Το 1o πανελλήνιο βραβείο απέσπασε μαθητής του γυμνασίου φυλακών Κασσαβέτειας
Το πρώτο βραβείο απέσπασε ο μαθητής Κώστας Σ. του γυμνασίου φυλακών Κασσαβέτειας, ο οποίος συμμετείχε στον 1ο πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό δοκιμίου – έκθεσης με θέμα «Το σχολείο που ονειρεύεστε», καταγράφοντας με ιδιαίτερη ευαισθησία τις σκέψεις του.
Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από το 3ο Γενικό Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας «Μίλτος Κουντουράς» κατά το σχολικό έτος 2014-2015 με αφορμή τη συμπλήρωση 20ετίας από τη μετονομασία του σχολείου και την προσθήκη της επωνυμίας «Μίλτος Κουντουράς» στο όνομά του.
Συμμετείχαν 147 μαθητές και μαθήτριες από 77 διαφορετικά σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (83 γυμνάσια & 64 Λύκεια). Ενα από τα 83 γυμνάσια που πήραν μέρος στον διαγωνισμό ήταν και το σχολείο φυλακών Κασσαβέτειας με το έργο του Κώστα Σ. που επιμελήθηκε η φιλόλογος κ. Αποστολία Κοτζαγιώτου υπό την αιγίδα της διευθύντριας του σχολείου κ. Νικολέττας Ρούσση και της διευθύντριας των φυλακών κ. Ευμορφίας Σαμαρά.
Το βραβείο αυτό ακολουθεί τα δύο πρώτα βραβεία που απέσπασαν κατά τη σχολική χρονιά 2014-2015 κρατούμενοι μαθητές του νεοϊδρυθέντος γυμνασίου στον 7o πανελλήνιο μαθητικό λογοτεχνικό διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης -που τελεί υπό την αιγίδα της Unesco ΤΛΕΕ- στη γενική κατηγορία «ποίηση» -το ένα στην ερωτική και το άλλο στην κοινωνική ποίηση- ανάμεσα σε 1200 συμμετοχές μαθητών ελληνικών σχολείων!
Το σχολείο που ονειρεύομαι…
Στο σημείο αυτό παρατίθεται ένα μικρό απόσπασμα από το βραβευμένο δοκίμιο-έκθεση: «Το σχολείο που ονειρεύομαι είναι αυτό που έχω εδώ κι ένα χρόνο. Είναι αυτό που με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον εκτιμώ. Είναι αυτό που με δίδαξε πως μπορώ κι εγώ να περιμένω καλύτερες μέρες στη ζωή μου κι ότι δεν τέλειωσαν όλα εκείνη τη στιγμή που με έριξαν μέσα σε μια φυλακή. Εδώ οι μαθητές περιμένουμε με λαχτάρα να ξημερώσει η καινούργια μέρα για να έρθουμε στο σχολείο κι ούτε που βγαίνουμε διάλειμμα για να προλάβουμε να μάθουμε όλα αυτά που χάσαμε τόσα χρόνια. Κι όταν έρχονται οι γιορτές λυπόμαστε που αναγκαζόμαστε να μένουμε μόνοι και διψασμένοι για γνώση ως τη στιγμή που το σχολικό κουδούνι θα ηχήσει ξανά στ΄ αυτιά μας και η χαρά θα έρθει και θα θρονιαστεί πάλι στην καρδιά.
Αν από την αρχή της ζωής μας είχαμε αντιληφθεί την αξία του σχολείου αυτή τη στιγμή θα νιώθαμε ίσοι με τους υπόλοιπους μαθητές και θα διεκδικούσαμε κι εμείς μια θέση στην κοινωνία.
Προσωπικά, δεν θα είχα κυνηγήσει ποτέ το εύκολο χρήμα. Δεν θα είχα στηρίξει ολόκληρη τη ζωή μου σε ένα ψέμα και δεν θα είχα ακολουθήσει τη λάθος διαδρομή. Δεν θα είχα μάταιες ελπίδες και δεν θα πίστευα σε ψεύτικες υποσχέσεις. Από τότε που ανακάλυψα τη γνώση νιώθω το μυαλό μου ελεύθερο και την ψυχή μου γεμάτη. Εμαθα να αντέχω να ζω δίχως τους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπώ, συνειδητοποίησα τα λάθη μου, άρχισα να διεκδικώ ξανά το μέλλον, που νόμιζα πως δεν δικαιούμαι να έχω. Νιώθω σεβασμό για τους άλλους και τους κοιτώ ίσια στα μάτια. Εμαθα να κυνηγώ τα πράγματα που έχουν διάρκεια κι όχι αυτά που φαντάζουν όμορφα και γρήγορα χάνονται. Κι είμαι εγώ ένας από τους τσιγγάνους στον καταυλισμό που έστειλα το παιδί μου στο σχολείο για να μην κάνει τα λάθη που από αγραμματοσύνη έκανα και να μην πάψει ποτέ να διεκδικεί τη ζωή και να την ονειρεύεται».
