώπους της επιστημονικής κοινότητας της χώρας μας. Στην αξιολόγηση των υποψηφίων συνυπολογίστηκαν η ενσωμάτωση των προτεραιοτήτων της UNESCO στο εκπαιδευτικό τους έργο, καθώς και η διασύνδεση του έργου τους με τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Η εργασία του Βολιώτη δασκάλου, στην οποία περιέγραψε ουσιαστικά το εκπαιδευτικό έργο που αναπτύσσει, κατατάχτηκε μεταξύ των κορυφαίων του διαγωνισμού. Το χαρμόσυνο νέο εξέπληξε ευχάριστα το νεαρό δάσκαλο, ο οποίος το μοιράστηκε με τους μαθητές του, τους δικούς του ανθρώπους, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του. «Αρχικά ένιωσα έκπληξη όταν πληροφορήθηκα το γεγονός και θέλησα να μοιραστώ τα συναισθήματά μου με τους μαθητές μου, οι οποίοι χάρηκαν πάρα πολύ» όπως αναφέρει ο ίδιος μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Ο χαρισματικός δάσκαλος αποφοίτησε το 2006 από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, διορίστηκε ως αναπληρωτής στην ορεινή Αρκαδία σε μονοθέσιο σχολείο. Η εκπαιδευτική διαδρομή στις παραμεθόριες περιοχές συνεχίστηκε στο Ρέθυμνο, κατόπιν στη Νάξο, την Κεφαλονιά, στους Φούρνους και σήμερα διδάσκει σε μονοθέσιο σχολείο, στο ορεινό χωριό Δανακός της Νάξου, έχοντας δύο μαθητές, ενώ η οργανική του θέση βρίσκεται στη Σκιάθο.
Ταξίδι στην Ελλάδα
Η εκπαιδευτική διαδρομή του κ. Σακελλαρίου είναι ταυτόχρονα ένα ταξίδι γνωριμίας με μια άλλη Ελλάδα, που πάλλεται σε τελείως διαφορετικούς ρυθμούς, βιώνει τελείως διαφορετικές συνθήκες, εξαιρετικά δύσκολες τις περισσότερες φορές. Η σκέψη του Βολιώτη δασκάλου στρέφεται αυθόρμητα σε μια εμπειρία ζωής, στους Φούρνους, ένα μικρό νησάκι κοντά στη Σάμο και την Ικαρία, όπου έζησε επί δύο χρόνια. «Οι συνθήκες στο νησί είναι πολύ δύσκολες ειδικά το χειμώνα, διότι με ένα απαγορευτικό, μένει αποκομμένο δύο ίσως και τρεις εβδομάδες. Το σχολείο είναι μονοθέσιο κι έχει δέκα μαθητές» όπως επεσήμανε ο κ. Σακελλαρίου, ανατρέχοντας παράλληλα στις συγκινητικές στιγμές του αποχαιρετισμού με τους μαθητές του.
Κάθε παραμεθόρια περιοχή είναι μια εμπειρία ζωής για το νεαρό δάσκαλο, ο οποίος υπογραμμίζει ότι «οι συνθήκες είναι πολλές φορές πρωτόγονες αλλά οι άνθρωποι φιλόξενοι και ζεστοί, αγκαλιάζουν το δάσκαλο, τον περιμένουν με ανυπομονησία κάθε Σεπτέμβριο, για να τον γνωρίσουν».
Οι σχέσεις που αναπτύσσει με τα παιδιά είναι ουσιαστικές, ενώ όπως επισημαίνει ο ίδιος χαρακτηριστικά «νιώθω σαν να είμαι γονιός τους. Κι έτσι με νιώθουν και τα παιδιά, τα οποία πολλές φορές σε αποκαλούν μπαμπά, θείο. Νιώθουν ότι είσαι ο δικός τους άνθρωπος. Υπάρχουν πολύ καλές σχέσεις με τα παιδιά ειδικά σε αυτά τα μικρά σχολεία».
Καθημερινά διανύει απόσταση 25 χιλιομέτρων προκειμένου να μεταβεί από τη χώρα της Νάξου όπου διαμένει, στο ορεινό χωριό που βρίσκεται το σχολείο στο οποίο διδάσκει. Οι συνθήκες ζωής είναι καλές και οι ντόπιοι φιλόξενοι. Το σχολείο, αντίστοιχα, είναι παλιό, αλλά σε καλή κατάσταση. Υπάρχει θέρμανση και οι δύο μαθητές, της δευτέρας και της πέμπτης τάξης αντίστοιχα, μοιράζονται τη γνώση στην ίδια τάξη, όσο κι αν ακούγεται δύσκολο έως ακατόρθωτο. Το παζλ της γνώσης συμπληρώνεται με θαυμαστό τόπο και τα παιδιά συμμετέχουν με ενθουσιασμό στη διαδικασία της μάθησης.
Οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες του σχολείου είναι ενδιαφέρουσες και βασίζονται ουσιαστικά στη βιωματική μάθηση. Ο Στυλιανός Σακελλαρίου δημιουργεί με πολύ μεράκι και ευαισθησία επιδαπέδια παιχνίδια, ξεχασμένα ίσως για τα παιδιά των αστικών κέντρων, τα οποία είναι πολύτιμα, ωστόσο, για τα παιδιά που ζουν σε παραμεθόριες περιοχές, σε απομακρυσμένα νησιά, όπως το κουτσό, η τρίλιζα, το σκάκι.
Παράλληλα αναπτύσσονται περιβαλλοντικές δραστηριότητες που περιλαμβάνουν ανακύκλωση, κομποστοποίηση «για να δημιουργήσουμε φυσικό λίπασμα, το οποίο θα χρησιμοποιήσουμε στον κήπο που θα φτιάξουμε» εξηγεί ο κ. Σακελλαρίου. Τα παιδιά συμμετέχουν με χαρά ενώ ταυτόχρονα «μαθαίνουν κι ότι υπάρχει μέσα στο βιβλίο» επισημαίνει ο ίδιος.
Δυνατές εικόνες
Η κάθε μέρα είναι μια δημιουργική πρόκληση για το νεαρό δάσκαλο, ο οποίος ομολογεί ότι μέσα από τη δραστηριότητα που αναπτύσσει, έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει την Ελλάδα, την άλλη Ελλάδα που «δεν την βλέπεις συχνά κι όσο τη γνωρίζεις, την ερωτεύεσαι, την αγαπάς ακόμη περισσότερο» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η μέρα ενός δασκάλου σε ένα απομακρυσμένο χωριό γεμίζει με διάφορες δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα την εκμάθηση βιολιού, των τοπικών παραδοσιακών χορών, των ηθών και εθίμων που δίνουν την ταυτότητα της κάθε περιοχής. «Γίνομαι κομμάτι του κάθε τόπου και μέσα από τις δραστηριότητες που αναπτύσσω, προσπαθώ να μάθω πως σκέπτονται οι άνθρωποι και τα παιδιά. Προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία των παιδιών, να τους δείξω πράγματα που έχω ζήσει, γιατί αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν εύκολα στη στεριά, οπότε δεν γνωρίζουν πως είναι η ζωή εκεί» σημειώνει μεταξύ άλλων ο ίδιος.
Η τοπική κοινωνία αγκαλιάζει το δάσκαλο και τον δέχεται εγκάρδια, φιλόξενα, προσφέροντας ένα φλιτζάνι καφέ, γλυκό, ένα κομμάτι από τη ζεστή πίτα που μόλις βγήκε από το φούρνο, προσφέροντας επί της ουσίας ένα κομμάτι της ψυχής, της ζεστασιάς που τη διακρίνει.
Τα συναισθήματα που βιώνει ο Βολιώτης εκπαιδευτικός είναι έντονα ενώ όπως επισημαίνει «είναι δύσκολο να περιγραφούν. Πρέπει να ζήσεις στις παραμεθόριες περιοχές, για να γνωρίσεις τη καλοσύνη των ανθρώπων, τις ομορφιές του τόπου τους, τα ωραία συναισθήματα που αποκομίζεις».
Ονειρό του είναι να συνεχίσει την ίδια πορεία προσφοράς, διευρύνοντας ακόμη και στο εξωτερικό την προσπάθεια γνωριμίας με τους απανταχού έλληνες, οι οποίοι διψούν για μάθηση και γνώση.
Ο Βόλος της καρδιάς του
Στη διάρκεια των εννέα χρόνων εκπαιδευτικής δράσης σε παραμεθόριες περιοχές, επισκέπτεται στις γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και στη διάρκεια του καλοκαιριού την γενέτειρά του και το πατρικό του σπίτι, που βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου Ιωλκού. Ο χαρισματικός γιός του Κωνσταντίνου και της Γεωργίας Σακελλαρίδη, έχει μια αδελφή, την Ευθυμία, η οποία είναι ειδικευόμενη γιατρός στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το 26ο δημοτικό και το Γυμνάσιο Ιωλκού, ανατρέχοντας με νοσταλγία στα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, στα παιχνίδια με τους φίλους στις αλάνες της γειτονιάς του.
Οι εικόνες του Βόλου τον συντροφεύουν κάθε στιγμή ενώ όπως ομολογεί «μου λείπει η οικογένειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, κάποιοι φίλοι».
Πρόθεσή του είναι να συνεχίσει το έργο ζωής που ξεκίνησε πριν από εννέα χρόνια, υπογραμμίζοντας ότι «είναι πολύ σημαντική η μάθηση για τα παιδιά, διότι διαμορφώνει το μέλλον. Παράλληλα, νιώθω ότι γίνομαι πιο παραγωγικός, γιατί κάθε χρόνο μαθαίνω κάτι καινούργιο από τα παιδιά και θέλω να προσφέρω ακόμη περισσότερο. Κάνω τη δουλειά που μου αρέσει, την αγαπάω και δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου».
